Η φωτογραφία είναι εντυπωσιακή. Αριστερά ένας ΜΑΤάς με πλήρη εξάρτηση. Δεξιά ένας φωτορεπόρτερ με αντιασφυξιογόνα μάσκα και τη μηχανή έτοιμη. Πιο δεξιά άλλος ΜΑΤάς. Και στη μέση ένα περίπτερο, στην πίσω πλευρά του οποίου είναι γραμμένο το σύνθημα. Τα ωραία σταματούν εδώ. Μετά αρχίζουν τα «άσχημα». Το σύνθημα με τον αφελή αβανγκαρντισμό του και τον έμμεσο πλην σαφή ελιτισμό του. Η επανάσταση ως ατομική υπόθεση. Η επανάσταση ταυτιζόμενη με τις οδομαχίες που κρατούν από μερικές ώρες μέχρι μερικές μέρες (συνηθέστερο το πρώτο). Ο διαχωρισμός ανάμεσα στους «λίγους» που επαναστατούν και στους πολλούς που «προβλέπουν». Ε, λοιπόν, μ’ αυτά τα μυαλά δεν θα υπάρξει ποτέ επανάσταση. Εξεγέρσεις μπορεί να υπάρξουν πολλές. Ακόμη και σκληρές, βίαιες, αιματηρές. Η επανάσταση, όμως, είναι κάτι άλλο. Κάτι που αποσκοπεί στην κατάληψη της εξουσίας, στη συντριβή του αστικού κράτους και στην οικοδόμηση ενός καινούργιου, μη εκμεταλλευτικού συστήματος. Και για να γίνει αυτό χρειάζονται πολύ περισσότερα απ’ αυτά που εννοεί ως επανάσταση ο συνθηματογράφος. Πάνω απ’ όλα χρειάζεται η πολιτική οργάνωση του υποκειμένου της επανάστασης.
♦ TROIKA FUCK OFF (στάμπα σε μπλουζάκια)
Αισθητικά άψογα τα μπλουζάκια που είχαν τυπώσει και φορέσει οι οπαδοί του Παναθηναϊκού, σε αγώνα μπάσκετ της ομάδας τους. Εκτός από το σύνθημα, η εικαστική σύνθεση περιλάμβανε και γράφημα που απεικόνιζε παλάμη με τα δάχτυλα σφιγμένα σε γροθιά, πλην του μεσαίου που είναι ανοιχτό και δείχνει προς τα πάνω (ξέρετε, η γνωστή χειρονομία, που δεν είναι ελληνικής προέλευσης, αλλά μια χαρά έχει ταιριάξει και με τη δική μας κουλτούρα, προστεθείσα δίπλα στην πατροπαράδοτη μούντζα). Μια παρατήρηση μόνο. Δεν είναι μόνο η τρόικα. Είναι και η συγκυβέρνηση, είναι και οι φαταούλες καπιταλιστές, εγχώριοι και αλλοδαποί. Ας βρεθεί ένας τρόπος να προστεθούν κι αυτοί, για να μην ερμηνεύεται στενά εθνικιστικά η χειρονομία.
♦ Σκέψου σαν εργάτης, όχι σαν πελάτης – ΑUTO (μαύρο αστέρι) ANTIFA (σύνθημα με μαύρο σπρέι)
Ομολογούμε πως, όσο κι αν στύψαμε το μυαλό μας, δεν καταφέραμε να πιάσουμε το μήνυμα. Βλέπετε, οι δυο εκδοχές του υποκειμένου (εργάτης-πελάτης) δεν συνιστούν καμιά οντολογική αντίθεση, ούτε καμιά λογική αντίφαση. Ο εργάτης μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα είναι αναγκαστικά και πελάτης. Πρέπει να ψωνίσει για να ζήσει. Αλλωστε, η ίδια η έννοια του εργάτη στον καπιταλισμό έχει στη βάση της μια σχέση καθαρά εμπορευματική. Ο εργάτης είναι κάτοχος ενός εμπορεύματος, της εργατικής δύναμης, που το πουλά στον καπιταλιστή και με το αντίτιμο που εισπράττει (αυτό που ονομάζεται μεροκάματο ή μισθός) αγοράζει από άλλους καπιταλιστές τρόφιμα, ρούχα, στέγαση, υπηρεσίες κ.λπ. Οπως θα λέγαμε με αυστηρά οικονομικούς όρους, ανταλλάσσει την εργατική του δύναμη με μέσα συντήρησης. Και μη μας πείτε «ψιλά γράμματα», γιατί αυτά τα «ψιλά γράμματα» είναι που μας βοηθούν να ξεπεράσουμε τις διάφορες ιδεολογικές πλάνες. Οχι μόνον αυτές της κυρίαρχης ιδεολογίας, αλλά και διάφορων ιδεολογικών ρευμάτων της μόδας, που προσπαθούν να μετατρέψουν σε πρόταγμα το ασήμαντο ή και το ανύπαρκτο. Θα συμφωνήσουμε, πάντως, με το πρώτο μισό του συνθήματος: «Σκέψου σαν εργάτης». Μ’ άλλα λόγια, απόκτησε συνείδηση όχι απλά της ταξικής σου θέσης (αυτό δεν είναι δύσκολο), αλλά της ιστορικής αποστολής της τάξης σου.
♦ Μην προβλέπεις επανάσταση, κάντη… (ανυπόγραφο σύνθημα με κόκκινο σπρέι)