Παιδιά, δεν χρειάζεται να είμαστε και τόσο στον κόσμο μας. Και προπαντός, δεν χρειάζεται να είμαστε οικονομικο-κοινωνικά αστοιχείωτοι. Να εξηγηθούμε. Μπορούμε να καταλάβουμε πως για κάποιους νέους, με συγκεκριμένες ιδέες, οι καταλήψεις εγκαταλελειμμένων κτιρίων στα οποία στεγάζονται και αναπτύσσουν πολιτικές και πολιτιστικές δραστηριότητες, λειτουργούν ως πολιτικό-κοινωνικό πρόταγμα. Τι θα πεις, όμως, σε μια τετραμελή οικογένεια με δυο μικρά παιδιά; Βρες ένα παρατημένο σπίτι, κατάλαβέ το και ζήσε εκεί; Μπορεί αυτό να λειτουργήσει ως γενικότερο κοινωνικό πρόταγμα; Και πού να πάμε, στο στεγαστικό δάνειο; Οχι βέβαια. Αυτά είναι δουλειές των ρεφορμιστών. Εμείς οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι η εργατική δύναμη στον καπιταλισμό είναι εμπόρευμα και όπως κάθε εμπόρευμα έχει την αξία του. Σ’ αυτή την αξία (πρέπει να) περιλαμβάνονται και οι δαπάνες στέγασης της εργατικής οικογένειας. Στο μισθό, δηλαδή.
♦ Φτώχεια, εξαθλίωση, κατάθλιψη, μιζέρια, κανένας να μην μείνει με σταυρωμένα χέρια – Α (σύνθημα με κόκκινο σπρέι)
Σωστό τον βρίσκουμε τον συνθηματογράφο. Και προπαντός πολιτικά «σεμνό». Ούτε βερμπαλισμοί, ούτε επαναστατικά καλέσματα. «Κανένας να μη μείνει με σταυρωμένα χέρια». Μας επιτρέπει να σκεφτούμε παραπέρα: και τι θα κάνουμε με τα… ξεσταύρωτα χέρια; Από το σημείο αυτό αρχίζει το μεγάλο πρόβλημα. Η διάσταση απόψεων. Οι συγκρουόμενες τακτικές. Δεν ξέρουμε αν ο συνθηματογράφος προτίμησε σκόπιμα να μιλήσει γενικά, να μείνει έξω από το πεδίο των συγκρουόμενων μέσα στο κίνημα τακτικών, ή αν απλά… έτσι του βγήκε η ρίμα. Δεν έχει και σημασία εν προκειμένω. Ως αφορμή χρησιμοποιείται το σύνθημα από τη στήλη και όχι επειδή λέει κάτι το πρωτότυπο. Ως αφορμή για να μιλήσουμε για μια ακόμη φορά για το τι πρέπει να κάνουν τα χέρια όταν ξεσταυρωθούν. Οι τακτικοί αναγνώστες της «Κ» γνωρίζουν, βέβαια, την άποψή μας, αλλά θα την ξαναπούμε με συντομία και με άλλο τρόπο. Σε μια ιστορική ομιλία του, ο Μαρξ είχε πει ότι η εργατική τάξη θα ήταν ανίκανη να οργανώσει οποιοδήποτε μεγάλο κίνημα, αν δεν ήταν σε θέση να αντισταθεί στους καθημερινούς σφετερισμούς του κεφάλαιου. Δεν πρέπει, όμως, να εγκλωβιστεί μέσα στα όρια αυτού του καθημερινού πολέμου ανάμεσα στο κεφάλαιο και στην εργασία, δεν πρέπει να γράψει στη σημαία της το σύνθημα «ένα δίκαιο μεροκάματο για μια δίκαιη εργάσιμη μέρα», αλλά να γράψει το επαναστατικό σύνθημα «κατάργηση του συστήματος της μισθωτής σκλαβιάς». Είναι λοιπόν απαραίτητοι οι αγώνες αντίστασης στη βαρβαρότητα, όμως ακόμη και αυτοί αποδεικνύονται αναποτελεσματικοί (πλην εξαιρέσεων), όταν δεν τροφοδοτούνται από και δεν τροφοδοτούν το όραμα της κοινωνικής απελευθέρωσης. Γι’ αυτό το λόγο η εργατική τάξη χρειάζεται –για να χρησιμοποιήσουμε ξανά λόγια του Μαρξ– από «τάξη καθ’ εαυτήν» να γίνει «τάξη δι’ εαυτήν», μ’ άλλα λόγια να οργανωθεί πολιτικά.
♦ Από την Γερμανική διοίκηση Αθηνών ανακοινώνεται ότι ο βασικός μισθός θα είναι 400 ευρώ και το ΦΠΑ στα τρόφιμα από 6% θα γίνει 19%. Τέλος η KOMMANDATUR ανακοινώνει ότι οι εκλογές αναβάλλονται μέχρι νεοτέρας. ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΚΑΝΑΠΕΔΕΣ. ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΤΑ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΣΙΡΙΑΛ (κείμενο, καλλιγραφικά γραμμένο σε πίνακα καταστήματος)
Απλά, εύστοχο και καυστικό!
♦ Το καλύτερο στεγαστικό είναι η κατάληψη (σύνθημα με μαύρο σπρέι και υπογραφή το σήμα της κατάληψης)