♦ Κύριε πρωθυπουργέ, με αίμα το πήραμε, με αίμα θα μας το πάρετε (πανό στην πορεία των ταξιτζήδων)
Κανείς δεν ξέρει αν κυριολεκτούν οι ταξιτζήδες στο δεύ-τερο σκέλος του συνθήματός τους. Κάθε μέρα που περνάει, όμως, σκληραίνουν τον αγώνα τους. Την περασμένη Πέμπτη πρώτα απέκλεισαν το λιμάνι, έστησαν οδοφράγματα και έφραξαν το δρόμο των «μηχανόβιων» μπάτσων ρίχνοντας λάδια στο δρόμο (σωστοί!!!) και μετά τράβηξαν για το κτίριο του Αλαφουζέικου, το οποίο φιλοδώρησαν με… ό,τι βρήκαν πρόχειρο. Φαίνεται καθαρά ότι υπάρχει μια μερίδα στους ταξιτζήδες που έχει ξεφύγει από τον έλεγχο των δεξιών και Πασόκων ταξιτζοπατέρων, των μαντράδων με τις 30 και 40 άδειες. Ανθρωποι που καταχρεώθηκαν για ν’ αγοράσουν μισή ή μία άδεια και να μπορούν να βγάζουν ένα μεροκάματο «χτυπώντας» δωδεκάωρα στο τιμόνι. Αυτοί είναι που «με αίμα το πήραν» το ταξί και «με αίμα θα τους το πάρουν».
♦ Εξέγερση ταξική, όχι αγανάκτηση πατριωτική – Α (σύνθημα στα λουλουδάδικα στο Σύνταγμα)
Δεν μπορούμε να δώσουμε άδικο στον αναρχικό συνθηματογράφο. Δίκιο έχει στο κάλεσμα που κάνει. Ομως ένα σύνθημα (πρέπει να) είναι κάτι περισσότερο. Να συμπυκνώνει ένα ολόκληρο περιεχόμενο. Να περνάει ένα μήνυμα σαφές και εύληπτο από εκείνους στους οποίους απευθύνεται. Να πιάνει το κύριο και όχι το δευτερεύον. Γιατί ο συγγραφέας του δεν μπορεί να κάθεται δίπλα στο σύνθημα και να δίνει εξηγήσεις στον καθένα τι ακριβώς θέλει να πει. Απ’ αυτή την άποψη πάσχουν αυτού του είδους τα συνθήματα. Δημιουργούν περισσότερα ερωτηματικά απ’ αυτά στα οποία απαντούν. Το «εξέγερση ταξική» το καταλαβαίνει κάποιος με τη μία. Το «αγανάκτηση πατριωτική», όμως, του δημιουργεί ερωτηματικά. Γιατί όχι; Δεν πρέπει ν’ αγανακτούμε όταν ξεπουλάνε τη χώρα μας; Τι σχέση έχει ο πατριωτισμός με την ταξική συνείδηση; Μπορούν ή όχι να συνυπάρξουν; Κ.λπ. κ.λπ. Η ιστορία έχει δείξει περιπτώσεις που η πατριωτική «αγανάκτηση» έγινε πρώτη ύλη για την ανάπτυξη ταξικών επαναστατικών κινημάτων. Θα υπήρχε ποτέ η ελληνική σοσιαλιστική επανάσταση του 1946-49, αν το 1940-44 το τότε επαναστατικό ΚΚΕ δεν «έπιανε» τον πατριωτικό σφυγμό του ελληνικού λαού και δεν του έδινε επαναστατικό-απελευθερωτικό περιεχόμενο, μέσα από τα περίφημα γράμματα του Ζαχαριάδη το 1940-41 και με το κάλεσμα του ΕΑΜ για ανεξαρτησία και λαοκρατία;
♦ Κάτω οι πάνω, πάνω κανείς (ανυπόγραφο σύνθημα στη Σταδίου)
Παλιό το σύνθημα-λογοπαίγνιο, εκφράζει περισσότερο μια διάθεση, παρά μια δομημένη πολιτική πρόταση. Μια διάθεση που από κοινωνική άποψη δεν είναι παρά μια μπούρδα. Ωραία, κάτω οι πάνω και πάνω κανείς. Και μετά; Πώς οργανώνεται η κοινωνία; Πώς κινείται η οικονομία; Με ατομικούς κήπους με ραπανάκια και μαρούλια θα ταΐσεις έντεκα εκατομμύρια ανθρώπους, θα εξασφαλίσεις έναν τεράστιο μηχανισμό παραγωγής και διανομής των κοινωνικών αγαθών, θα λειτουργήσεις τεράστια κοινωνικά δίκτυα όπως η υγεία, η παιδεία, οι συγκοινωνίες, οι επικοινωνίες κ.λπ.; Ας αφήσουμε, επιτέλους, τα καλαμπούρια.
