♦ Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε – Επιτροπή Σωματείων Κινήσεων Συνελεύσεων (αυτοκόλλητο-αφίσα)
Το αυτοκόλλητο έχει σημειώσει τεράστια επιτυχία. Πάρα πολλοί από τους «αγανακτισμένους» το φοράνε με καμάρι πάνω στη μπλούζα τους. Ορισμένοι κρατούν και εν είδει πικέτας την αφίσα. Ούτε ξέρουν ποιος το εξέδωσε ούτε και τους ενδιαφέρει. Αρκεί που τους εκφράζει το σύνθημα. Και εκείνοι που το έφτιαξαν και το τύπωσαν επίσης δεν ενδιαφέρονται για τίποτ’ άλλο εκτός από το να χαϊδέψουν τ’ αυτιά των ανθρώπων που μαζεύονται στις πλατείες και εκφράζουν ποικιλοτρόπως το θυμό τους. Ενα κομμάτι του κόσμου της ποικιλόχρωμης εξωκοινοβουλευτικής (όχι λόγω πεποίθησης, αλλά ελέω αριθμού «κουκιών» και εκλογικού νόμου) αριστεράς έφτιαξε το «σχήμα της στιγμής» (έξω από την πλατεία και τη «λαϊκή συνέλευσή» της, όπου παίζουν άλλοι συσχετισμοί), τύπωσε μια προκήρυξη, στην οποία περιλαμβάνεται το σύνολο των ρεφορμιστικών-διαχειριστικών αιτημάτων αυτού του ρεύ-ματος (π.χ. εθνικοποιήσεις και… εργατικός έλεγχος), αλλά τύπωσε και το πιο πιασάρικο (όπως αποδείχτηκε) αυτοκόλλητο. Για να κάνει πολιτική σπέκουλα με τα «δεν», χωρίς καμιά θετική πρόταση. Χωρίς καμιά προοπτική, κανένα όραμα, κανένα πρόταγμα. Πρόκειται για μια πολιτική που ουσιαστικά λειτουργεί ως συμπλήρωμα του αστικού πολιτικού συστήματος, που αφομοιώνει τα «δεν» και τα μετατρέπει σε εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Κάποιοι επιλέγουν σταθερά το ρόλο του νεροκουβαλητή.
♦ Αμεση δημοκρατία παντού – Κοινωνικός έλεγχος – Αυτοθέσμιση – Κοινωνική Αλληλεγγύη – Αντιεξουσιαστική Κίνηση (αφίσα)
Το τίποτα τυλιγμένο σε λαμπερή συσκευασία. Για να αποδίδουμε δικαιοσύνη, πρέπει να πούμε ότι η ΑΚ πιπίλιζε την καραμέλα της άμεσης δημοκρατίας πολύ πριν αυτή γίνει trendy. Είχε κάνει μάλιστα και σχετικό φεστιβάλ, την αφίσα του οποίου σχολίασε η στήλη. Οπότε τώρα αισθάνεται… δικαιωμένη. Βρίσκοντας, μάλιστα, θέση στο «μηχανισμό» που έχει στηθεί στην πλατεία Συντάγματος, αισθάνεται περισσότερο δικαιωμένη. Τώρα, τι περιεχόμενο έχουν όλα αυτά τα λαμπερά συνθηματάκια… ωχ, μωρέ… με τέτοια θ’ ασχολούμαστε τώρα. Δηλαδή, πρέπει να μας αναλύσουν και την… αυτοθέσμιση; ‘Η να μας εξηγήσουν το «αυτο-»; Αυτά είναι για σχολαστικούς. Σημασία έχει η λαμπρότητα και όχι το περιεχόμενο.
♦ Θέλει «τρόπο» η οργή – Στο δρόμο με αγώνες – Αυτόνομη Παρέμβαση (αφίσα)
Το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι; Ο «τρόπος» που μας υποδεικνύει η συνδικαλιστική παράταξη της Κουμουνδού-ρου (η οποία περιλαμβάνει στις τάξεις της και εξέχοντες εργατοπατέρες) είναι ο «μη βίαιος», ο «ειρηνικός», με απόλυτο σεβασμό στην αστική νομιμότητα, με κατάληξη τις κοινοβουλευτικές εκλογές, τις οποίες με ιδιαίτερη επιμονή ζητά ο πολιτικός της φορέας. Απλά, οι γραφειοκράτες συνδικαλιστές δεν είναι Τσίπρας, για να μας πουν ευθέως ότι οι μη βίαιες μούτζες αποτελούν την καλύτερη απάντηση στη… φετιχοποίηση της βίας, με την οποία γαλουγήθηκε μια ολόκληρη γενιά το Δεκέμβρη του 2008. Αυτοί επέλεξαν να μιλήσουν σιβυλλικά. Κι άμα κάνεις το λάθος να ρωτήσεις ποιος είναι ο «τρόπος», θα φας στη μάπα μια ανάλυση που θα σε ρίξει στο κρεβάτι.
