♦ ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ Απεργία – Πέμπτη 20 Μάη – Κάτω τα χέρια απ’ την Κοινωνική Ασφάλιση – Είναι δική μας! – Ολοι μαζί μπορούμε – Πεδίο Αρεως 11πμ (αφίσα)
♦ ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ Απεργία – Πέμπτη 20 Μάη – Ανεργία, Λιτότητα, Περικοπές, Ακρίβεια – Αρκετά πια! – Ολοι μαζί μπορούμε – Πεδίο Αρεως 11πμ (αφίσα)
Η πρώτη αφίσα ας πούμε ότι κάπως «τρώγεται». (Δεν «τρώγεται», βέβαια, αλλά ας πούμε ότι «τρώγεται» μιας και λέει «κάτω τα χέρια από την Ασφάλιση»). Η δεύτερη, όμως; Αυτή δεν «τρώγεται» με τίποτα. Πρόκειται για το άκρον άοτον της ταξικής ξεφτίλας. Οι εργαζόμενοι μόλις έχουν παραδοθεί στις αδηφάγες ορέξεις του διεθνούς χρηματιστικού κεφάλαιου και της ντόπιας κεφαλαιοκρατίας, το εργασιακό τοπίο μόλις έχει βομβαρδιστεί ανηλεώς ώστε να μη μείνει όρθια καμιά από τις κατακτήσεις δεκαετιών, και τα τριτοβάθμια συνδικάτα της χώρας, που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν το σύνολο των εργαζόμενων, αναφωνούν «αρκετά πια!», βάζοντας την εργατική τάξη στη θέση του ζήτουλα που ζητά έλεος από το ληστή. Και οι δυο αφίσες αντανακλούν με χαρακτηριστικό τρόπο τις διαθέσεις της εργατοπατερίας. Σπεύδει να κηρύξει σκόρπιες 24ωρες απεργίες, χωρίς κανένα σχέδιο, χωρίς καμιά προοπτική. Τους δίνει χαρακτήρα απλής διαμαρτυρίας, με στόχο την εκτόνωση της οργής των εργαζόμενων και όχι τη χάραξη ενός αγώνα που θα βάλει φραγμό στην επίθεση του κεφάλαιου και του πολιτικού του προσωπικού. Και βέβαια, δεν διαφεύγει της προσοχής σας ότι οι λέξεις «κυβέρνηση» και «κεφάλαιο» δεν υπάρχουν (και πάλι) στις αφίσες. Να περνάει ο καιρός, να περνούν τα μέτρα, να εμφιλοχωρεί η σκέψη «τίποτα δεν βγαίνει» στις συνειδήσεις των εργαζόμενων, να κλειστούν στον εαυτό τους και τα σπίτια τους, να περάσει κοτσάνι η κυβέρνηση. Ταυτόχρονα, όπως θα διαβάσετε στη σελίδα 16, κυκλοφορούν αισχρά κείμενα, που παραπλανούν τους εργαζόμενους, ώστε να θεωρήσουν ότι το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο δεν είναι και κάτι το τρομερό, συγκρινόμενο με τα μέτρα περικοπής των μισθών.
♦ Να σφίξουμε το ζωνάρι στο λαιμό των αφεντικών (τρικάκι – υπογραφή Αλφάδι)
Αν μας ρωτήσετε επί της ουσίας, θα απαντήσουμε «συμφωνούμε και επαυξάνουμε». Σε ηθικό επίπεδο, βεβαίως, γιατί στην πραγματικότητα τέτοια δυνατότητα δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. Το πρόβλημα είναι άλλο μ’ αυτού του τύπου τα συνθήματα. Ηθικολογούν ενώ νομίζουν ότι πολιτικολογούν. Γίνεται ένας διαγωνισμός για το ποιος θα γράψει το πιο «προχωρημένο», το πιο «μοβόρικο» σύνθημα. Ολα με χαρακτήρα έκκλησης-πρόκλησης. Ολα αυτοαναφορικά, εντέλει. Διότι ξεκινούν από μια θεμελιώδη σύγχυση (ή άγνοια, αν θέλετε) για την ίδια τη λειτουργία των συνθημάτων. Για το διαχωρισμό τους σε συνθήματα αγκιτάτσιας, ζύμωσης, ημέρας, άμεσης δράσης. Οταν τα κάνεις όλα τουρλουμπούκι, τότε ακυρώνεις αυτό που υποτίθεται ότι επιδιώκεις: να επικοινωνήσεις, να περάσεις ένα μήνυμα, το οποίο θα βρει αποδέκτες, οι οποίοι μπορεί να μη συμφωνήσουν, αλλά τουλάχιστον θα προβληματιστούν, θα σκεφτούν. Οταν έρθει η ώρα η εργατική τάξη να σφίξει το ζωνάρι στο λαιμό των αφεντικών, θα το κάνει μόνη της. Πώς φτάνουμε όμως εκεί; Πώς διαμορφώνεται η ταξική συνείδηση; Μέσα από έναν αυτόνομο, ατομικό μηχανισμό ή μέσα από συλλογικές διαδικασίες;
