♦ Ανυπομονούμε να αιματοβάψουμε τους καναπέδες των νοικοκυραίων (σύνθημα στο αμφιθέατρο Γκίνη του Πολυτεχνείου)
Για τους συγκεκριμένους… ανυπόμονους ισχύει σίγουρα το «σιγά τα αίματα». Η αντίληψη που διαπερνά, όμως, το εν λόγω (και άλλα) σύνθημα είναι προς συζήτηση. Μια αντίληψη αβανγκαρντίστικη, μηδενιστική, ελιτίστικη. Οχι πως μας έχει πιάσει κανένας πόνος για τους «νοικοκυραίους» και το «νοικοκυριλίκι» (γνωστές οι θέσεις που παρουσιάζονται από τις στήλες της εφημερίδας μας). Ομως, δεν είναι οι «νοικοκυραίοι» –στο βαθμό που παραμένουν αδρανείς– ο εχθρός του κινήματος, για να… καταδικαστούν σε θάνατο. Γιατί το «νοικοκυριλίκι», βασική έκφραση της κυρίαρχης ιδεολογίας, πλήττει και τις κατώτερες τάξεις. Αυτές που αποτελούν το επαναστατικό υποκείμενο. Η αλλαγή της συνείδησης αυτών των τάξεων είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ για την επαναστατική ανατροπή. Αντιλήψεις όπως αυτή που εκφράζει το συγκεκριμένο σύνθημα συνιστούν –στην καλύτερη περίπτωση– ανώριμα πολιτικά παιδιαρίσματα.
♦ ΛΑΟΣ – Ρήξη & Ανατροπή (αεροπανό κατά μήκος της εθνικής οδού Αντίρριου-Αγρίνιου)
Ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός της ακροδεξιάς δεν έχει όρια.
♦ Συζητώντας για τον ελευθεριακό κοινοτισμό – με αφορμή την έκδοση του 17ου τεύχους της Ευτοπίας – Να ξεπεράσουμε: το δημοτικό συμβούλιο δημιουργώντας την Κομμούνα, τη δημαρχία δημιουργώντας τη συνέλευση πόλης, τις περιφερειακές ενώσεις μικρών και μεγάλων πόλεων δημιουργώντας συνομοσπονδιακές μορφές αυτόνομων δήμων – Τετάρτη 15/7 6.30μμ – Κατάληψη Κτήματος Πραποπούλου/ Χαλάνδρι (αφίσα)
Η εικόνα που στολίζει την αφίσα είναι ασορτί με το μήνυμά της: ένα ειδυλλιακό τοπίο – όμορφα δίπατα σπίτια μέσα σε δέντρα – δυο άνθρωποι σ’ ένα τραπέζι έξω από ένα σπίτι – ένας ποδηλάτης σε πρώτο πλάνο. Ξεχάστε επαναστάσεις, ανατροπές, ταξικές συγκρούσεις, εμφύλιους πολέμους. Το πρόβλημα είναι το «ξεπέρασμα» των «χαμηλών δομών» του καπιταλισμού. Της λεγόμενης τοπικής αυτοδιοίκησης. Ξεπερνώντας αυτές τις δομές, δημιουργώντας «κομμούνες» στη θέση των δημοτικών συμβουλίων, θα βαδίσουμε προς τον «ελευθεριακό κοινοτισμό». Τον κομμουνισμό δηλαδή. Και ο σκληρός πυρήνας του κράτους; Ο στρατός, η αστυνομία, τα δικαστήρια, η διοίκηση; Αυτά πώς θα τα «ξεπεράσουμε»; Και η οικονομία; Τι θα κάνουμε με τις αστικές σχέσεις στην παραγωγή; Με τη βιομηχανία, το εμπόριο, τις υπηρεσίες τις τράπεζες; Τι θα κάνουμε με την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής; Πώς θα ξεπεράσουμε την οικονομική βάση που αποτελεί το θεμέλιο για ό,τι εμφανίζεται ως πολιτικό εποικοδόμημα; Το συγκεκριμένο πολιτικό (ή μήπως απλώς πολιτιστικό;) ρεύμα απαντήσεις σαφείς δεν έχει δώσει. Απλά, κατηγορεί όσους δεν συμμερίζονται τις απόψεις του, ότι παραπέμπουν τις λύσεις στο μέλλον, έξω από τα όρια του βιολογικού τους κύκλου, ενώ θα έπρεπε οι ιδέες να γίνονται πράξη άμεσα μέσα από την οργάνωση κοπερατίβων κ.λπ. Ειλικρινά, δεν περιμέναμε ότι στην Ελλάδα του 2009, λίγους μήνες μετά τη νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκέμβρη θα φούντωναν τέτοιες θεωρίες.
