♦ Κάτω τα χέρια απ’ τα Ταμεία. Φέρτε πίσω τα λεφτά μας. 24ωρη απεργία 12/12 (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ)
Διαχρονικό το σύνθημα. Και σωστό θα ‘λεγε κανείς. Γιατί όλες οι αντιασφαλιστικές επιθέσεις έχουν στόχο να φορτώσουν στην εργατική τάξη το κόστος από την ξεφτιλισμένη σύνταξη και περίθαλψη, απαλλάσσοντας τους καπιταλιστές και το κράτος τους από τεράστια ποσά που ήδη χρωστάνε. Ομως, όλοι όσοι έχουμε μια στοιχειώδη σχέση με τα συνδικαλιστικά θέματα ξέρουμε πολύ καλά ότι ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ παραιτήθηκαν από τη διεκδίκηση των τεράστιων αυτών ποσών, που θα ήταν ικανά να διευρύνουν τα ασφαλιστικά δικαιώματα. Παραιτήθηκαν με πολλούς τρόπους. Αρχικά γιατί δεν έκαναν τίποτε για να υποχρεωθούν οι καπιταλιστές και το κράτος να δώσουν όσα όφειλαν και μετά γιατί οι ίδιοι άνοιξαν το δρόμο με τις «εποικοδομητικές προτάσεις» τους στο νόμο του Ρέππα, που νομοθέτησε την απαλλαγή. Από το 2003 που εφαρμόζεται ο νόμος Ρέππα μέχρι σήμερα, τουλάχιστον 1,5 δισ. ευρώ χρωστάει το κράτος στο ΙΚΑ και οι γραφειοκράτες διαμαρτύρονται πολιτισμένα και ήπια. Στα ελληνικά, αλλά και σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, αυτή η τακτική των γραφειοκρατών λέγεται ξεπούλημα. Είναι έτσι; Οχι. Διότι το θέμα δεν είναι ποιες είναι πραγματικά η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, αλλά ποιες….έπρεπε να είναι. Διότι το θέμα δεν είναι τι έκανε για τα κλεμμένα λεφτά των ταμείων η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, αλλά τι… θα έπρεπε να κάνει. Διότι το θέμα δεν είναι ότι οι γραφειοκράτες δεν έχουν ούτε τη δύναμη ούτε τη θέληση να αντιπαλέψουν τη νέα επίθεση, αλλά ότι… θα έπρεπε να την έχουν. Διότι το θέμα δεν είναι ότι η γραφειοκρατία είναι ένα προνομιούχο στρώμα που εξυπηρετεί το κεφάλαιο, αλλά ότι… έπρεπε να είναι σαρξ εκ της σαρκός των εργατών. Ετσι και χειρότερα μεταφράζεται αυτό το «όχι», αυτή η πολιτική ουράς στη γραφειοκρατία. Διότι το θέμα δεν είναι αν αυτοπροσδιορίζεται κάποιος ως ταξικός συνδικαλιστής, ντούρος αριστερός, μαρξιστής ή δεν ξέρω και ‘γω τι άλλο. Το θέμα είναι τι είναι πραγματικά.
♦ Ξεσηκωθείτε, απεργία. Οχι στα αντιασφαλιστικά μέτρα. Δικαιώματα με βάση τις ανάγκες μας (ΠΑΜΕ)
Εντελώς λάιτ η αφίσα των ταξικών. Θα την προσυπέγραφαν πολλοί από αυτούς που περιγράψαμε παραπάνω. Και όμως, το ΠΑΜΕ το ταράζουν στην κριτική. Γιατί; Γιατί οι άνθρωποι γνωρίζουν ότι το ΠΑΜΕ κυρίως ενδιαφέρεται για την πολιτική υπεραξία της ψήφου και όχι για την αποτελεσματικότητα του κινήματος. Γιατί το ΠΑΜΕ, όπως όλοι οι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί, ενδιαφέρεται να καπελώνει. Γιατί το ΠΑΜΕ έχει αποδείξει ότι δεν είναι κινηματική δύναμη υπεράσπισης των εργατικών συμφερόντων. Και άλλα τόσα δίκαια «γιατί». Δυο μέτρα και δυο σταθμά. Για τη μεν ΓΣΕΕ δικαιολογίες και φαντασιώσεις. Για το δε ΠΑΜΕ κριτική. Και όμως, το ΠΑΜΕ και η ΓΣΕΕ είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Οπως δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, της συμβιβασμένης αριστεράς, είναι το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Σ’ αυτό το… νόμισμα έχουν χαράξει τον εαυτό τους αρκετές από τις «ουρές» των γραφειοκρατών της ΓΣΕΕ. Η πολιτική τους επιλογή εξηγεί την ηθελημένη φαντασίωσή τους σε σχέση με τη γραφειοκρατία. Διότι πάσχουν από γενικότερη φαντασίωση. Ευτυχισμένη και χαζοχαρούμενη.