♦ΟΧΙ στα προσχήματα και την αδιαλλαξία της διοίκησης – στην απαξίωση της εργασίας μας – στην περιφρόνηση των δίκαιων αιτημάτων και αναγκών μας. Με ενότητα, συσπείρωση, ενεργή συμμετοχή ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ να υπογραφεί τώρα ικανοποιητική συλλογική σύμβαση – με ουσιαστικές αυξήσεις στους βασικούς μισθούς – με επιδόματα αντίστοιχα της εργασίας μας. Ολοι στη Γενική Συνέλευση του Σωματείου (Πανελλήνιο Σωματείο Εργαζομένων ΤΙΜ)
Καλή η προσπάθεια. Κανένας δεν μπορεί να πει το αντίθετο. Αλλά στην ανακοίνωση-ενημέρωση και κάλεσμα για την Γ.Σ. διαπιστώσαμε μια επιθετικότητα απέναντι στη διοίκηση της εταιρίας. Λέτε: «Αλήθεια, κύριοι της Διοίκησης, όταν εσείς και τα ανώτατα στελέχη της ΤΙΜ παζαρεύετε τις αποδοχές και τα μπόνους σας (κάποιων χιλιάδων ευρώ…), καταδέχεστε να μιλάτε για τα ταπεινά ποσά των 30-40 ευρώ μικτά, που μ’ αυτά καλείτε τους εργαζόμενους να ικανοποιηθούν; Ετσι αντιλαμβάνεστε το «ανταγωνιστικό πακέτο παροχών», που διαφημίζεται στην ιστοσελίδα της εταιρίας;». Ακόμη και σαν ερώτημα η θέση αυτή κρύβει μια δυσπιστία, μια καχυποψία, μια διάθεση αντιπαράθεσης. Ακριβώς αυτό χρειάζεται, αντιπαράθεση. Γιατί, όπως λέει ο μεγάλος Γερμανός «αυτοί που βρίσκονται ψηλά θεωρούνε ταπεινό να μιλούν για το φαΐ. Ο λόγος: έχουνε κιόλας φάει». Βέβαια, το κύριο ζήτημα δεν είναι τι κάνουν οι «υψηλοί». Το κύριο ζήτημα είναι τι κάνουν οι ταπεινοί. Τι κάνουν οι ταπεινοί για τα «ταπεινά» ποσά που διεκδικούν. Γιατί, όπως λέει πάλι ο μεγάλος Γερμανός, «αν δεν νοιαστούν οι ταπεινοί γι’ αυτό που είναι ταπεινό, ποτέ δεν θα υψωθούν…».
♦ Πολύδωρας, Μπαλάσκας, Καραμανλής, αυτή είναι η κυβέρνηση της καταστολής (σύνθημα στην πορεία της 28/11 ενάντια στην καταστολή και την αστυνομοκρατία)
Θα θέσουμε ένα ερώτημα. Ποιος εκφράζει με αυθεντικότητα τους μπάτσους, ο Μπαλάσκας ή οι «δημοκράτες» μπατσοσυνδικαλιστές; Ο Μπαλάσκας ή ο Πολύδωρας; Ο Μπαλάσκας βέβαια. Γι’ αυτό είναι από γελοία έως τραγική η συμπαράσταση της νόμιμης Αριστεράς στα αιτήματα των μπάτσων. Ως προς την ουσία, ο Μπαλάσκας και ο κάθε Μπαλάσκας αντιπροσωπεύει πλήρως την πολιτική της κυβέρνησης Καραμανλή απέναντι στα λαϊκά στρώματα, στις ανάγκες των εργαζόμενων. Αν η υποκρισία δεν ήταν αναγκαίο χαρακτηριστικό των αστικών κομμάτων, τότε ο Μπαλάσκας δεν θα ήταν παραφωνία, θα ήταν η φωνή της κυβέρνησης. Κυβερνητικός εκπρόσωπος.
♦ Ολοι μαζί μπορούμε να γίνουμε ο φόβος των πλουσίων, ο φόβος του Καραμανλή (ΚΟΕ)
Να δω τους πλούσιους και τον Καραμανλή να φοβούνται το Συνασπισμό και τι στον κόσμο. Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια τα είδαμε όλα. Είδαμε τεράστιες ανατροπές, φοβερές μεταμορφώσεις. Ομως, σ’ όλα τα πράγματα υπάρχουν όρια. Ακόμα και στις ανατροπές και στα θαύματα υπάρχουν όρια. Μπορεί να έγιναν και να γίνουν τα πιο απίθανα, τα πιο απίστευτα, αλλά ως ένα σημείο. Ως το σημείο να γίνει ο Συνασπισμός και γενικότερα η νόμιμη αριστερά φόβος των πλουσίων και του Καραμανλή. Αυτό το θαύμα δεν μπορεί να το πετύχει κανένας θαυματοποιός. Καμιά οργάνωση θαυματοποιών. Ούτε η ΚΟΕ.
