♦ Αμπάς, μην ενδώσεις στους όρους των Αμερικάνων (Διαδήλωση οπαδών της Χαμάς)
Ολες οι αγωνίες, οι δυσκολίες, οι παλινδρομήσεις σ’ ένα σύνθημα. Κινήσεις τακτικής ή νέες αυταπάτες; Από πότε οι κινήσεις τακτικής μπορούν να σπέρνουν φρούδες ελπίδες; Από πότε μπορούν να σηκώνουν σύννεφα καπνού; Από πότε μετατρέπουν τα δεδομένα σε ενδεχόμενα; Γιατί είναι δεδομένο, από την πείρα, από τις θέσεις του, από τις διακηρύξεις του, από την πρακτική του, ότι ο Αμπάς είναι από χέρι ενδοτικός. Οπως είναι δεδομένο ότι οι Αμερικάνοι θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να επιβάλουν την ιμπεριαλιστική τακτική τους. Το σύνθημα διατυπώνει μια αναμφισβήτητη αλήθεια και συσκοτίζει μια άλλη. Η λύση όμως εξακολουθεί να είναι ζωντανή και παρούσα. Είναι η εξέγερση,ο αγώνας που δε λέει να καταλαγιάσει. Που ζορίζει άγρια τους ιμπεριαλιστές. Που στριμώχνει τους καταπατητές. Που δυσκολεύει. Πολύ τους ενδοτικούς.
♦ Απεργία από 18/9 – Στηρίζουμε τον αγώνα για δημόσια δωρεάν παιδεία και αξιοπρεπή εργασία (Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. «Η Αθηνά»)
Βεβαιότατα, είναι απαραίτητη η στήριξη ενός δίκαιου αγώνα. Αλλά ποιο περιεχόμενο δίνουμε στη λέξη «στηρίζουμε»; Δεν είμαστε χτεσινοί. Εχουμε πείρα, ξέρουμε τον αντίπαλο. Γνωρίζουμε την κατάσταση στο εσωτερικό του κινήματος. Με βάση όλα αυτά χαράζεται το… στηρίζουμε. Με μοναδικό στόχο, με μοναδικό σκοπό την επιτυχία της απεργίας. Για να πάμε ένα βήμα μπροστά. Να ξαναεμπιστευτούμε τον αγώνα. Τη συλλογική διεκδίκηση. Τη συλλογική προσπάθεια. Να ξαναεξετάσουμε τους αντιπάλους και τους φίλους. Οχι από τον καναπέ, αλλά από το δρόμο. Οχι με το «δε γίνεται», αλλά με το «απαιτώ», με το «διεκδικώ το δίκιο μου». Λίγο είναι αυτό σήμερα; Κάθε άλλο.
♦ Ανυπακοή και απειθαρχία στις αποφάσεις τους – Στους αγώνες της τάξης μας η ελπίδα (ΚΝΕ)
Περί αγώνων ο λόγος, λοιπόν. Της Χαμάς, των εκπαιδευτικών, και των… ταξικών. Αλλη διάσταση οι τελευταίοι. Αλλο επίπεδο. Αλλη πολιτικοποίηση. Αλλη πρακτική. Προχωρημένα πράγματα. Τι να θυμηθούμε από την προηγούμενη χρονιά; Προσέξτε, δε λέμε τι να πρωτοθυμηθούμε, διότι οι ταξικοί αγώνες (οι ταξικοί του ΠΑΜΕ, για να μη το ξεφτιλίσουμε τελείως) είναι λίγοι και καλοί. Τι να θυμηθούμε λοιπόν; Τους ναυτεργάτες που οι ταξικές δυνάμεις φύλαγαν λάθος καράβι και θριαμβολογούσαν ότι το κίνημα νίκησε δίνοντας αγωνιστικό ραντεβού; Αλήθεια, πότε είναι αυτό το ραντεβού; Να θυμηθούμε τη «μεγάλη» απεργία των οικοδόμων για τη συλλογική σύμβαση κόντρα στο ξεπούλημα της ΓΣΕΕ; Που κατάντησε εν κρυπτώ υπογραφή σύμβασης ίδιας με αυτή της ξεπουλημένης ΓΣΕΕ; Αν όλα αυτά είναι «ανυπακοή + απειθαρχία = ελπίδα», τότε δε μιλάμε για αγώνα της εργατικής τάξης. Αλλά της Α’ τάξης του Δημοτικού. Με απεργοσπάστη δάσκαλο.