Μια ωραία ατμόσφαιρα
Περίσσεψαν το νάζι και τα χαμόγελα. Μπροστά στο φακό προσπάθησαν να πείσουν ότι είναι… μια ωραία ατμόσφαιρα. Πίσω από τις κλειστές πόρτες, όμως, βγήκαν τα μαχαίρια. Ο Ρέντσι παραπονιόταν πάντοτε ότι Μέρκελ και Ολάντ τον αποκλείουν από τις συσκέψεις τους, όπου αποφασίζουν για το μέλλον της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Ο Ολάντ δε γουστάρει τη γερμανική επικυριαρχία, ως ρεαλιστής ιμπεριαλιστής πολιτικός όμως προσπαθούσε να καρπωθεί ό,τι οφέλη προσέφερε ο γερμανογαλλικός άξονας. Το κυοφορούμενο Brexit άλλαξε τις ισορροπίες, δημιούργησε ρευστότητα, έθεσε επί τάπητος τη διεκδίκηση μιας νέας μοιρασιάς. Ο Ολάντ έσπευσε να συναντήσει τον Ρέντσι και μετά να πάνε παρεούλα να συναντήσουν την Μέρκελ, «ενώνοντας» τις απαιτήσεις Γαλλίας και Ιταλίας. Βγήκε κάτι απ' αυτόν τον γύρο; Είναι πολύ νωρίς να πούμε οτιδήποτε. Το παζάρι θα συνεχιστεί. Κι όπως κάθε παζάρι μεταξύ ιμπεριαλιστών, γίνεται με το μοναδικό τρόπο που γνωρίζουν: ανάλογα με τη δύναμη του κεφαλαίου που εκπροσωπεί η κάθε πλευρά.
Για πολύ ξύλο
«Είμαστε στην κυβέρνηση όχι πάση θυσία, αλλά όσο θεωρούμε ότι μέσα σε αυτές τις ασφυκτικές συνθήκες και τους ποικίλους εκβιασμούς μπορούμε με αριστερή οπτική να ασκήσουμε πολιτική προς όφελος των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων». Αυτά αναφέρονται -μεταξύ πολλών άλλων- σε κείμενο που κατέθεσε η φράξια των 53+ στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ που έγινε το περασμένο Σαββατοκύριακο. Υπενθυμίζουμε μόνο ότι επίλεκτο στέλεχος και άτυπος επικεφαλής αυτής της φράξιας είναι ο Τσακαλώτος! Το υπενθυμίζουμε για να δικαιολογήσουμε τον τίτλο του σχολίου.
Η μόνη τους έγνοια
Η μόνη έγνοια των 53+ είναι μην κάνουν καμιά νέα διεύρυνση προς το Κέντρο οι Τσιπραίοι, οπότε ο δικός τους ρόλος θα υποβαθμιστεί και η φράξια τους δε θα έχει την πολιτική δύναμη που απέκτησε μετά την αποχώρηση των Λαφαζανικών. Γι' αυτό και σημειώνουν με νόημα ότι «στο πρόσφατο παρελθόν το κόμμα μας πλήρωσε ακριβά τις προσχωρήσεις παραγόντων που ελάχιστη σχέση είχαν με την αριστερά», και προσθέτουν ότι αντίθετα είναι ανοιχτοί, ορθάνοιχτοι στον απλό κόσμο που έρχεται ανιδιοτελώς να προσφέρει στην κοινή προσπάθεια, είναι ανοιχτοί στον κόσμο των κοινωνικών κινημάτων και σε όσους έχουν αποδείξει ότι ο αξιακός τους κόσμος μπορεί να συμβαδίζει με το αξιακό φορτίο της αριστεράς.
Απλός κόσμος που δεν οργανώθηκε τα προηγούμενα χρόνια, αλλά θα πάει να οργανωθεί τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει. Σε ποιούς «παράγοντες που ελάχιστη σχέση είχαν με την αριστερά» αναφέρονται; Στη Ραχήλ Μακρή; Σίγουρα. Στον Στάθη Παναγούλη; Ενδεχομένως. Στον Αλέξη Μητρόπουλο; Ποιος ξέρει; Πάντως, εμείς μπορούμε να τους θυμίσουμε μερικά ονόματα «παραγόντων» με τους οποίους κάθονται δίπλα-δίπλα στα υπουργικά έδρανα: Τζάκρη, Μπόλαρης, Κουρουμπλής, Κοτζιάς, Σπίρτζης, Τόσκας. Φαίνεται πως όλων αυτονών τους τρέχει η αριστεροσύνη από τα μπατζάκια.
Θρασύδειλοι
Κατέθεσαν και τροπολογία στην απόφαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ οι 53+, η οποία έλεγε πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει την ιδιοκτησία του «προγράμματος» του τρίτου Μνημόνιου, το οποίο ήταν αποτέλεσμα αδίστακτου εκβιασμού και πραξικοπήματος! Οι Τσιπραίοι δεν είχαν πρόβλημα να υιοθετήσουν «ολίγη» τροπολογία. Πέταξαν στα σκουπίδια τα περί εκβιασμού και πραξικοπήματος, ενώ οι 53+ είχαν φροντίσει να αλλάξουν τη διατύπωση, γράφοντας ότι το πρόγραμμα του τρίτου Μνημόνιου… δεν εξαντλεί το κυβερνητικό πρόγραμμα.
Γι' αυτό μιλάμε για θρασυδειλία. Ψάχνουν πρόστυχες διατυπώσεις, τη στιγμή που ο επικεφαλής τους είναι ο πιο φανατικός υποστηρικτής του τρίτου Μνημόνιου.
Συμβαίνουν και αλλού
Εκείνοι που μιλούν και γράφουν εκστασιασμένοι για τη βρετανική κοινοβουλευτική παράδοση, που επιβάλλει το σεβασμό της λαϊκής βούλησης κτλ. κάνουν πως δεν βλέπουν τους καραγκιόζηδες του Brexit που προσπαθούν να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια, καθώς ο Κάμερον τους πέταξε την καυτή πατάτα στα χέρια.
Κάνουν πως δεν βλέπουν τον «πολύ» Νάιτζελ Φάρατζ να δηλώνει με θράσος σε τηλεοπτική του εμφάνιση, ότι ναι μεν κατά την προεκλογική περίοδο υποσχόταν ότι 300.000 στερλίνες που πήγαιναν στις Βρυξέλλες θα πάνε κατευθείαν για την ενίσχυση του εθνικού συστήματος υγείας, όμως είχε κάνει λάθος και δεν μπορεί πια να δεσμευτεί για κάτι τέτοιο. Ψηφοφόροι δηλώνουν σε εφημερίδες και σε διαδικτυακά μέσα ότι εξαπατήθηκαν, όμως οι «δικοί μας» εξακολουθούν να μιλούν και να γράφουν για… κοινοβουλευτικό πολιτισμό.
Ναι, υπάρχει μακρά κοινοβουλευτική παράδοση στη Βρετανία, πιο σταθερή από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, ακόμα και από τη Γαλλία. Αυτή η παράδοση, όμως, έχει στη ρίζα της την πολιτική διαφθορά της βρετανικής εργατικής τάξης, που ουδέποτε κατάφερε να αποδεσμευτεί από τον τρεϊντγιουνιονισμό (βούτυρο στο ψωμί του Εργατικού Κόμματος) και να δημιουργήσει ένα άξιο λόγου επαναστατικό κίνημα. Οσο η εργατική τάξη άγεται και φέρεται πίσω από τη μοναρχία και τα αστικά κόμματα, η κοινοβουλευτική παράδοση θα συνεχίζεται. Οχι όμως χωρίς ψέματα και απάτες.
Ανέκδοτο
Η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε το άνοιγμα του κόμματος στην κοινωνική του βάση! Το επόμενο διάστημα θα ξεκινήσει καμπάνια ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ με εξορμήσεις, συγκεντρώσεις και αξιοποίηση του Διαδικτύου «για την προσέγγιση όσων δίνουν μάχη για την Αριστερά»!
Πρόκειται ασφαλώς για ανέκδοτο. Αυτοί δεν κατάφεραν να μεγαλώσουν την κομματική βάση του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο της ορμητικής ανάπτυξής του, όταν κάλπαζε προς την εξουσία, θα το κάνουν τώρα που οι ψηφοφόροι τους (γιατί ψηφοφόρους είχαν, όχι κομματικά μέλη με διάθεση προσφοράς) τους βρίζουν όπου βρεθούν κι όπου σταθούν, κατηγορώντας τους ότι τους εξαπάτησαν; Το πολύ-πολύ να οργανώσουν καμιά διαδικτυακή καμπάνια (λεφτά έχουν, τώρα που κατέχουν την «κουτάλα»). Ομως, κάθε κομματικός μηχανισμός έχει ανάγκη από αυτοπαραμύθιασμα. Ετσι αυτοσυντηρείται. Γι' αυτό και έβαλαν στην απόφαση της ΚΕ και τα περί ανασυγκρότησης.
Αρρώστεια
Εμείς σας το έχουμε πει, ότι ο Παπαδημούλης είναι εξαρτημένος από το twitter. Γι' αυτό κάνει τη μια μακακία μετά την άλλη. Με το που βγήκαν τα exit poll στην Ισπανία, έσπευσε να δώσει «συγχαρητήρια στους Podemos για τη μεγάλη επιτυχία» και να αποφανθεί με τη βεβαιότητα του μεγάλου ηγέτη: «Στόχος τώρα, μια προοδευτική κυβερνητική πλειοψηφία». Εφτιαξε και χάσταγκ στα ισπανικά, τρομάρα του: «#AdiosRajoy».
Δέκα ώρες αργότερα, αφού στο μεταξύ είχε αποδειχτεί ότι ο μεν Ραχόι ήταν θριαμβευτής, οι δε Podemos-Unidos είχαν πάρει ποσοστό μικρότερο από το άθροισμά τους στις προηγούμενες εκλογές, ο Παπαδημούλης έσπευσε να χαρακτηρίσει «φιάσκο» τα exit poll και να συμπληρώσει: «Εκανα λάθος. Οπως η ΝΔ στις εκλογές του 2000. Πάθημα – μάθημα». Και ποιος σε ανάγκασε να μιλήσεις πριν «μιλήσει» η κάλπη, ρε φίλε, όταν έχεις πολλά προηγούμενα με τα exit poll στην Ελλάδα;
Προβοκάτορας
«Οι προοδευτικοί του σήμερα, φίλες και φίλοι, ντρέπονται και δεν υπερηφανεύονται για τα όσα έκαναν οι Κολλάδες το 1990. Ελεος!». Μ' αυτά τα λόγια (μεταξύ πολλών άλλων) θέλησε να καρφώσει τη Φ. Γεννηματά ο Στ. Θεοδωράκης, μιλώντας στην κοινοβουλευτική ομάδα του Ποταμιού. Μαθημένος να διεκπεραιώνει αποστολές για λογαριασμό των αφεντικών του, των μιντιαρχών, το 'χει συνήθειο να μετατρέπεται σε χυδαίο και ποταπό προβοκάτορα και συκοφάντη. Εν προκειμένω, όχι μόνο και όχι τόσο σε βάρος του Ανδρέα Κολλά, όσο σε βάρος των εργατών της ΕΑΣ, που έδωσαν τότε ένα σκληρό αγώνα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών, που παραδόθηκαν ως πλιάτσικο από τον Μητσοτάκη στους περιβόητους «νοικοκυραίους». Του Κολλά, προέδρου τότε του σωματείου των οδηγών, θα έπρεπε να του στήσει άγαλμα το σύστημα. Γιατί όχι μόνο δεν υπέθαλπε τις «ακρότητες» των εργατών (από τα ξεβρακώματα «νοικοκυραίων» στην Ομόνοια και το ντύσιμό τους με φουστίτσες, μέχρι τα οδοφράγματα στο Βοτανικό και τις νυχτερινές καταδρομικές επιχειρήσεις για το σπάσιμο απεργοσπαστικών λεωφορείων), αλλά έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να μετατρέψει εκείνο το ισχυρό απεργιακό κίνημα σε κίνημα διαμαρτυρίας, που στήριζε την προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ για επάνοδο στην εξουσία.
Κοινοβουλευτικός κρετινισμός
Λένε πως ο παράγοντας που διέψευσε τα γκάλοπ στην Ισπανία, που απογείωσε τον καταρρέοντα Ραχόι και γκρέμισε στην τρίτη θέση τη συμμαχία Unidos Podemos ήταν το αποτέλεσμα υπέρ του Brexit στη Βρετανία. Τα γκάλοπ, βέβαια, πέφτουν σταθερά έξω (εδώ στη Βρετανία έπεσε έξω το exit poll), όμως αν δεχτούμε αυτή την εκτίμηση πού οδηγούμαστε; Στο ότι ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός μαστίζει όχι μόνο τους συντηρητικούς ψηφοφόρους, αλλά και τους ψηφοφόρους κομμάτων που επαγγέλλονται την «αλλαγή», τη «σύγκρουση με το κατεστημένο» κτλ. Δεν είναι παρά ένα φοβισμένο κοπάδι που άγεται και φέρεται από τις φοβίες.
Της αρπαχτής
Διαμαρτύρεται σε συνεντεύξεις του ο Χ. Αποστολόπουλος, πρόεδρος του συνδικάτου των γαλακτοβιομηχανιών (ΣΕΒΓΑΠ), διότι η Κομισιόν έδωσε την άδεια να κυκλοφορήσει στην Τσεχία προϊόν με τον όρο «Greek Yogurt». Οπως λέει, ναι μεν το γιαούρτι δεν έχει χαρακτηριστεί ως ΠΟΠ, όμως πρόκειται για «θρασύτατη κίνηση» λέει ο πρόεδρος των γαλακτοβιομήχανων, ζητώντας «να θέσουμε το ζήτημα υπόψη της ΕΕ». Και καταλήγει: «Εάν κάναμε εμείς το ίδιο πράγμα για την ιταλική παρμεζάνα, θα μας κήρυττε τον πόλεμο η Ιταλία, δεν θα αντιδρούσε απλά. Ετσι θα πρέπει να αισθάνονται και όσοι επιχειρούν να επιβουλευθούν τα εθνικά μας προϊόντα».
Μόνο που έχουν φροντίσει οι ίδιοι οι γαλακτοβιομήχανοι, ακολουθώντας τη λογική της αρπαχτής, να «αποεθνικοποιήσουν» το ελληνικό γιαούρτι. Εδώ και χρόνια εισάγουν τεράστιες ποσότητες εβαπορέ γάλακτος και τις χρησιμοποιούν παράνομα στην παρασκευή γιαουρτιού, με τις πλάτες των κυβερνήσεων. Και είναι αυτοί που πίεσαν για τη νομιμοποίηση αυτής της παράνομης διαδικασίας (μέσω της περιβόητης εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ). Ετσι, με όλους τους νόμιμους τύπους θα εισάγουν εβαπορέ γάλα, θα το διαλύουν με νερό και θα «μπλαστρώνουν» το μείγμα με πρωτεΐνη γάλακτος για να πήξει και να γίνει γιαούρτι. Οπως αντιλαμβάνεστε, αυτό το προϊόν όχι μόνο δεν έχει τα φόντα για να γίνει ποτέ ΠΟΠ, αλλά μόνο κατά σύμβαση μπορεί να ονομαστεί «Greek Yogurt». Γιατί «ελληνικό γιαούρτι» με εβαπορέ γάλα Δανίας, Ολλανδίας, Γερμανίας, Ρουμανίας, Σλοβακίας δε γίνεται. Οποιος θέλει φτιάχνει τέτοιο προϊόν και σου λέει: το ονομάζω «Greek Yogurt» υπονοώντας τον τρόπο παρασκευής και όχι τη γεωγραφική προέλευση. Αλλωστε, και οι Ελληνες φτιάχνουν γιαούρτι εισάγοντας εβαπορέ γάλα από όλη την Ευρώπη.