♦ Είναι ο ιμπεριαλισμός, ηλίθιε
Είπε ο Ρέππας, με το γνωστό περισπούδαστο ύφος του: «Οι οίκοι αξιολόγησης εκπροσωπούν τα συμφέροντα ολιγάριθμων ομάδων και όμως έχουν την περιωπή του αξιολογητή των δράσεων και αποφάσεων κυβερνήσεων και ηγεσιών που εκλέχθηκαν και εκπροσωπούν λαούς. Αυτό είναι στρέβλωση της νομιμοποιητικής δημοκρατίας, που οδηγεί όχι μόνο σε απώλεια της κυριαρχίας ή και της αυτοτέλειας της πολιτικής, αλλά και σε υποταγή της. Δεν είναι αντιδημοκρατική, είναι απολύτως ανάρμοστη αυτή η σχέση» (συνέντευξη στον «Επενδυτή», 16.7.11).
Παραφράζοντας τη γνωστή φράση που αποδίδεται στον Μπιλ Κλίντον, θα λέγαμε στον Ρέππα: είναι ο ιμπεριαλισμός, ηλίθιε. Είναι αυτό που έχει ονομαστεί από τους θεωρητικούς κρατικός μονοπωλιακός καπιταλισμός. Τα σύγχρονα κράτη είναι απολύτως υποταγμένα στα μονοπώλια και ενεργούν για λογαριασμό τους. Ηλίθιος, βέβαια, δεν είναι ο Ρέππας. Πολιτικός απατεώνας είναι. Και οι πολιτικοί απατεώνες σαν και του λόγου του έχουν φτιάξει μια βολική θεωρία, σύμφωνα με την οποία η αστική πολιτική είναι υπεράνω τάξεων, είναι εκπρόσωπος του γενικού καλού ή, αλλιώς, του λαού που την εκλέγει. Ουδέποτε, σε καμιά εποχή, η αστική πολιτική δεν ήταν υπεράνω τάξεων και κατά συνέπεια αυτοτελής. Είχε μια σχετική αυτονομία, για να μπορεί να εργάζεται ως συλλογικός εκφραστής της τάξης των καπιταλιστών, εξασφαλίζοντας την κυριαρχία τους και ρυθμίζοντας τις μεταξύ τους αντιθέσεις, που πηγάζουν από τον ανταγωνισμό. Τα όρια αυτής της σχετικής αυτονομίας έχουν σμικρυνθεί έως εξαφάνισης. Σε περιόδους κρίσης, η αστική πολιτική εκτελεί εντολές και δύσκολα βγαίνει έξω από το πλαίσιο αυτών των εντολών. Γι’ αυτό και οι περιβόητοι αξιολογικοί οίκοι, όργανα του διεθνούς χρηματιστικού κεφάλαιου, δρουν διεθνώς ως κράτος εν κράτει και ουδείς τολμά να τους βάλει χέρι. Ο κάθε Ρέππας μπορεί να θέλει να το ξεχάσουμε, εμείς όμως δεν ξεχνάμε ότι και η ΕΚΤ, δηλαδή ο συλλογικός διαχειριστής του ευρωπαϊκού τραπεζικού κεφάλαιου, αποδέχεται και χρησιμοποιεί τις αξιολογήσεις αυτών των οίκων.
♦ Ο κωλοτούμπας
Ποιος παίρνει αυτόν τον τίτλο; Για τις τελευταίες μέρες (μετά κάποιος άλλος θα έχει σειρά), ο Παντελής Οικονόμου. Αυτός που ξεχάστηκε και είπε στη Βουλή ότι τα 50 δισ. από τις ιδιωτικοποιήσεις αποκλείεται να πιαστούν κι όταν του τράβηξαν τ’ αυτιά πήρε σβάρνα τα ΜΜΕ και άρχισε να δίνει εξηγήσεις σαν αυτή: «Κοντολογίς, εκτίμησα ότι οι όποιες ενδεχόμενες μελλοντικές αντιξοότητες στο πεδίο των αποκρατικοποιήσεων, δεν θα επιτρέψουμε να αποδειχθούν ανυπέρβλητες. Τελεία και παύλα» («Επενδυτής», 16.7.11).
♦ Λογικές σκέψεις
Ας πούμε ότι είστε ο Παπανδρέου. Τι λόγο θα είχατε να πάτε σε πρόωρες εκλογές σήμερα, εκτός αν έχετε αποφασίσει να την κάνετε, όπως ο Καραμανλής το 2009; Δεν υπάρχει γκάλοπ που να μη δείχνει μπροστά τη ΝΔ. Από δύο μέχρι έξι μονάδες. Γιατί, λοιπόν, να πάει σε εκλογές που σίγουρα θα τις χάσει ο Παπανδρέου; Μήπως υπάρχει περίπτωση να παραμείνει ο ίδιος και η οικογένειά του στο παιχνίδι; Τα κλειδιά τα έχει ήδη παραδώσει στον Βενιζέλο κι αυτός είναι αρχηγός υπό καθεστώς ανοχής.
Τα περί εκλογικού αιφνιδιασμού μετά τη συμφωνία για το νέο πακέτο «διάσωσης» μόνο ως καλαμπούρι ακούγονται. Υπάρχει περίπτωση μια δανειακή σύμβαση, περισσότρο απεχθής στους όρους και με πολύ μεγαλύτερη διάρκεια, να τουμπάρει τον κόσμο και να οδηγήσει σε νίκη του ΠΑΣΟΚ; Οχι, βέβαια. Αρα, λογικά, ο Παπανδρέου δεν θα πάει σε εκλογές. Εκτός αν έχουμε λαϊκή έκρηξη, οπότε θ’ αναγκαστεί να πάει.
Και γιατί, τότε, τόση εκλογική φιλολογία; Γιατί πάντοτε η εκλογολογία είναι θέμα που πουλάει για τα ΜΜΕ, ενώ ταυτόχρονα βοηθάει τα αστικά κόμματα να μαζέψουν την κατάσταση στο εσωτερικό τους.
♦ Ανευ σημασίας
Την Κυριακή «βγήκε» στη Realnews και μας απείλησε να προσέξουμε γιατί θα φύγουν από την κυβέρνηση. Και τη Δευτέρα, πουρνό-πουρνό βγήκε στο Mega για να πει ότι, όταν το κόμμα του ήταν στην αντιπολίτευση, «ήταν δημαγωγικό, λέγοντας ότι λεφτά υπάρχουν ενώ γνωρίζαμε ότι δεν υπήρχαν».
Αυτά είναι τα τελευταία κατορθώματα του Α. Λοβέρδου. Γι’ αυτό και δεν έχουν σημασία. Ο Λοβέρδος διακατέχεται από το σύνδρομο του λούζερ. Εγινε υπαρχηγός του Βενιζέλου, ποντάρισε σε μια εύκολη νίκη για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ και είδε τις πλάτες του Γιωργάκη που έκανε περίπατο εναντίον τους. Ηταν ο πρώτος που εγκατέλειψε το βενιζελικό στρατόπεδο, γλείφοντας τους παπανδρεϊκούς. Εγινε… τροϊκανότερος των τροϊκανών, ενώ διάφορα παπαγαλάκια του δημιουργούσαν ένα προφίλ μελλοντικού αρχηγού του ΠΑΣΟΚ. Και ξαφνικά είδε τον Βενιζέλο να ξαναβγαίνει μπροστά, φορώντας στο δάχτυλό του το δαχτυλίδι της διαδοχής. Λογικό είναι να σκάει από το κακό του (ξέρει ότι ο Βενιζέλος ειδικά αυτόν θα τον πετάξει στα αζήτητα, γιατί τον εγκατέλειψε πρώτος) και να αναζητά τρόπους να κάνει θόρυβο γύρω από τ’ όνομά του. Γι’ αυτό και ό,τι λέει είναι άνευ πολιτικής σημασίας. Κανένας δεν τον ακούει, με κανέναν από τα ηγετικά κλιμάκια δεν συνδιαλέγεται.
ΥΓ1: Είπε, είπε, είπε διάφορα ο Λοβέρδος, στο τέλος έριξε και τη μπηχτή κατά Βενιζέλου, λέγοντας ότι ο ίδιος θα ήταν πιο προσεχτικός σε ό,τι αφορά τη χρήση του όρου «χρεοκοπία ή με κάποιον επιθετικό προσδιορισμό». Βενιζέλος στη θέση του Βενιζέλου ήθελε να είναι ο δόλιος.
ΥΓ2: Μια και είσαι τόσο φλύαρος, δεν μας λες, ρε Λοβέρδο, γιατί καρατόμησες τον πρόεδρο του ΕΦΕΤ; Τόσα σου σούραμε, γιατί τα κατάπιες;
♦ Οι τσάτσοι
Βρήκε και «τρανταχτά» ονόματα να υπερασπιστούν το έκτρωμά της η Διαμαντοπούλου. Μόνο που είναι γνωστοί και μη εξαιρετέοι. Ο Ν. Αλιβιζάτος και ο Α. Μανιτάκης, καθηγητές συνταγματικού δικαίου στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, αντίστοιχα, ψέγουν τους συναδέλφους τους, υπερασπίζονται τη συνταγματικότητα του νομοσχέδιου της Διαμαντοπούλου και ζητούν «να κατέβουν οι τόνοι».
Γράφουν διάφορες μπούρδες στο πόνημα που από κοινού δημοσίευσαν (πού αλλού;) στην «Καθημερινή», το πιο εκπληκτικό απ’ όσα έγραψαν, όμως, ειδικά όταν προέρχεται από νομι-κούς που αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί και φιλελεύθεροι, είναι το εξής: «Το “δημοκρατικό” πανεπιστήμιο δεν είναι, τέλος, απαραιτήτως και “καλό”. Τα πολυμελή συλλογικά όργανα ενδέχεται πράγματι να είναι αντιπροσωπευτικά, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι μπορεί να λειτουργήσουν και αποτελεσματικά. Φοβούμενη τους δαίμονες του αυταρχικού μας παρελθόντος, η γενιά μας δεν συνειδητοποίησε ώς τώρα ότι κάθε καλός καθηγητής δεν μπορεί να είναι και καλός πρύτανης. Στις μέρες μας, πέραν του ήθους, της ακεραιότητας και της επιστημοσύνης, ο τελευταίος πρέπει να έχει και ικανότητες να διοικεί έναν πολύπλοκο οργανισμό». Επεκτείνοντας αυτή την άποψη στο πεδίο της πολιτικής διακυβέρνησης, είμαστε βέβαιοι πως οι δυο συνταγματολόγοι θα υπερασπίζονταν ασμένως μια στρατιωτική δικτατορία, αν η κοινοβουλευτική κάστα δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα.
♦ Κατάντια
Οπωσδήποτε δεν είναι και ό,τι καλύτερο να εμφανίζεσαι σαν επαναστάτης και να σου τη βγαίνει από τ’ αριστερά ο Περισσός. Για το ΝΑΡ λέμε, που παρουσίασε πλαίσιο πάλης με θέσεις άκρως ρεοφορμιστικές (παραδειγματική τιμωρία όσων διασπάθησαν το δημόσιο πλούτο, κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, κατάργηση της ασυλίας των βουλευτών και άλλες ανάλογες), μαζί με προτάσεις του τύπου «άμεση εκλογή βουλευτών από τους χώρους δουλειάς και σπουδών, από τους δήμους με άμεση δυνατότητα ανάκλησής τους», λες και απευθύνονται σ’ ένα σοβιετικό-επαναστατικό σύστημα και όχι στο καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό το πλαίσιο πήρε ο Περισσός και τους τη βγήκε από τ’ αριστερά, κατηγορώντας τους ότι προβάλλουν ως «ανατρεπτικό πολιτικό αγώνα» τον «εκσυγχρονισμό του αστικού πολιτικού συστήματος, του αστικού κοινοβουλίου».
Η πλάκα είναι πως δεν έχει καθόλου άδικο ο Περισσός, άλλο αν ανάλογες δεξιές θέσεις προβάλλει και ο ίδιος.
♦ Καπιταλιστολάγνοι
«Μόνο αν φτιάξουμε μια μεγάλη συμμαχία είναι δυνατόν να προκαλέσουμε φθορά σ’ αυτό το διεφθαρμένο δικομματικό σύστημα που μας έχει φέρει ως εδώ». Τάδε έφη ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης στο «Ράδιο 9», την περασμένη Τρίτη. Για όλα φταίει ο δικομματισμός, όχι ο καπιταλισμός. Για όλα φταίνε οι συσχετισμοί στο πολιτικό σύστημα και όχι η λειτουργία των σιδερένιων οικονομικών νόμων του καπιταλισμού. Προκειμένου να ωραιοποιήσουν τον καπιταλισμό, δεν διστάζουν να βάλουν την πραγματικότητα με το κεφάλι κάτω. Αφήνουν στο απυρόβλητο την αιτία της κρίσης, τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, και χτυπούν τη μορφή της πολιτικής διοίκησης.
♦ Πολιτισμός!
Η «ψωροκώσταινα» είναι μια ολόκληρη ιδεολογία. Μπορεί η λέξη να έχει ξεχαστεί και πολλοί νέοι να μην τη γνωρίζουν καν, η ιδεολογία όμως παραμένει και σερβίρεται με νέο περιτύλιγμα. Ο,τι συμβαίνει στην Ελλάδα είναι δείγμα βαλκανικού επαρχιωτισμού και καθυστέρησης. Εμείς εδώ είμαστε διεφθαρμένοι, απολίτιστοι, καθυστερημένοι, σε αντίθεση με τους ευρωπαίους που είναι άψογοι σε όλα και γι’ αυτό πρέπει να τους μοιάσουμε. Οταν καμιά φορά υπάρχουν ειδήσεις που αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχουν φαινόμενα κάποιου βαλκανικού επαρχιωτισμού, αλλά φαινόμενα του καπιταλισμού, περισσότερο ή λιγότερο αναπτυγμένου, οι προπαγανδιστές του συστήματος φροντίζουν να τα κρύψουν ή να τα υποβαθμίσουν. Γιατί η θεωρία της «ψωροκώσταινας» ή του «ελληνικού επαρχιωτισμού» βοηθάει το σύστημα στον ιδεολογικό έλεγχο των συνειδήσεων.
Τα θυμηθήκαμε όλ’ αυτά καθώς βλέπουμε να βρίσκεται σε εξέλιξη το σκάνδαλο Μέρντοχ που συγκλονίζει ήδη Βρετανία, ΗΠΑ και Αυστραλία. Το δίκτυο των υποκλοπών είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου, που τη χρησιμοποιούν οι ανταγωνιστές του Μέρντοχ για να του αρπάξουν μερικά κομμάτια από την πίτα που ελέγχει. Ο Μέρντοχ, όπως δείχνουν οι παραιτήσεις του αρχηγού και του πρώτου υπαρχηγού της Σκότλαντ Γιαρντ και του αρχιμάνατζερ της Dow Jones & Co και της Wall Street Journal, κρατάει πολ- λούς στο χέρι. Γι’ αυτό και ο Κάμερον διέκοψε την περιοδεία του στην Αφρική και επέστρεψε άρον-άρον στο Λονδίνο, μη τυχόν και η κατάσταση ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Ενας μεγιστάνας των ΜΜΕ, μεγαλοστελέχη της αστυνομίας και μπόλικοι πολιτικοί είναι μπλεγμένοι σ’ ένα αξεδιάλυτο κουβάρι σχέσεων. Κι όλ’ αυτά στην καρδιά του πολιτισμένου κόσμου, στην πατρίδα του κοινοβουλευτισμού και όχι στην… ψωροκώσταινα.
