♦ Αβάντα στην κυβέρνηση (1)
Αβάντα στην κυβέρνηση δεν έκαναν μόνο εκείνοι που βγήκαν και υπερασπίζονταν το αντιασφαλιστικό της έκτρωμα. Εκαναν και εκείνοι που φρόντισαν να υποβαθμίσουν το μέγεθος της αντιασφαλιστικής επίθεσης, κάνοντας όσο γίνεται πιο απαλή κριτική. Σ’ αυτή τη δεύτερη κατηγορία τα πρωτεία διεκδικεί η πουλημένη στο κεφάλαιο συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ. Ιδού το περιεχόμενο της κριτικής της για την αύξηση των ορίων ηλικίας, όπως παρουσιάστηκε στη συνέντευξη Τύπου της 11.3.08: «Παραμένουν αδιευκρίνιστα τα κριτήρια επιλογής των συγκεκριμένων πληθυσμιακών ομάδων (γυναίκες, μητέρες, ασφαλισμένοι με 35ετία, υπαγόμενοι στα ΒΑΕ, ασφαλισμένοι με 37ετία κλπ) για την επιδείνωση των ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων».
Είναι άραγε αδιευκρίνιστα τα κριτήρια με τα οποία επελέγη η αύξηση των ορίων ηλικίας σ’ αυτές τις κατηγορίες; Οχι βέβαια. Είναι σαφέστατα και διαυγή. Πρόκειται για όλες τις κατηγορίες ορίων ηλικίας που είναι κάτω από τα γενικά όρια. Τι σηματοδοτεί αυτό; Οτι πλέον οι μόνες αλλαγές που επιτρέπεται να γίνονται στα όρια ηλικίας είναι προς τα πάνω. Μέχρι να φτάσουν όλοι και όλες στο γενικό όριο των 65, για να είναι μετά ανοιχτός ο δρόμος της περαιτέρω αύξησης. Και γιατί η ΓΣΕΕ κάνει πως δεν καταλαβαίνει τη σκοπιμότητα αυτών των ρυθμίσεων; Γιατί η ίδια όχι μόνο έχει εγκαταλείψει τον αγώνα για μείωση των ορίων ηλικίας, αλλά έχει επικυρώσει τις αντεργατικές αλλαγές του νόμου Σιούφα, με τις οποίες εξισώθηκαν στα 65 τα όρια ηλικίας ανδρών-γυναικών για τους προσλαμβανόμενους μετά την 1.1.1993. Τις επικύρωσε συμφωνώντας στο νόμο Ρέππα, που δεν άλλαξε τίποτα σ’ αυτό τον τομέα.
♦ Αβάντα στην κυβέρνηση (2)
Στην ίδια συνέντευξη Τύπου, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλος χαρακτήρισε ως εξής το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο: «Προωθεί ένα Σχέδιο Νόμου, το οποίο είναι μια κακογραμμένη σχολική έκθεση ιδεών, τα 139 από τα 154 συνολικά άρθρα αποτελούν γενικόλογες αναφορές και αυθαίρετες διατυπώσεις, οι οποίες είναι μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα σε βάρος του Συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης, αλλά και του δημόσιου συμφέροντος. Αυτό το νομοσχέδιο είναι μια αυθαίρετη κατασκευή…».
Ούτε κακογραμμένη σχολική έκθεση είναι το νομοσχέδιο, ούτε γενικόλογες αναφορές αποτελούν τα 139 πρώτα άρθρα του. Ειδικά αυτά τα άρθρα είναι στρατηγικής σημασίας, αφού αλλάζουν εντελώς το τοπίο της Κοινωνικής Ασφάλισης (νόμος-πλαίσιο) και στρώνουν το χαλί για πιο άνετη προώθηση. Οταν, λοιπόν, κάνεις τέτοια κριτική, βοηθάς την κυβέρνηση να κρύψει κάτω από το χαλί τους πραγματικούς σκοπούς της και κρύβεις από τους εργαζόμενους το βάθος της επίθεσης.
♦ Συντεχνιακή αλληλεγγύη
Αποκαλυπτικότατη η καταγγελία που έκανε στην «Ελευθεροτυπία» (17.3.08) ο πύραρχος Ν. Χανιάς. Τη μέρα που οι φωτιές μαίνονταν στην Ηλεία και πλησίαζαν απειλητικά την αρχαία Ολυμπία, δύο «Καναντέρ» έσβηναν με εντολή άνωθεν τα ξερόχορτα δίπλα από τη νέα εθνική οδό Πατρών-Πύργου, κοντά στα Λεχαινά, για χάρη γνωστού επιχειρηματία, του οποίου όμως η επιχείρηση δεν κινδύνευε από τη φωτιά στα ξερόχορτα. «Ως αξιωματικός αλλά και ως συνδικαλιστής –δήλωσε ο κ. Χανιάς– φρόντισα αμέσως να μάθω τι είχε συμβεί και γιατί τα πυροσβεστικά αεροσκάφη αντί να πάνε στην Αρχαία Ολυμπία, που εκείνη την ώρα κινδύνευε, έσβηναν τα ξερόχορτα δίπλα από την εθνική οδό. Και τότε κυριολεκτικά “έπεσα από τα σύννεφα”, καθώς έμαθα ότι κάποιος εν ενεργεία εισαγγελικός λειτουργός, θέλοντας να εξυπηρετήσει το φίλο του επιχειρηματία, είχε κάνει τηλεφωνική παρέμβαση με την ιδιότητά του και είχε ζητήσει τη χρησιμοποίηση των αεροσκαφών εκεί όπου δεν χρειάζονταν».
Εννοείται πως κανενός δικαστικού λειτουργού δεν ίδρωσε το αυτί από την επώνυμη καταγγελία ενός αξιωματικού της Πυροσβεστικής. Αλλωστε, αυτή την περίοδο είναι όλοι τους απασχολημένοι με το κυνήγι των απεργιών και των απεργών, κατ’ εντολή του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, ενώ από την άλλη δε μπορεί να μη δείξουν τη συντεχνιακή αλληλεγγύη τους προς το συνάδελφό τους που έδειξε ενδιαφέρον για το φίλο του επιχειρηματία. Μήπως δεν έχουν δείξει την ίδια αλληλεγγύη στους συναδέλφους τους που έχουν χτίσει βιλάρες στις καταπατημένες από τον οικοπεδοφαγικό συνεταιρισμό «Νέα Αιολίς» δασικές εκτάσεις της Σταμάτας;
♦ Για την ταμπακέρα τίποτα
Σχεδόν δυο σελίδες άρθρο του Δ. Γόντικα δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη» (18.3.08) ως απάντηση σε άρθρο του Θ. Καρτερού στη νεόκοπη εφημερίδα του. Φλυαρίες επί φλυαριών, στο γνωστό μοτίβο του καυγά που έγινε στον Περισσό στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 και οδήγησε στη διάσπαση του κόμματος. Απ’ όλη αυτή την αφόρητη φλυαρία ξεχωρίσαμε μια μικρή παράγραφο, λίγο πριν το τέλος: «Μπορεί το ΚΚΕ σε ορισμένες φάσεις του κινήματος το 1974, το 1988 να έδειξε μεγαλύτερη μεγαθυμία από όσο έπρεπε και έκανε τα βήματα της “ενότητας” με τα σχήματα της “ενωμένης αριστεράς” και το “Συνασπισμό”, βήματα που παραλίγο να του στοιχίσουν πολύ ακριβά, αλλά έβγαλε τα συμπεράσματά του».
Η λέξη «μεγαθυμία» δεν έχει κανένα πολιτικό περιεχόμενο. Μια χαρά μπορεί να ταιριάζει στις προσωπικές σχέσεις, στις παρέες, όχι όμως στις σχέσεις, τις συνεργασίες και τις συμμαχίες μεταξύ των κομμάτων. Κατά το ηγετικό στέλεχος του Περισσού, το πρόβλημα είναι ότι το κόμμα του έδειξε κάπως… large και παραλίγο να το πληρώσει ακριβά, δηλαδή να το «ρουφήξουν» οι σύμμαχοι. Ομως, στη δεύτερη περίπτωση που μνημονεύει δεν είχαμε μόνο πολιτική συμμαχία και δημιουργία του Συνασπισμού. Είχαμε και συμμετοχή σε δυο διαδοχικές κυβερνήσεις (Τζαννετάκη και Ζολώτα), με συγκεκριμένο αντιλαϊκό έργο. Υπήρξε και κόσμος (καθόλου λίγος) που αποχώρησε από το ΚΚΕ και την ΚΝΕ κάνοντας κριτική από τ’ αριστερά για τον κυβερνητισμό εκείνης της περιόδου. Ομως, για τον Γόντικα και τη σημερινή ηγεσία του Περισσού δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με τον κυβερνητισμό. Γι’ αυτό και δε λένε κουβέντα.
♦ Με καλούς δασκάλους
Μπορεί να είναι ακόμα άπειρος για τα παιχνίδια στις κορυφές της αστικής πολιτικής, αλλά έχει καλούς δασκάλους ο Τσίπρας. Το παιχνίδι της διγλωσσίας το έχει μάθει ήδη πολύ καλά. Την Παρασκευή πήγε στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και έκανε το άνοιγμά του, ξεκαθαρίζοντας σε δηλώσεις του στη συνέχεια ότι το πρόβλημα είναι ο ηγεμονισμός του ΠΑΣΟΚ και η εμμονή του στη στρατηγική της αυτοδυναμίας: «Καλό πράγμα είναι τα ανοίγματα, τα ανοίγματα όμως πρέπει να είναι συγκεκριμένα και να μην έχουν επικοινωνιακό χαρακτήρα. Δεν μπορεί να διεκδικείς την ευρύτερη δυνατή συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων, και μάλιστα χωρίς ηγεμονισμούς, και την ίδια στιγμή να έχεις στόχο την αυτοδύναμη πολιτική πλειοψηφία». Το Σάββατο πήγε στην πανελλαδική σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ και άλλαξε το χαβά, καταγγέλλοντας το ΠΑΣΟΚ ότι επιδιώκει «να δώσει στην αριστερά δυο τρία υπουργεία να ‘χει να παίζει στο βάθος του κήπου» και καταλήγοντας με την κορόνα: «Αγαπητοί φίλοι και φίλες του ΠΑΣΟΚ σας ευχαριστούμε θερμά για την ευγενική σας προσφορά, αλλά δε θα πάρουμε. Γιατί εμάς δε μας ενδιαφέρει να γίνουμε το κόκκινο κερασάκι στην κεντροαριστερή τους τούρτα».
ΥΓ: Το διαβάσαμε στο «Ποντίκι» και το μεταφέρουμε με το ερώτημα προς την Κουμουνδούρου αν αληθεύει: «Στη διμερή συνάντηση (σ.σ. ΣΥΝ-Χριστόφια) ο Αλέξης εμφανίστηκε, συστήθηκε κι αποχώρησε αμέσως. Τον προστατεύουν στα δύσκολα ή τον έχουν μόνο για “βιτρίνα” στο εσωτερικό;».
♦ Πλειοδοσία κουτοπονηριάς
Στη συνεδρίαση της ΠΟΕ-ΟΤΑ, νωρίς το απόγευμα της Τετάρτης, οι εκπρόσωποι του ΠΑΜΕ αποφάσισαν να παίξουν τα ρέστα τους εκ του ασφαλούς (ξέροντας το «χαρτί» του αντίπαλου). Ενώ η πλειοψηφία είχε προτείνει μια ακόμη 24ωρη απεργία (την Πέμπτη) και τέρμα, αυτοί αντιπρότειναν 48ωρη απεργία (Πέμπτη και Παρασκευή) και γενικές συνελεύσεις για να αποφασίσουν οι εργαζόμενοι. Δεν είπαν, όμως, τι θα πρότειναν στις γενικές συνελεύσεις: συνέχιση της απεργίας και μετά την ψήφιση του αντιασφαλιστικού νόμου ή σταμάτημα;
Ηταν μια κουτοπόνηρη αγωνιστική πλειοδοσία. Γιατί τις δικές τους προθέσεις τις είχαν ήδη δείξει. Οι… ταξικές δυνάμεις των οικοδόμων κλήθηκαν να απεργήσουν μόνο όταν απεργούσε η ΓΣΕΕ. Και στην απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ το ΚΚΕ μοίραζε φυλλάδιο που καλούσε τους εργαζόμενους να συσπειρωθούν γύρω του, χωρίς ούτε μια λέξη για τη νικηφόρα οργάνωση του αγώνα για το Ασφαλιστικό. Ούτε πίστεψαν στη νίκη, ούτε τους ενδιέφερε η νίκη.