Σαν το σκορπιό είσαι, αδερφέ μου,/ σαν το σκορπιό/ μέσα σε μια μεγάλη νύχτα τρόμου./ Σαν το σπουργίτι είσαι, αδερφέ μου,/ σαν το σπουργίτι/ μέσα στις μικροσκοπικές σκοτούρες του./ Εχ, σαν το στρείδι είσαι, αδερφέ μου,/ σαν το στρείδι/ το σφαλισμένο και ήσυχο./ Τι τρομερός που ΄σαι, αδερφέ μου,/ σα στόμιο σβησμένου ηφαίστειου./ Κι ένας δεν είσαι, αλλοίμονο,/ δεν είσαι πέντε/ δεν είσαι μήτε και μιλιούνια./ Σαν πρόβατο είσαι, αδερφέ μου,/ όταν ο μπόγιας, το τομάρι σου ντυμένος/ όταν σηκώνει το ραβδί του ο μπόγιας,/ βιάζεσαι να χωθείς μες στο σκοτάδι/ και τρέχοντας τραβάς για το σφαγείο,/ τρέχοντας, κι από πάνου με καμάρι./ Είσαι το πιο παράδοξο πλάσμα του κόσμου,/ πιότερο ακόμα κι από το ψάρι/ που ζει μέσα στη θάλασσα χωρίς να τη γνωρίζει./ Κι αν είναι δω στη γης τόση μιζέρια/ είναι από σένανε, αδερφέ μου,/ αν είμαστε έτσι πεινασμένοι κι έτσι τσακισμένοι/ αν είμαστε γδαρμένοι ως το μεδούλι/ και πατημένοι σαν τσαμπιά να δώσουμε όλο το κρασί μας,/ τάχα θα πω πώς είναι από δικό σου φταίξιμο; – όχι,/ όμως και συ, αδερφέ μου, φταις καμπόσο. (Ναζίμ Χικμέτ, Το πιο παράδοξο απ’ όλα τα πλάσματα, 1948)
Ο Περισσός δεν τέλειωσε το ’73, προβοκάτσια πάντα βγάζει τη λαϊκή αντιβία
Πού λούφαξαν τα τσουτσέκια της «πολιτικής βίας που είναι πάντα φασιστική»;
Καρχιδάκης
Mortal koba
Ελάχιστες μέρες μετά το όργιο κρατικής καταστολής, η Αυγή, 3.7.11, «φιλοξενεί» τον υπουργό Επικρατείας Μόσιαλο, ο οποίος ανερυθρίαστα δηλώνει ότι «η αστυνομία θα πρέπει να λειτουργεί στο πλαίσιο των νόμων»…
Στις 24 Μαΐου 1974/ με καταδίκασε/ το έθνος/ –τρεις δικαστές και έξι ένορκοι–/ σε τέσσερα χρόνια/ στέρηση ελευθερίας/ Στις 12 Μαρτίου 1976/ με καταδίκασε/ για το ίδιο αδίκημα/ το έθνος/ –τρεις δικαστές και δύο/ αυτή τη φορά ένορκοι–/ σε δεκαπέντε χρόνια/ κάθειρξη/ Λοιπόν νομίζω/ πως τα έθνη πρέπει/ να κανονίσουν μόνα τους/ τις διαφορές τους/ και εμένα να/ με αφήσουν/ ήσυχο. (Πέτερ Πάουλ Τσαλ, Εν ονόματι του έθνους).
Κάτω η κυβέρνηση του αίματος (Πριν, 2.7.11). Γιατί όχι «Κάτω η κοινοβουλευτική χούντα»; Γιατί έτσι μπαίνει πρόσημο και καθήκοντα…
Βασίλης
