παρόν και μέλλον: σκότος πηχτό
Την Κυριακή (27 Μάη) έχει τα 79α γενέθλιά της εκείνη η… ψυχή που μεσουρανούσε κάποτε στο πολυεπίπεδο ελληνικό στερέωμα και τώρα λείπει από τα κυνά, ο Σωκράτης (ποιος σούπερ σταρ ρε;) Κόκκαλης. Επίσης, την Τρίτη συμπληρώνεται ένας χρόνος από τον (ποιος το περίμενε;) θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Η στήλη δέχτηκε σωρεία παραπόνων (έτσι δε λένε όταν πρόκειται για ένα ή κανένα παράπονο κι απλά θέλουν να δώσουν συνέχεια ή να πουν τα δικά τους;) για το ότι μνημονεύει συγκεκριμένα γεγονότα του επετειολογίου, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι αφ' ενός και οι μ@λ@κίες είναι εξέχον τμήμα του αντικειμένου της, αφ' ετέρου δε -στο κάτω-κάτω- μας αφορούν όλους.
έγινα εθνίκι
Θεσσαλονίκη.
Τι άλλο από χαϊκού σαν το παραπάνω και δεκαπεντασύλλαβους έχει –προς το παρόν- η λαϊκή μούσα για να αποτυπώσει τα συμβαίνοντα;
Της Πόπης, σε συγκέντρωση της συμβασιλευούσης.
Σκάνε συνέχεια τ' αυγά και βγαίνουνε φιδάκια
κυκλοφορούν ολόκληρα κι όχι σε… κομματάκια.
«Οι μηχανισμοί που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη αποτελούνται από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ, από γιγαντοκύτταρα δοσιλογικής λευχαιμίας… από κακοποιούς διαφόρων βαθμών και ειδών, από ιδεολογικούς σκηνίτες και από άλλους φτωχούς διαβόλους… Από τέτοια κοινωνικά βυθοκορήματα αναμενόταν βοήθεια και σ’ αυτά θα ανατιθόταν σε ώρα κρίσης η ενίσχυση των σωμάτων ασφαλείας και η μεγάλη και άγια υπόθεση “της υπερασπίσεως της πατρίδος και του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού παντού, πάντοτε και δι’ όλων των μέσων“, κατά τους σκοπούς της οργάνωσης του Γιοσμά που αναγράφονται πίσω από την ταυτότητα του Γκοτζαμάνη… Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται (προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς) ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ’ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;» (εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας στη δίκη για τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, Δεκέμβρης 1966).
«Μακεδονία του προφήτη Ηλία». Not bad που λένε και οι βιαστικοί επί του ζητήματος σύμμαχοι. Συνενώνει και τους χριστιανούς, για να σπάσει το μουσουλμανικό τόξο στα Βλακάνια (εσείς οι προφυλαγμένοι από τα επαγγελματικά χτυπήματα που δεν διαβάζετε σκουπίδια δεν τα ξέρετε αυτά). Αλλά είναι λίγο «τζιζ» διά το έθνος μας (τους) ως προς τα γεγονότα της εξέγερσης της 2ας Αυγούστου 1903, ανήμερα της γιορτής του αγίου (με το παλιό ημερολόγιο που ίσχυε τότε)…
Καλά που πήγε στο νησί η αυτού ασημαντότης κι έτσι είδε ποια είναι η Λέσβος και ποια η Μυτιλήνη. Αυτό που δεν είδε με σαφήνεια είναι ποιοι είναι οι χρυσαυγίτες και ποιοι οι άλλοι… Αστείοι αστοί. Αστα…
Συν + Καμμένος: Συγκαμένος.
«Ο ποσαπαίρνεις με τον θεσιθήρα / για την πατρίς καυγά στους καφενέδες» (Κωστής Παλαμάς).
Σοφά μελετημένη η εξουσιαστική γλώσσα. Μας έμαθε να λέμε «έχασε τη δουλειά του», φορτώνοντας την αιτία στο υποκείμενο. Ή -στην καλύτερη περίπτωση- «έμεινε άνεργος». Μεγάλα (ακόμη και γλωσσικά) τα εμπόδια που πρέπει να αποτινάξουμε…
Κι όλο ετοιμάζεται να βρέξει θάνατο το σύννεφο της παράνοιας που απλώνεται παγκόσμια. Οι ΠιΠί (Παράφρονες «Πεφωτισμένοι») φασουλήδες προσωπάρχες του ιμπεριαλισμού, επιθυμούν πλέον διακαώς καβγάδες. Από τη μικρή γειτονιά μας με τον σουλτάνο και τα συν αυτώ αγιάτρευτα εθνίκια, μέχρι τους φύλαρχους στα πέρατα του παγκόσμιου χωριού. Οι πρώτες σταγόνες πέφτουν και μολύνουν ακόμη και τους πρόθυμους παλαμακιστές (εκ του «παλαμακίζω»: χτυπώ παλαμάκια) των φασουλήδων. Με λυμένα ζωνάρια τριγυρνάνε χιλιάδες φασιστοειδή (η δύναμή τους αυξάνει αναφανδόν) και εκατομμύρια «πλανημένοι» (η παθητικότητά τους, ομοίως, αυξάνει αναφανδόν), πλαισιώνοντας τις πολεμοκάπηλες καρικατούρες του τρόμου.
Κοκκινοσκουφίτσα
