είσαι ο μπάτλερ τους, Αλέξη
Τα κουβέλια τραγουδάνε ακόμα…
Πέσαμε (ξανά) από τα σύννεφα με το νέο, μεμονωμένο περιστατικό συμμετοχής ειδικού φρουρού και υπαστυνόμου σε εγκληματική οργάνωση που εμπλεκόταν σε διακίνηση λαθραίων ποτών και στην έκδοση αλλοδαπών γυναικών (τράφικινγκ που λένε και οι μορφωμένοι, ευγενικά, τη μαστροπεία) σε περιοχές της Αττικής και της Χαλκίδας. Βέβαια, για να κάνουμε και λίγο τον συνήγορο του διαβόλου ή του ΚΚΕ που αποδέχεται ως σάρκα εκ της σαρκός του και αγαπάει βαθιά κι αληθινά τα ένστολα εργαζόμενα ταξικά αδέρφια μας (σε αντίθεση με την υπόλοιπη αριστερά που τη μισεί θανάσιμα), η πικρή αλήθεια είναι ότι με ένα μισθό δεν βγαίνει.
«Ο κόσμος είναι επικίνδυνος, όχι εξαιτίας αυτών που κάνουν το κακό, αλλά εξαιτίας αυτών που τους κοιτάζουν χωρίς να κάνουν τίποτα».
Πρώτο θέμα στα ΜΜΕ ο βίος και η πολιτεία του, μαζί με τα καμώματά του και τους διορισμούς και όλα τα απάρτια της προσωπικότητας και της δράσης του! Βρε τον Νικολάκη! Τον γνωστό αρνητή στράτευσης και συριζο-τζιχαντιστή της συμβασιλεύουσας ντε, που ξιφουλκεί και χιμάει αν πεις κακή κουβέντα για την «αριστερά» της ελπίδας. Εκείνη την «εμβληματική» φυσιογνωμία που ο χρόνος αποτύπωσε αδρά και σταμάτησε πάνω της τη δεκαετία του '80 (εϊτίλα που λένε και οι μοντέρνοι νεολαίοι, εκ του eighty-'80). Τον φίλο του φτηνού θεού Ρα (cheap Ra). Εκείνον που ερχόταν ένα χρόνο μετά το σκοτεινό 2002 της τρομοϋστερίας στην «Κόντρα» (αν ήταν «μάγκας» και λεβέντης ας ερχόταν νωρίτερα, όχι μαζί με τους τζάμπα μάγκες που ήρθαν όψιμα, σαν εντεταλμένοι να διαλύσουν την κίνηση…) για να καπελώσει το κίνημα αλληλεγγύης, επισυνάπτοντάς το στην ουρά του. Και με περηφάνια Αττίλα ή Μεγαλέξανδρου έλεγε «ναι, αλλά εγώ έχω δέκα χιλιάδες άτομα πίσω μου»! Κι εμείς έντρομοι κλάναμε πατάτες με δέος από τη μεγαλοπρέπεια και την υπεροπλία τού αθορύβως επελαύνοντος κόκκινου στρατού… Αβε Νικολάκη.
Ακολουθεί πωλητική διαφήμιση: «Διώξε τη λύπη Φλαμπουράρη / ρούφα τον freddo σου με χάρη». Για τα πρώην άδικα πρωινάδικα.
Πώς μπορείς να είσαι φίλη με τον Φίλη; Και τι θα γίνει με την υπόθεση Τσιπραλέξι που όλο το χωριό τους ήξερε μα δεν μιλούσε;
«Το ισχυρότερο προπύργιο της εξουσίας είναι η ομοιομορφία. Η ελάχιστη απόκλιση από αυτή είναι το μέγιστο έγκλημα» (Emma Goldman).
Περιορισμένοι οι ορίζοντες της Φωτίου. Περίκλειστοι. Το λέει και το όνομά της: θέα no. Αντε να γεμίσεις καμιά πιπεριά…
«Οι άθλιες βάρκες με τους μετανάστες που καταποντίζονται στη θάλασσα είναι τα δισέγγονα εκείνων των δουλεμπορικών. Οι σημερινοί σκλάβοι, που δεν ονομάζονται πια έτσι, έχουν την ίδια ελευθερία που είχαν και οι πρόγονοί τους, όταν τους χτυπούσαν με το μαστίγιο και τους πετούσαν στις φυτείες της Αμερικής. Δεν φεύγουν: τους αναγκάζουν. Κανείς δεν μεταναστεύει επειδή το θέλει. Από την Αφρική κι από πολλά άλλα μέρη, οι απελπισμένοι προσπαθούν να γλιτώσουν από τον πόλεμο, την ξηρασία, τη χέρσα γη, τα μολυσμένα ποτάμια και την άδεια τους κοιλιά. Το εμπόριο ανθρώπινης σάρκας αποτελεί σήμερα μία από τις καλύτερες εξαγωγικές δραστηριότητες του νότου» (Eduardo Galeano).
Παπάδες θα επιτηρούν το μάθημα των θρησκευτικών (three σκεφτικών) κι ας μην αντέδρασε ο Παππάς. Φοροτεχνικοί, λογιστές και υπολογιστές στα μαθηματικά. Επιτετραμμένοι, τετριμμένοι και διαπιστευμένοι της αμερικανικής πρεσβείας στα αγγλικά. Α, οι τελευταίοι θα χώνουν τη μουτσούνα τους και στα καλλιτεχνικά, να αξιολογούν σενάρια, σκηνοθέτες και παραστάσεις.
Ενα σάπιο κρεμμύδι ο καπιταλισμός. Δυσώδες και αηδιαστικά φορτωμένο όλη την αρχαία μούχλα. Τόσο σάπιο που πέφτουν πια μόνα τους τα βρωμερά φύλλα του. Και δεν τελειώνουν, είναι αμέτρητα. Η βασανισμένη ανθρωπότητα στενάζει στη μπόχα του, μα πάντα στέκει μουδιασμένη και κοιτάζει παθητικά. Ακόμα δεν μπορεί να κατανοήσει, να κεφαλαιοποιήσει τη γνώση και την πείρα της, να συντάξει τις δυνάμεις της και να συγκροτηθεί πολιτικά για να τσακίσει τον γίγαντα με τα πήλινα πόδια.
Κοκκινοσκουφίτσα
