Ιστορικές μέρες για τη φαρδιά (και λίγο ξεχειλωμένη προς τα δεξιά) γαλάζια παράταξη, καθώς σαν σήμερα (17 Οκτώβρη) του 1974 ιδρύθηκε η νεολαία της, μία επιτυχημένη –άλλοτε κυβερνητική και άλλοτε μη- οργάνωση διοργάνωσης πάρτι και εκδρομών στη Μύκονο και σε άλλους μαγευτικούς προορισμούς. Την ίδια μέρα πριν από εξήντα χρόνια γεννιόταν ο μέγας κιθαρωδός και τσάρος της οικονομίας Γιώργος Αλογοσκούφης, του οποίου την τύχη αγνοεί η στήλη (στον καιρό της ακμής του τον αποκαλούσαμε Μουλαροτραγιάσκα και Γαϊδουρομπερέ, καθώς κοσμούσε ανελλιπώς τις γραμμές μας αν και όχι όσο ο γίγας της φυλλοσοφίας Byron), απευθύνοντας μάταια εδώ και χρόνια απεγνωσμένες εκκλήσεις σε ευαισθητοποιημένους συντρόφους να την ενημερώσουν… Στις 18 Οκτώβρη, πριν από 97 ολόκληρα χρόνια «αρμένικης βίζιτας» στον πλανημένο πλανήτη, γεννήθηκε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο οποίος τέτοιες μέρες (21 Οκτώβρη) του 1989 μάς αποδείκνυε ότι είναι ποικιλοτρόπως εφτάψυχος, καθώς διαβάζαμε την ακόλουθη είδηση: «Βόμβα σκάει στα χέρια του ανθυπασπιστή Πολεμικής Αεροπορίας Μιχάλη Παυλή, καθώς προσπαθούσε να την τοποθετήσει στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης, όπου ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης θα συναντιόταν με εκπροσώπους παραγωγικών τάξεων του νησιού»…
Απευθύνουμε έκκληση προς εύπορους ή έστω γενναιόδωρους και πολιτικά ακομπλεξάριστους συντρόφους, να χορηγήσουν τρία ευρώ στη στήλη ώστε να μπορέσει να συμμετάσχει στην εκλογή προέδρου της Νέας Δειμοκρατίας. Αν και δεν έχουμε καταλήξει ακόμη στο ποιον θα μπορούσαμε να ψηφίσουμε από τους Ε.Α.Α.Κ. (Ευάγγελο, Αδωνι, Απόστολο, Κυριάκο). Το κεφάλαιο «ψυχαγωγία» είναι πολύ σοβαρό για να το προσπερνάμε απερίσκεπτα.
Κοιτάζοντας προς την αντίθετη κατεύθυνση, όπου είναι ο καθρέφτης, θα θέλαμε να ρωτήσουμε κάτι στους «ένδοξους αριστερούληδες των αιώνων» που κρατάνε πλέον τα υνία (ναι, τα υνία): Αυτό το γλυκό πουλί της «αγωνιστικής» νιότης τους, που επικαλούνται για ξεκάρφωμα, ως πότε θα το παίζουν;
Η στήλη δεν μπορεί παρά να επικροτήσει και να παλαμακίσει την απερίφραστη άποψη του της συμβασιλεύουσας παναγ(ρ)ιότατου, ότι πράγματι «δόθηκε μεγάλη δημοσιότητα στο θέμα του Παπάφειου». Μα είναι δυνατόν να ασχολούμαστε με βιασμούς ανηλίκων και συγκαλύψεις τους επί σειρά ετών; Είναι δυνατόν να μην έχει καταφέρει ακόμη να επιβληθεί τελειωτικά ο σκοτεινός μεσαίωνας, να μην έχουν υπερισχύσει άπαξ διά παντός η ασυδοσία των εκλεκτών, η μούγκα, ο βούρδουλας; Δημοσιότητα θα πρέπει να δίνεται μόνο στα κηρύγματα και στις πολιτικές τοποθετήσεις του παναγ(ρ)ιότατου. Ετσι τα βρήκαμε. Ο ποιμενάρχης μιλά, γαβγίζει, αφρίζει, κάνει ό,τι θέλει και το ποίμνιο (υπ)ακούει. Παλαμακίζοντας τον ηγέτη του, όσο παλαμακισμένος και δοξασμένος κι αν είναι.
Δε γαλέγω…
«Οχι μόνο ο άνθρωπος των πρωτόγονων κοινωνιών δεν είναι καθόλου αναγκασμένος να ζει σαν ζώο, δηλαδή σε διαρκή αναζήτηση για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του, αλλά το αποτέλεσμα αυτό το πετυχαίνει -και με το παραπάνω- θυσιάζοντας έναν αξιοσημείωτα μικρό χρόνο δραστηριοποίησης. Αυτό σημαίνει ότι οι ινδιάνικες κοινωνίες διαθέτουν, αν το επιθυμούν, όλο τον απαραίτητο χρόνο για να αυξήσουν την παραγωγή υλικών αγαθών. Και η κοινή λογική ρωτά: γιατί οι άνθρωποι αυτών των κοινωνιών να θέλουν να δουλέψουν και να παραγάγουν περισσότερο, αφού τρεις-τέσσερις ώρες καθημερινής ήρεμης απασχόλησης αρκούν για να εξασφαλίσουν τα χρειώδη της ομάδας; Σε τι θα τους χρησίμευε κάτι τέτοιο; Σε τι θα χρησίμευαν τα πλεονάσματα που θα συσσωρεύονταν με αυτό τον τρόπο; Ποιος θα ήταν ο προορισμός τους; Μόνο διά της βίας οι άνθρωποι εργάζονται πέραν των αναγκών τους. Και αυτή ακριβώς η βία απουσιάζει από τον πρωτόγονο κόσμο, η απουσία αυτής ακριβώς της εξωτερικής βίας ορίζει και τη φύση των πρωτόγονων κοινωνιών (…) Κάτω από ποιες προϋποθέσεις μπορεί να μεταβληθεί αυτή η σχέση του πρωτόγονου ανθρώπου με την παραγωγική δραστηριότητα; Κάτω από ποιες προϋποθέσεις η δραστηριότητα αυτή θέτει κάτι άλλο ως στόχο της και όχι την ικανοποίηση των ενεργειακών αναγκών; Εδώ προκύπτει το ζήτημα της καταγωγής της εργασίας ως αλλοτριωμένης εργασίας» (Pierre Clastres – «Η κοινωνία ενάντια στο κράτος»).
Κοκκινοσκουφίτσα
