Σαν σήμερα (23 Μαΐου) πριν από 64 χρόνια, γεννιόταν η ενσάρκωση της πωλητικής άνοιξης της Ελλάδας –ίδρυσε και ομώνυμο κώμα κάποτε αλλά πού να το φανταστεί κανείς τότε;- και μετέπειτα πρωθυπουργός –πού να το φανταστεί κανείς;- Αντώνης Σαμαράς. Και τώρα πια που επήλθε η φθορά του πανδαμάτορα χρόνου, πολλοί δελφίνοι και άλλοι τινές εποφθαλμιούν τη μετά Σαμαρά εποχή, την και «ξεσαμάρωτη» επονομαζόμενη, μαγειρεύοντας τη διάδοχη κατάσταση. Αλλωστε –επιτρέψτε μας να εισέλθουμε στα ενδοκομματικά της γαλάζιας παράταξης, ασκώντας τυπικά δημοσιογραφικά καθήκοντα καθαρά για λόγους βιοπορισμού- καμία συντηρητική οντότητα δεν μπορεί να καλοδεχτεί τη σκέψη ενός πρωθυπουργού με μισό μάτι και σπασμένο αγκώνα, που η ιστορία και η πείρα του έγιναν βορά ενός νεόκοπου αριστερού (τι γελάτε ρε;) βδελύγματος.
ως τον Κούγια
ίδια χούγια.
Με το παραπάνω απλοϊκό χαϊκού (πλεονασμός. Ολα τα χαϊκού είναι απλοϊκά) πήρε θέση απέναντι στο μίζων (έτσι δεν γράφεται;) ζήτημα η λαϊκή μούσα, που αυτό τον καιρό είναι σκαρφαλωμένη στο γενεαλογικό δέντρο γνωστού πολιτικού και «κλέπτει οπώρας» για να συντάξει το βαρύτιμο (ίσαμε πεντακόσια μιλιούνια γιούρο) «Ησυχίας εγκώμιον». Εργο σκοταδιστικό και απάνθρωπο, σε αντίθεση με το διαφωτιστικό και ανθρωπιστικό «Μωρίας εγκώμιον» του εράσμιου Εράσμου.
Η στήλη εκφράζει την έντονη δυσαρέσκειά της που ο Προκόπης Παυλόπουλος δεν συνοδεύεται πλέον από τον τίτλο «καθηγητής», αποκαλούμενος λιτά και ταπεινά «πρόεδρος», τίτλος που φέρουν περί τα τρία εκατομμύρια Ελλήνων (άλλοι τόσοι απαντούν στο «μ@λ@κ@»). Κάποτε είχαν γίνει αυστηρές συστάσεις (αλλιώς πώς;) και δεν υπήρχε περίπτωση να ακουστεί το όνομά του (τι Πάκης ρε;) χωρίς τον τίτλο «καθηγητής» πριν από αυτό.
Τα νέα είναι υπέροχα. Η χαρά της παραπολιτικής ή σατιρικής αρθρογραφίας και ήδη θα το διαπιστώσατε από τα πετυχημένα που κυκλοφορούν σε έντυπα και διαδίκτυο. Ο Πανούσης (ποιος Τζίμης ρε;) θέλει να δώσει στους αστυνομικούς ένα ραδιοφωνικό σταθμό για να έχουν να παίζουν. Ρηξικέλευθη (;) πρόταση της στήλης: γιατί δεν τους δίνει αυτόν του ταγματάρχη, το Ενστολο Ραδιοτηλεοπτικό Τάγμα (Ε.Ρ.Τ.); Από κοντά και η λαϊκή μούσα, που άδει, καταγράφει και προτείνει κι αυτή:
club για καραβανάδες
και μη διστάσεις: ίδρυσε
μια στρούγκα για χαφιέδες.
Και παρασυρμένη από τον ποιητικό οίστρο της, παρακάμπτει τις αντιρρήσεις τής δυναμικής και συγκρουσιακής με τις δυνάμεις καταστολής, της κατά στολής Ζωής και το πάει ακόμα παραπέρα:
ο Ολυμπος το χιόνι
μισά ζώα τον Αδωνι
κι άλλα τον Μπαρουφάκη.
Και διευρύνοντας ως εκεί που δεν πάει άλλο, καταλήγει:
Οταν ψοφήσει ο χοντρός
το πνεύμα θα φτωχύνει
θα κλαίν’ οι διανοούμενοι
θα κλαίν’ κι οι χιουμορίστες.
«Πρώτη φορά αριστερά» (τι γελάτε ρε;), αλλά το –όποιο- πολιτικό προσωπικό του καπιταλισμού, με ψευτοέπαρση ή δίχως αυτή, φιλικό ή δήθεν μη φιλικό, με αντιρρήσεις ή χωρίς, με μελάνι σουπιάς ή χταποδιού, αποδεικνύεται σταθερής τροχιάς. Κάθε μέρα και περισσότερο.
Η συμβασιλεύουσα (seem βασιλεύουσα) ήταν γνωστή μέχρι πρότινος για το κουλούρι Θεσσαλονίκης, τη μπουγάτσα, τον πατσά και άλλα τέτοια. Μα τώρα πια είναι γνωστή για ένα νέο, επαναστατικό (μοιχέ Shaw) προϊόν που επισκίασε (a piss κι άσε) όλα τα άλλα: το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης! Πρόκειται για έναν άυλο τίτλο, ένα ονειροφάντασμα που έχει τη δυνατότητα να εμφανίζεται ως αληθινό ή έστω αληθοφανές. Τόσο, που μερικοί να το πιστεύουν, να σκίζουν τα ρούχα τους γι’ αυτό και να το διαλαλούν…
Κοκκινοσκουφίτσα
