ΑΝΤΙΚΥΝΩΝΙΚΑ

Μπήκε ο Μάρτιος και δεν έχουμε πια α-Μαρτία…
 

«Αφού είσαι ανθρώπινο πλάσμα / κι ανάγκη σου πρώτη το ψωμί / από τα λόγια τα παχιά / μην περιμένεις τροφή. / Γι’ αυτό εμπρός μαρς αριστερά / είν’ η θέση σου εκεί / στο μεγάλο το μέτωπο της εργατιάς / γιατί εργάτης είσαι κι εσύ. / Αφού είσαι ανθρώπινο πλάσμα / σαν σκουλήκι δεν θες να σε πατούν / δεν θέλεις δούλους να ‘χεις εσύ / μα ούτε κι αφεντικά. / Αφού είσαι εργάτης, εργάτη / το δίκιο σου δεν θα βρεις πουθενά / μονάχη της η εργατιά / κερδίζει την ελευθεριά» (Berthold Brecht – «Το τραγούδι της ενότητας»).
 

Λοιπόν, αφαιρέθηκαν σκόπιμα δύο γεγονότα από το επετειολόγιο της εβδομάδας, ώστε να παρατεθούν εδώ και να προσφέρουν… συνειρμούς ή και ιδέες: Στις 3 Μάρτη του 1903, το αμερικανικό κογκρέσο καθιερώνει φόρο δύο δολαρίων σε όποιον περνά τα σύνορα κι εγκαθίσταται σε αμερικανικό έδαφος, σε μια προσπάθεια να παρεμποδίσει την μετανάστευση. Και στις 5 Μάρτη του 1971, ένα μήνα μετά την κήρυξη πτώχευσης της Rolls Royce, η Βρετανία της προσφέρει βοήθεια 144 εκατομμυρίων δολαρίων…
 

«Ο Χιτλερισμός δεν ήταν αναπόφευκτος, με τους χοντροειδείς και δολοφονικούς τρόπους του. Ομως στις 30 Γενάρη 1933, “μια ισχυρή κεντρική εξουσία” ήταν αυτό που άκουγες παντού και οι μόνες επιλογές που έμεναν στη Γερμανία ήταν απόλυτα κρατιστικές και καταπιεστικές, ρυθμιζόμενες πέρα από κει που έφτανε το προλεταριάτο» (Gilles Dauve).
 

Η είδηση λέει ότι «σε λίγους μήνες θα κάνει την εμφάνισή του στις αίθουσες το φιλμ “17Ν – η ταινία”, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παπαθεοδώρου και ήδη έχει προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις». Τι έχουμε να τραβήξουμε πάλι και τι έχουν να δουν τα μάτια της Ελένης Π. αλλά και όλων μας…
 

Την ίδρυση του κόμματός του ανακοίνωσε λίγο πριν τις εφτά το πρωί της περασμένης Παρασκευής, ο ανεξάρτητος βουλευτής Πάνος Καμμένος. Γεγονός που καταδεικνύει ότι οι εθνοπατέρες ξυπνούν νωρίς… Η ίδρυση των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» (ΑνΕλ, αλλά καμία σχέση με την Αναπτυξιακή Εταιρία Λήμνου) ανακοινώθηκε μέσω των προσωπικών λογαριασμών του βουλευτή στο twitter και στο facebook και σε μήνυμά του που συνοδεύει την ανακοίνωση, ο κομματάρχης έγραψε: «Το δικό μας κίνημα γεννήθηκε. Η Παναγία να είναι βοηθός και προστάτης. Είμαστε Πολλοί. Είμαστε Ανεξάρτητοι. Είμαστε Eλληνες». Αντε, και στα δικά μας οι ανύπαντρες… Οσο για το κόμμα του Πανίκα, ήμασταν σε εναγώνια αναμονή την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές με τρεμάμενο χέρι.
 

Και τι είναι η G-20 μπροστά σ’ ένα G-3; Μια δράκα γονατιστών που εκλιπαρούν…
 

«Σ’ έναν καπιταλιστή δεν πρέπει ποτέ να λες: “αχ, σας παρακαλώ, θα μπορούσατε λιγάκι να μου κάνετε λίγο χώρο ν’ αναπνεύσω κι εγώ; θα μπορούσατε να είστε λίγο πιο καλός, με λίγη περισσότερη κατανόηση; Ας συμφωνήσουμε…”. Oχι. Ο μόνος τρόπος για να μιλήσεις μαζί τους είναι να τους στριμώξεις στον καμπινέ, να τους χώσεις το κεφάλι μέσα στη λεκάνη και να τραβήξεις το καζανάκι. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, ίσως με λιγότερο φανταχτερές βιτρίνες, ίσως με λιγότερες λεωφόρους, αλλά με λιγότερες λιμουζίνες, με λιγότερους απατεώνες. Τους πραγματικούς απατεώνες, αυτούς τους μισάνθρωπους με τις χοντρές κοιλιές. Κι έτσι θα είχαμε δικαιοσύνη. Eτσι, εμείς που βγάζουμε πάντα το φίδι απ’ την τρύπα για τους άλλους, θα μπορούμε επιτέλους να σκεφτούμε και τον εαυτό μας. Να κτίζουμε σπίτια που να ανήκουν σε μας, να ζούμε μια ζωή που θα ‘ναι ολότελα δική μας. Να ζούμε σαν ολοκληρωμένοι άνθρωποι τέλος πάντων. Να ζούμε σ’ ένα κόσμο όπου η επιθυμία σου να γελάσεις ξεσπάει από μέσα σου σα γιορτή, η επιθυμία να παίξεις και να γιορτάσεις… κι επιτέλους να κάνεις μια δουλειά που να σ’ ευχαριστεί, σαν κανονικοί άνθρωποι κι όχι σαν ζώα που ζουν και υπάρχουν χωρίς χαρά και φαντασία. Eνας κόσμος όπου μπορεί κανείς να δει ξανά ότι υπάρχει ακόμη ένας ουρανός… τα λουλούδια που ανθίζουν… ότι ακόμα υπάρχει άνοιξη… και τα κορίτσια που γελούν και τραγουδούν. Και όταν μια μέρα πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις σα γέρος, πεταμένος σα στυμμένη λεμονόκουπα, αλλά σαν άνθρωπος που έζησε ελεύθερος κι ευχαριστημένος μαζί με τους άλλους ανθρώπους…» (Dario Fo – μήνυμα προς αγανακτισμένους).