«Συμπαθή νεκρά παιδιά»! Καθένας με τις κτηνώδεις «ευαισθησίες» και τις παρεκκλίνουσες ελέω εξουσίας προτιμήσεις και συμπάθειές του. Ομως η στήλη έχει άλλες προτιμήσεις. Ωμολογεί και ομολογεί απερίφραστα ότι θα της ήταν συμπαθή μερικά νεκρά καθάρματα…
«Μην ξεχνάτε ότι η μπουρζουαζία μας είναι και αγράμματη και φοβερά εκδικητική. Την τρομάρα που πήρε από το αντάρτικο και τα Δεκεμβριανά δεν εννοεί να την ξεχάσει. Φοβήθηκε πάρα πολύ» (Ηλίας Πετρόπουλος).
Αύριο (8/11) κλείνει τα 103 χρόνια αρμένικης βίζιτας στη ζωή ο αμετανόητος της δικτατορίας Στυλιανός Παττακός, με την παροιμία «οι καλοί πεθαίνουν νέοι» να δικαιώνεται για άλλη μια φορά…
Το δούλεμα (ακριβέστερα: προκλητικό φτύσιμο στα μούτρα των καθυποταγμένων) πάει σύννεφο. Ενα τεκμήριο ακόμη στον ακόλουθο διάλογο: Νίκος Φίλης: – Με τα παιδιά σήμερα ήμασταν μαζί. Νίκος Χατζηνικολάου: – Και εναντίον ποιου διαδηλώνατε; Φίλης: – Εναντίον των προβλημάτων.
Μπορείς να είσαι φίλη με τον Φίλη; Μπορείς να είσαι Φιλικός ανερυθρίαστα; Μόνο ένας βγήκε και το δήλωσε κατηγορηματικά, τουλάχιστον με αφορμή τις δηλώσεις για τη γενοκτονία των Ποντίων: ο πολιτικός γυρολόγος και εραστής της μισής Αθήνας.
«Χρειάζεται λιγότερος πνευματικός κόπος για να καταδικάσεις από το να σκεφτείς» (Emma Goldman).
Και η αντιλαϊκή, η περήφανη έρπουσα στα μνημονιακά χαλιά και στις σάλες των εχθρών ζωής τε και ανθρώπων «δεύτερη φορά αριστερά» να συνεχίζει απερίσπαστη το έργο της, άλλοτε με γελοίες κωλοτούμπες και απολογητική ανάγκη took ώλου κι άλλοτε με αισχρές φασιστικές πρακτικές, ερήμην της ποδοπατημένης κοινωνίας.
«Χέρσα λιβάδια, οι λεωφόροι που περνάς / κι οι ουρανοξύστες, ανεμόμυλοι που τρίζουν. / Τις πανοπλίες των εχθρών σου μην κοιτάς / μόνο το φόβο τους στα μάτια που γυαλίζουν. / Στέλνει ο άνεμος ευχές από μακριά / σκιές συντρόφων σου κυκλώνουνε την πόλη / μια λιμουζίνα τ' άλογό σου προσπερνά / άξιζε ο δρόμος ως εδώ κι ας λείπουν όλοι. / Ας λέει ο χρόνος πως γερνάει η ζωή / σφυρίζει ο άνεμος ακόμα αυτές τις νότες / τις τραγουδάνε μες στις πόλεις Δον Κιχώτες / ας λέει ο χρόνος πως γερνάει η ζωή» («Δον Κιχώτες» – στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος, ερμηνεία: Μαρία Δημητριάδη).
Επανήλθε το ΚΚΕ στην υπεράσπιση των «ένστολων εργαζόμενων», αυτών των λαμπρών συντρόφων του, σάρκα από τη σάρκα και την αντίληψη που έχει το κόμμα των καταδικασμένων σε αιώνια ανωριμότητα συνθηκών, το κόμμα του λαού και του λάου-λάου, σε αντίθεση με τα αισθήματά του για τα μαχόμενα κομμάτια της (ένοπλης και μη) αριστεράς που αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας. Ετσι, το κόμμα (ένα είναι) εξέδωσε τετρασέλιδη(!) ανακοίνωση υπεράσπισης αστυνομικών, στρατιωτικών, λιμενικών, πυροσβεστών – εν ενεργεία και απόστρατων- «που και αυτοί μαζί με όλο τον λαό υφίστανται τις συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης, της ΕΕ, του ΔΝΤ, του κεφαλαίου». Παραθέτουμε μερικά κομμάτια για την εξυπηρέτηση της λαϊκής ψυχαγωγίας: «Ιδιαίτερα σε εσάς υποσχέθηκαν ότι θα εξαιρεθείτε από τα μέτρα, λόγω των ειδικών μισθολογίων. Ο πέλεκυς όμως των περικοπών έπεσε βαρύς στους μισθούς, τις συντάξεις και τα επιδόματά σας.
Σας έταξαν εφαρμογή των αποφάσεων του ΣτΕ, επαναφορά των μισθών και των συντάξεών σας στα προ περικοπών επίπεδα και τελικά όχι μόνο αποδείχτηκαν ψέματα, αλλά με τα νέα μέτρα του μνημονίου ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ γενικεύεται η επιδρομή ενάντια στα δικαιώματά σας (…) Το ΚΚΕ θεωρεί ότι έχετε κάθε δικαίωμα να διαμαρτύρεστε και να αντιστέκεστε σε αυτή την πολιτική μαζί με τα αγωνιζόμενα σωματεία και φορείς. Γι’ αυτό και σταθερά στηρίζει τα δίκαια αιτήματά σας».
«Σ’ αυτή τη χώρα ζούμε σαν ξένοι μες στο σπίτι μας. Τη γλώσσα μας σαν την ακούμε, δεν την καταλαβαίνουμε ούτε καταλαβαίνουν τι λέμε, αυτοί που τη γλώσσα μας μιλάνε. Σ’ αυτή τη χώρα ζούμε σαν ξένοι μες στο σπίτι μας. Εσβησαν τα τζάκια της επανάστασης στάχτη από αλλοτινές φωτιές έχουμε στα χείλια μας κρύα, όλο και πιο κρύα παγωνιά σταλάζει μέσα μας» (Wolf Biermann).
Κοκκινοσκουφίτσα
