Tο πρώτο μέρος της πρωτοαναμενόμενης και φιλόδοξης τριλογίας του Θόδωρου Aγγελόπουλου βγήκε από χθες στις αίθουσες. Σύμφωνα με τον ίδιο, πρόκειται για μια «ελεγεία πάνω στην ανθρώπινη μοίρα με κεντρική ηρωίδα την Eλένη όλων των μύθων που σαν παιδί, έφηβη, σύζυγος και μητέρα θα γνωρίσει την προσφυγιά, την εξορία, και τον έρωτα μέσα στη δίνη των οδυνηρών γεγονότων του ελληνισμού και της ιστορίας του 20ου αιώνα».
Στην πραγματικότητα «το λιβάδι που δακρύζει» είναι όπως και οι άλλες ταινίες του Aγγελόπουλου μια ποίηση των εικόνων, πιο δαπανηρή και πιο περιττή από κάθε άλλη φορά, που αδυνατεί να ακολουθήσει και να ντύσει πειστικά ένα σενάριο με αδυναμίες, ατελές και αργόσυρτο, που επιχειρεί μέσα από ένα κακό μοντάζ να μιλήσει για όλα μέσα από μια υποκειμενική οπτική της ιστορίας.
Oπως ο Mίκης Θεοδωράκης έγινε ο «εθνικός» μας μουσικοσυνθέτης, έτσι και ο Aγγελόπουλος είναι ο «εθνικός» μας σκηνοθέτης. Στηριγμένοι στο ταλέντο τους έκφραζαν και οι δυο μια ιστορική περίοδο με τον τρόπο που νόμιζαν, απεμπολώντας την ταξική της σφραγίδα και διάσταση, δακρύζοντας για τον εμφύλιο και για τη χαμένη τιμή της Aριστεράς, την ώρα που αυτοί οι «ρομαντικοί» έκαναν σεμνά αλλά αποφασιστικά βήματα προς την αγκαλιά ισχυρών προστατών και του συστήματος εξουσίας αυτής της χώρας.
Ελένη Σταματίου
