Ο Νίμα Τζαβίντι συστήνεται στην κινηματογραφική κοινότητα με την πρώτη του ταινία να διαγράφει μια πολύ εντυπωσιακή πορεία στα διεθνή φεστιβάλ. Ο σκηνοθέτης δημιουργεί ένα δράμα δωματίου, με αρκετές αναφορές στη θεατρική πράξη.
Ο Αμίρ και η Σάρα είναι ένα νεαρό ζευγάρι που ζει στο Ιράν και ετοιμάζεται να πετάξει στη Μελβούρνη για να συνεχίσει τις σπουδές του. Λίγες ώρες πριν την αναχώρηση της πτήσης τους καλούνται να προσέξουν το μωρό των γειτόνων μέχρι να γυρίσουν οι γονείς του. Οσο ετοιμάζουν τα πράγματά τους για το μεγάλο ταξίδι, αντιλαμβάνονται ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά με το μωρό. Αθελά τους έχουν εμπλακεί σε ένα τραγικό περιστατικό, ενώ οι συνθήκες τους πιέζουν να πάρουν μία απόφαση ζωής.
Η σκηνοθετική ματιά έχει πολλές αρετές. Παράδειγμα αποτελεί το εξαιρετικό πρώτο πλάνο της ταινίας με εικόνες από ρούχα, από τα οποία ρουφάνε τον αέρα για να πιάνουν λιγότερο χώρο. Ο τρόπος κινηματογράφησης αναδεικνύει την επικέντρωση στη δόμηση των χαρακτήρων και στην ανάδειξη των επιμέρους στοιχείων που την ενδυναμώνουν ως κεντρική επιλογή του σκηνοθέτη. Ως εκ τούτου, ο Τζαβίντι στηρίζεται κυρίως στις ερμηνείες των ηθοποιών του, και συγκεκριμένα σε αυτές των δυο πρωταγωνιστών, τους οποίους υποδύονται οι Πεϊμάν Μοααντί («Ενας χωρισμός») και Νεγκάρ Τζαβαχεριάν. Ο σκηνοθέτης συνειδητά τοποθετεί την εξέλιξη της ιστορίας του μέσα σε ένα διαμέρισμα (το οποίο μάλιστα βρίσκεται υπό διάλυση, εφόσον το ζευγάρι μετακομίζει), δημιουργώντας έτσι μιαν ασφυκτική αίσθηση στο θεατή.
Η ταινία είναι αρκετά μακριά από ό,τι έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε από το Ιράν. Αναφορές σε κοινωνικά ζητήματα δε γίνονται σε πρώτο επίπεδο. Ενδεχομένως ο δυτικός θεατής που τα ψάχνει, να τα βρίσκει μέσα σε συμβολισμούς οι οποίοι μάλλον δεν ανταποκρίνονται στις προθέσεις του σκηνοθέτη. Επιπλέον, δημιουργείται η εντύπωση ότι ο σκηνοθέτης έχει υιοθετήσει μια φιλοευρωπαϊκή γραφή, η οποία του στερεί ένα πιο αυθεντικό αποτέλεσμα. Η ταινία φαντάζει κάπως ακαδημαϊκή.
Ελένη Π.
