Φιλόδοξη γαλλική κωμωδία που βασίζεται σε δυο διάσημα ονόματα του κινηματογράφου, την Κατρίν Ντενέβ και τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ .Η ταινία στηρίχτηκε στο ομώνυμο θεατρικό έργο των Μπαριγιέ και Γκρεντί και σχολιάζει, υποτίθεται, με καυστικό τρόπο τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία και την πολιτική. Εξάλλου, ο τίτλος της, που μεταφράζεται σαν βάζο, δηλαδή ένα διακοσμητικό είδος, χωρίς ουσιαστική και χρηστική αξία, υποδηλώνει με σαρκαστικό και μεταφορικό τρόπο το είδος των γυναικών που στην καθομιλουμένη χαρακτηρίζουμε «γλάστρες» ή «ξανθιές».
Θα μπορούσε λοιπόν ο Οζόν, με όπλο ένα καταλυτικό χιούμορ, να σατιρίσει και να καυτηριάσει τόσο τον κόσμο των αστών, μέσα από την γελοιότητα των ιδιοκτητών του εργοστασίου ομπρελών στο Σαν Γκιντίλ, όσο και τη φαιδρότητα των υποτιθέμενων κομμουνιστών που αποτε- λούν εδώ και χρόνια συστατικό στοιχείο της ομαλής λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος στη Γαλλία. Αντ` αυτού –και παρά τις καυστικές πινελιές με τις οποίες σκιτσάρει σε πολλά σημεία ο Οζόν τους πρωταγωνιστές του– όλα θυσιάζονται στο βωμό μιας εμφανούς ρηχότητας και εμπορικότητας της ταινίας, ώστε κανείς –και κυρίως ο χαζοχαρούμενος θεατής– να μη μείνει δυσαρεστημένος.
Ετσι, αυτό που απομένει είναι κυρίως η ευχάριστη αίσθηση, τα χρώματα και η εικόνα της δεκαετίας του ‘70 σε μια κατά τα άλλα κακή ταινία, όπου η ατάλαντη Κατρίν Ντενέβ (από πότε οι ωραίες γυναίκες είναι και καλές ηθοποιοί;) είναι ίσως λιγότερο παγωμένη και ατάλαντη από άλλες φορές, ενώ ο Ντεπαρντιέ (που είναι καλός ηθοποιός) είναι απλά διεκπεραιωτικός.
