Πρόκειται για τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Τζουμέρκα, μετά τη «Χώρα προέλευσης» το 2010. «Η έκρηξη» έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Λοκάρνο και έκτοτε έχει πάει σε αρκετά διεθνή φεστιβάλ και έχει πάρει διανομή σε πολλές χώρες. Το εντυπωσιακό σε αυτήν την ταινία είναι το γεγονός ότι καταφέρνει να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη, όχι τόσο τα προβλήματα που λίγο πολύ αντιμετωπίζει η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, αλλά τον τρόπο με τον οποίο τα βιώνει.
Οι ήρωες της ταινίας είναι άνθρωποι που όλοι συναντάμε κατά καιρούς. Η πρωταγωνίστρια είναι μητέρα τριών παιδιών, ερωτευμένη σύζυγος και υπεύθυνη κόρη. Προσπαθεί να αντεπεξέλθει σε μια καθημερινότητα που την τραβά ολοένα και περισσότερο στο βάλτο. Κάποια στιγμή φτάνει στο μη περαιτέρω και παίρνει απόφαση να σώσει την ίδια και την οικογένειά της, με τρόπο που φάνταζε στα μάτια της μονόδρομος.
Από πλευράς ιστορίας, μπορεί κανείς να βρει μερικά προβλήματα. Από πλευράς διαλόγων όμως και χτισίματος των χαρακτήρων η δουλειά των σεναριογράφων (Τζουμέρκας, Μπούνταλη) είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Εξυπνες ατάκες, κορυφούμενη ένταση, γλυκόπικρο χιούμορ και στιγμές «εξομολόγησης», στις οποίες ο καθένας έχει κάτι να αναγνωρίσει. Κι αυτό είναι το πιο δυνατό χαρτί της ταινίας. Φυσικά μαζί με την τρομερή ερμηνεία της Αγγελικής Παπούλια (στον κινηματογράφο την έχουμε δει στο «Σπιρτόκουτο», τον «Κυνόδοντα» κ.α.), που –σε σχέση με τον κινηματογράφο τουλάχιστον- είναι ό,τι καλύτερο έχει κάνει.
Η πολλή ένταση κι η αρκετή βία είναι χαρακτηριστικά της ταινίας. Ο σκηνοθέτης επέλεξε μια γειτονιά της δυτικής Αθήνας και ένα μικροαστικό διαμέρισμα για τα γυρίσματα και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει, γιατί όλο το περιβάλλον της ταινίας δημιουργεί μια αίσθηση μελαγχολίας και μιζέριας, με τρόπο που να αναδεικνύει την ψυχοσύνθεση των ηρώων του.
Χωρίς δύσκολη ή ελιτίστικη φόρμα, χωρίς διάθεση για μεγαλοστομίες και φανφάρες, μια ελληνική ταινία που ακουμπά στα διλήμματα, το χάος και το βάρος που κουβαλά η πλειοψηφία γύρω μας.
Ελένη Π.
