Ασήμαντες είναι οι ταινίες με τις οποίες ξεκινά η φθινοπωρινή σαιζόν κι έτσι θ` αναφερθούμε με λίγα λόγια σ` αυτές για να μην κουράσουμε τους αναγνώστες μας.
Ας ξεκινήσουμε μ` ένα ελληνικό ντοκιμαντέρ που μας μεταφέρει εικόνες από ένα πρωτοδικείο της Αθήνας. Πρόκειται για το «Θέμις» του Μάρκου Γκαστίν, που φιλοδοξεί να δώσει μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας μέσα από τα συμβαίνοντα στις αίθουσες των δικαστηρίων. Ανάξιες λόγου διαφορές, διενέξεις και ευτράπελα γίνονται αφορμή για να καθρεφτιστεί η δυσλειτουργία μιας κοινωνίας, τα μέλη της οποίας δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να συνεννοηθούν κα να λύσουν τις μικροδιαφορές τους. Μια πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα ματιά σε μια κοινωνική πτυχή που θα μπορούσε να γίνει πολύ πιο αποκαλυπτική των ανθρώπινων παθών και των προεκτάσεών τους. Γιατί βέβαια, στις δικαστικές αίθουσες συμβαίνουν και άλλα, πιο σημαντικά πράγματα, που ένας διεισδυτικός ανατόμος της κοινωνικής πραγματικότητας θα μπορούσε να αποτυπώσει.
Ακολουθεί μια ακόμα ελληνική ταινία με τίτλο «Ο γιος του Τσάρλυ», του Κάρολου Ζωναρά. Ο υπόκοσμος της νύχτας και κάθε είδους παρανομία επί σκηνής. Φυσικά, ο μόνος τρόπος για να δει κανείς μια τέτοια ταινία είναι η χαβαλετζίδικη και χιουμοριστική ματιά. Αλλιώς, δύσκολα θ` αντέξει.
Από τις ξένες ταινίες αξίζει ν` αναφερθεί το «(Κατά)σκοπεύοντας» του Νικολά Σαντά, στο οποίο νεαρός υπάλληλος που εργάζεται στο χώρο αποσκευών ενός αεροδρομίου γίνεται μάρτυρας μιας περίεργης έκρηξης και σύρεται εκών – άκων να συνεργαστεί με τις μυστικές υπηρεσίες. Τυπική κατασκοπευτική περιπέτεια, από την οποία όμως δεν λείπει το ρομάντζο και το αίσθημα.
Αλλη ξένη, καθαρά ρομαντική αυτή τη φορά, ταινία είναι «Η γυναίκα του ταξιδευτή», του Ρόμπερτ Σβέντκε. Μια φανταστική ασθένεια που μετατρέπει ένα νεαρό άνδρα σε «ταξιδευτή του χρόνου» ταλαιπωρεί το έτερόν του ήμισυ, που ζει μια διακεκομμένη ζωή, περιμένοντάς τον να επιστρέφει κάθε φορά… Περίεργο σενάριο, που ευτυχώς στην οθόνη δεν φαίνεται τόσο βλακώδες όσο ακούγεται.
Αλλο απίθανο σενάριο διαθέτει ο «Βιρτουόζος» του Τζο Ράιτ. Εδώ, ένας απογοητευμένος από την προσωπική του ζωή δημοσιογράφος βρίσκει ενδιαφέρον θέμα για τη στήλη του, όταν ανακαλύπτει έναν άστεγο σχιζοφρενή, που όμως διαθέτει αστείρευτο μουσικό ταλέντο. Οι δυό τους γίνονται αχώριστοι φίλοι. Γιατί; Μα διότι έτσι ήθελε ο σεναριογράφος!
Τέλος, έχουμε τη «Λευκή νύχτα γάμου» του Βαλτάσαρ Κόρμακουρ, μια σκανδιναβική εκδοχή αντίστοιχων ελαφρών αμερικανικών ταινιών, στην οποία ένας γάμος συναντά απρόσμενα εμπόδια, όταν αποκαλύπτεται ότι ο γαμπρός ήταν ξαναπαντρεμένος. Η διαφορά της απ` αυτές; Καμία, πέρα από το γεγονός ότι η συγκεκριμένη έχει γυριστεί στην Ισλανδία.
Ελένη Σταματίου
