Πάνω που μιλούσαμε για το πιο αδιάφορο κινηματογραφικό καλοκαίρι των τελευταίων χρόνων ήρθε η πρώτη έκπληξη: Η ταινία του Ιταλού Νταβίντε Φεράριο «Λίγο μετά τα μεσάνυχτα». Γι’ αυτή θα μιλήσουμε βεβαίως αναλυτικότερα. Από τις υπόλοιπες ταινίες της εβδομάδας ξεχωρίζει η «Γυναίκα του Ζολ», μια γαλλική παραγωγή σε σκηνοθεσία του Φρεντερίκ Φοντέν («Μια πορνογραφική σχέση»). Μια αυθεντική χαρτογράφηση της επαρχιακής ζωής του ‘30 και μια πνιγηρή ιστορία απιστίας με θέμα μια γυναίκα που μοιράζεται σιωπηλά το σύζυγό της με την αδερφή της. Επίσης έχουμε δυο ταινίες με gay θεματολόγια, την παλιότερη «Το γαμήλιο πάρτι», σε σκηνοθεσία του Ανγκ Λι (1993), από τις πιο αξιόλογες στο είδος της, και τις «Εσχατες μέρες» του Τζέι Κοξ, τον έρωτα ενός εξωστρεφούς, απελευθερωμένου νεαρού για ένα συνεσταλμένο Μορμόνο. Ακολουθεί η «Τρελλή καταδίωξη στην Κορσική» του Αλέν Μπερμπεριάν, χιουμοριστική αστυνομική περιπέτεια στο φόντο της ιδιαιτερότητας της Κορσικής (αυτονομιστές, αυστηρά ήθη και μεσογειακό ταμπεραμέντο) και η «ΧΧΧ: ο απόλυτος πράκτορας 2», η απόλυτη βλακεία.
ΝΤΑΒΙΝΤΕ ΦΕΡΑΡΙΟ
Λίγο μετά τα μεσάνυχτα
Μια ταινία με σκηνοθετική άποψη και αντισυμβατική κινηματογράφηση δεν είναι συνηθισμένο πράγμα στις μέρες μας. Φτιαγμένη με απλά υλικά το «Dopo Mezzanotte» διαθέτει πάθος, γοητεία, εικαστική αρτιότητα και περιεχόμενο. Πιο προωθημένο από το «Σινεμά ο Παράδεισος», με χιούμορ και μικρές πολιτικές αιχμές, αν ήταν λίγο πιο τολμηρό και με καλύτερες επιλογές στο τέλος, θα μιλούσαμε για το αριστούργημα του καλοκαιριού. Μέσα από τη σχέση ενός κλέφτη αυτοκινήτων με μια ταλαίπωρη υπάλληλο φαστφουντάδικου, που αφού περιλούζει το αφεντικό της με καυτό λάδι βρίσκει καταφύγιο από την αστυνομία στο Μουσείο Κινηματογράφου του Τορίνο. Ο Νταβίντε Φεράριο -alter ego του κινηματογραφόφιλου νυχτερινού φύλακα του Μουσείου- βρίσκει την ευκαιρία να υμνήσει το βωβό κινηματογράφο και να παρασύρει το θεατή σ’ ένα γοητευτικό ταξίδι, όπου η μαγεία του αληθινού κινηματογράφου αντικατοπτρίζει και συναντά τη μαγεία της ζωής
ΥΓ: Η στήλη δεν έχει ρεπορτάζ από πρώτο χέρι για όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Αυτό όμως δεν θα μας κάνει να αποφύγουμε ένα σχόλιο: Η ρεμούλα, η αναξιοκρατία, οι πελατειακές σχέσεις και το φαγοπότι αφανών κονδυλίων που χαρακτηρίζουν γενικότερα τον ελληνικό καπιταλισμό χαρακτηρίζουν και αυτό το χώρο. Η κατάσταση επιδεινώνεται από τη λειψή και αρνητική παράδοση του ελληνικού κινηματογράφου και τις εγγενείς αδυναμίες του. Σ’ αυτό τον καυγά που γίνεται μόνο για το πάπλωμα ασφαλώς και δεν πρόκειται να πάρουμε θέση.
Ελένη Σταματίου
