Η τελευταία ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ είναι εμπνευσμένη από το μυθιστόρημα του Τιερί Ζονκέ «Μυγαλή, η δηλητηριώδης αράχνη». Πρόκειται για ένα θρίλερ, όπου ο πρωταγωνιστής –που είναι πλαστικός χειρουργός– αφού έχασε τη γυναίκα και την κόρη του, πειραματίζεται με νέες μεθόδους πάνω σε ένα πειραματόζωο-άνθρωπο, εκδικούμενος για το χαμό της κόρης του και προσπαθώντας να κατασκευάσει το τέλειο αντίγραφο της γυναίκας του.
Μια ιστορία διαστροφική στα χέρια του Αλμοδόβαρ παίρνει σάρκα και οστά, με αποτέλεσμα μια ταινία αρκετά καλογυρισμένη, με πολύ καλό ρυθμό και εξαιρετική μουσική, με πολύ καλές ερμηνείες (άλλωστε, ως σκηνοθέτης έχει το χαρακτηριστικό να οδηγεί τους ηθοποιούς του στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων τους), όμως πέραν τούτου ουδέν. Στη συγκεκριμένη ταινία βλέπουμε ακόμα μία φορά τη γυναίκα να παίζει πολύ σημαντικό ρόλο, καθώς η δική της απώλεια και η αδυναμία διαχείρισής της οδηγούν τον ήρωα στην πραγματοποίηση μια σειράς ενεργειών ακραίων και ανατριχιαστικών. Αν και στην ταινία αυτή ο Αλμοδόβαρ επιχειρεί για πρώτη φορά την ενασχόλησή του με το είδος της επιστημονικής φαντασίας, δεν ξεφεύγει από αυτό στο οποίο μας έχει ήδη συνηθίσει: Φόνοι, βιασμοί, υπερβολές, αλλαγές φύλου και απερίγραπτος στόμφος, πράγματα δηλαδή που οποιονδήποτε άλλον θα τον οδηγούσαν στην απόλυτη γελοιότητα, στον Αλμοδόβαρ, όπου συνυπάρχει (όπως και σε άλλους ισπανούς κινηματογραφιστές) η ισπανικότητα με τον σουρεαλισμό, το αποτέλεσμα είναι ταυτόχρονα εκκεντρικό και αληθινό. Είναι ο δικός του ιδιαίτερος τρόπος να εξερευνεί τις ανθρώπινες επιθυμίες και μοίρα.
Ελένη Π.
