Η στήλη ομολογεί ευτυχής ότι ο θόρυβος γύρω από την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Μιράντα Τζουλάι -προσκεκλημένης του φετινού φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και πολυβραβευμένης σε Ευρώπη και Αμερική- είναι καθ’όλα δικαιολογημένος. Με το «Εγώ κι εσύ και όλοι οι γνωστοί», η αμερικανίδα σύγχρονη εικαστικός δεν έγινε μόνο πολυπόθητος στόχος του Χόλιγουντ, αλλά και προσβάσιμη στο ευρύτερο εκείνο κοινό που δεν παρακολουθεί τις εξελίξεις στο χώρο της σύγχρονης τέχνης.
Στη φλέβα της πιο ενδιαφέρουσας εκδοχής του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά, το «Εγώ κι εσύ και όλοι οι γνωστοί» είναι μια τρυφερή και αισιόδοξη ιστορία για την μοντέρνα αδυναμία επικοινωνίας που αποτελεί σήμα κατατεθέν αυτού που η ανερχόμενη σκηνοθέτις ονομάζει «ένα είδος σεξουαλικότητας που καθορίζεται από τη μοναξιά και την αυτοεπιβαλλόμενη απομόνωση». Ενας χωρισμένος πωλητής παπουτσιών και οι δυο έφηβοι γιοι του, οι ανήσυχες και διαταραγμένες συνομήλικες κοπέλες της γειτονιάς τους, μια νεαρή και άσημη εικαστικός που ψάχνει τον μεγάλο έρωτα, ένας ηλικιωμένος που ζει σε γεροκομείο, μια αποξενωμένη επιμελήτρια μουσείου, βιώνουν μια καθημερινότητα που δε συνταράσσεται από σπουδαία γεγονότα αλλά από στιγμές ειλικρινούς και αδέξιας προσπάθειας για συνεύρεση και αγάπη.
«Νομίζω ότι οι άνθρωποι δεν ξέρουν πια κανένα τρόπο να έλθουν ο ένας κοντά στον άλλον -εκτός από την καταστροφή», λέει η Τζουλάι και επιλέγει να εστιάσει ιδιαίτερα στην παιδική ηλικία και τη «μαγική ποιότητα» που διακρίνει τις εμπειρίες της. Στην ταινία της, η απειλή της καταστροφής μπορεί να υποβόσκει πάντα, δεν εμποδίζει όμως τους αντι-ήρωές της να συναντηθούν, παρά τις αμφιβολίες και τις ανασφάλειές τους, παρά τον διαρκώς εντεινόμενο απρόσωπο χαρακτήρα της εποχής.
Ε.Γ.
