Μια κοινότυπη τουριστική ξενάγηση στα αξιοθέατα του Παρισιού και ταυτόχρονα ένας φόρος τιμής στην Μπελ Επόκ και τον καλλιτεχνικό οργασμό της εποχής του μεσοπολέμου στην Πόλη του Φωτός.
Οι διακοπές ενός αμερικανού σεναριογράφου με τη μνηστή του και την οικογένειά της στο Παρίσι μετατρέπονται σε προβληματισμό για τη μέχρι τώρα φιλοσοφία της ζωής του και σε δίλημμα για τη μετέπειτα πορεία της. Η αμερικανική πεζότητα έρχεται σε σύγκρουση με τη γοητεία και τον πλούτο των κάθε είδους τεχνών που άνθισαν στην Ευρώπη στο τέλος του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνα Ο νεαρός σεναριογράφος βυθίζεται σ` ένα ταξίδι στο χρόνο, όπου κάθε νύχτα συναντά τον Χεμινγουέι, τον Φιτζέραλντ, τον Πικάσο, τον Τουλούζ Λοτρέκ, τον Ματίς και πολλά άλλα «ιερά τέρατα» της τέχνης. Και επειδή από τον Γούντι Αλεν δεν λείπει (και καλώς) ο διδακτισμός, το συμπέρασμα είναι, ότι η αναπόληση ενός απολαυστικού παρελθόντος δεν μπορεί να απαλείψει και να μειώσει το ενδιαφέρον για το σήμερα και τη ζέουσα πραγματικότητα.
Κατά τα άλλα, το «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» είναι από τις πιο αδιάφορες ταινίες του αμερικανού σκηνοθέτη. Κοινότυπη έμπνευση, «τουριστική» κινηματογράφηση, λειψό χιούμορ και πάνω απ` όλα η ματιά του αμερικανού μικροαστού διανοούμενου στην πιο ιστορική πόλη της Ευρώπης. Εκεί που κάποιος άλλος συγκλονίζεται από τα απομεινάρια των γαλλικών επαναστάσεων, ο Γούντι Αλεν ρίχνει μια εύπεπτη, επιφανειακή ματιά στους διάσημους καλλιτέχνες των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Ετσι, δεν είναι τυχαίο που αυτή η απλοϊκή ταινία έκανε ρεκόρ εισιτηρίων στην Αμερική, συναντώντας με ευκολία ένα αντίστοιχο, ευάριθμο κοινό.