Καινούριες κόπιες του κορυφαίου αριστουργήματος του Τρίερ, με το αρχικό, μεγαλύτερης διάρκειας μοντάζ του σκηνοθέτη, προβάλλεται από αυτή την Πέμπτη στις αίθουσες.
Οχτώ χρόνια μετά, το Dogville αποτελεί μια ανυπέρβλητη κινηματογραφική εμπειρία. Εναν καταπληκτικό συνδυασμό πρωτοποριακής φόρμας και εμβριθούς περιεχομένου. Ενα καίριο πολιτικό σχόλιο για τη βία και την εκμετάλλευση. Εναν ευφυή παραλληλισμό με την Αμερική, με τις ένοχες χώρες που σαν το Dogville βρωμίζουν τον πλανήτη με την ύπαρξή τους.
Το Dogville, εμπνευσμένο –σύμφωνα με τον Τρίερ- από ένα τραγούδι του Μπρεχτ, δανείζεται τον παραβολικό τρόπο ανάπτυξης και το θεατρικό στήσιμο από τον μεγάλο γερμανό δραματουργό, για να φτάσει στο παραμύθι της όμορφης φυγάδα που βρίσκει καταφύγιο σε μια φτωχή πόλη, όπου σταδιακά γίνεται αντικείμενο της πιο αισχρής και ύπουλης εκμετάλλευσης από τους κατοίκους της. Το πρωτοποριακό, θεατρικό σκηνικό απογυμνώνει το μύθο για να αναδείξει την ουσία: τη σιωπή που είναι συνενοχή, την επιχειρούμενη εκλογίκευση της εκμετάλλευσης, την ανάγκη της αντιβίας.
Στην πολυεπίπεδη ανάλυση που χαρακτηρίζει αυτή την ταινία, ο Τρίερ πάει ένα ακόμα βήμα παραπέρα: Ο εξευμενισμός της εκμετάλλευσης μόνο περισσότερη εκμετάλλευση και βία μπορεί να επιφέρει. Μέσος όρος δεν υπάρχει. Με τη σωκρατική μαιευτική μέθοδο μια λύση συνάγεται: αντιβία. Κι αν αυτή υλοποιείται στο φιλμ από κοινούς γκάνγκστερ, δεν χάνει ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της: είναι καθαρτήρια.
Αρκετοί απ` όσους, πριν οχτώ χρόνια είδαν το Dogville του Λαρς Φον Τρίερ σκέφτηκαν: «Αυτό είναι το αποκορύφωμα! Μετά απ` αυτό τίποτα καλύτερο δεν μπορεί να γίνει!». Εμείς, πάλι, θέλαμε να ελπίζουμε πως θα υπάρξει και συνέχεια. Δεν υπήρξε, η ανάλογη συνέχεια τουλάχιστον. Ο Τρίερ ολοένα και περισσότερο βυθιζόμενος στα δικά του ψυχολογικά αδιέξοδα, κατέληξε στην Melancholia, έναν απλοϊκό παραλληλισμό της προσωπικής κατάθλιψης με το τέλος του πλανήτη γη.
Ομως, όσο περνάει ο καιρός, το επερχόμενο πλήρωμα του χρόνου, και μόνο αυτό το επίτευγμα που ονομάζεται Dogvill θα τοποθετήσει τον Τρίερ δίπλα στους πολύ μεγάλους δημιουργούς της έβδομης τέχνης.
Ελένη Σταματίου
