Με την Τριλογία του Μαξίμ (βραβείο Στάλιν, 1941) των Γκριγκόρι Κοζίντσεφ και Λεονίντ Τράουμπεργκ θα συνεχιστούν οι βιντεοπροβολές τις τρεις επόμενες Παρασκευές στην «Κόντρα». Το πρόγραμμα των προβολών:
23/10 Η Νιότη του Μαξίμ (1935)
30/10 Η Επιστροφή του Μαξίμ (1937)
06/11 Ο Μαξίμ στην Εξουσία (1939)
Εναρξη στις 20:30
Είσοδος ελεύθερη
Μετά την προβολή ακολουθεί συζήτηση
Η επαναπροβολή της αριστουργηματικής τριλογίας δυο πρωτοπόρων του σοβιετικού κινηματογράφου και γενικότερα της τέχνης που άνθισε μετά τη νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να φτάσουμε στη φετινή, 98η επέτειο από την πρώτη νικηφόρα έφοδο του προλεταριάτου στους ουρανούς.
Καλλιτεχνικά, η Τριλογία του Μαξίμ κρίθηκε και στον καιρό της και μετέπειτα. Ακόμη και οι πιο ορκισμένοι εχθροί του σοσιαλιστικού ρεαλισμού κατατάσσουν τουλάχιστον το πρώτο μέρος της Τριλογίας στις κλασικές ταινίες. Οσο κι αν «αρρωσταίνουν» με τη θεματική της Τριλογίας, είναι αναγκασμένοι να υποκλιθούν στις αρετές της. Δυστυχώς γι' αυτούς, όσοι δεν είναι ξεδιάντροποι και θέλουν να κρατήσουν το κύρος τους το παθαίνουν συχνά: με τον Αϊζενστάιν, με τον Μαγιακόφσκι, με τον Μπρεχτ και πολλούς πολλούς άλλους κομμουνιστές δημιουργούς. Ομως η Τριλογία του Μαξίμ είναι σημαντική όχι μόνο καλλιτεχνικά, αλλά και πολιτικά, ταξικά.
Οι σοβιετικοί δημιουργοί διερευνούν ένα ερώτημα που είχε θέσει ο Λένιν πριν από τρεις δεκαετίες, με το κλασικό έργο του «Τι να κάνουμε;». Ξαναθέτουν το ζήτημα της διαλεκτικής σχέσης ανάμεσα στο αυθόρμητο εργατικό κίνημα και το ταξικά συνειδητοποιημένο εργατικό κίνημα. Δεν το θέτουν, βέβαια, με τον τρόπο των πολιτικών επιστημών, αλλά με τον τρόπο της τέχνης. Γι' αυτό και η Τριλογία του Μαξίμ βλέπεται και ξαναβλέπεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και σήμερα. Γιατί δεν προκαλεί μόνο αισθητική απόλαυση, όπως κάθε σπουδαίο έργο τέχνης, αλλά πυροδοτεί προβληματισμούς πάνω στο τεράστιο ζήτημα που έχει στον πυρήνα της. Το ζήτημα της σχέσης ανάμεσα στο συνειδητό και το αυθόρμητο, της σχέσης ανάμεσα στην πρωτοπορία και την πλατιά μάζα της εργατικής τάξης, ανάμεσα στο κόμμα και στην τάξη κτλ. κτλ. Ανοίγει τη συζήτηση όχι μόνο για την αναγκαιότητα να οργανωθεί η εργατική πρωτοπορία στη βάση ενός προγράμματος μετάβασης στον κομμουνισμό, δηλαδή να οργανωθεί σε ενιαίο κόμμα, αλλά και για μια σειρά άλλα ζητήματα, όπως είναι ο συνδικαλιστικός αγώνας και η σύνδεσή του με τον πολιτικό αγώνα, οι συνωμοτικές μορφές οργάνωσης, ώστε να προστατεύονται οι πρωτοπόροι εργάτες από το χαφιέδικο δίκτυο των αφεντικών, η αναγκαιότητα των ελιγμών στην ταξική πάλη κ.ά.
Παρακολουθώντας την Τριλογία του Μαξίμ μπορεί κανείς να «δει» την κοινωνική βάση της Ρωσικής Επανάστασης του 1917 και να κατανοήσει τους πολιτικούς λόγους που την κατέστησαν νικηφόρα. Η ταξική-πολιτική ωρίμανση του ανέμελου, χωρατατζή εργάτη Μαξίμ δεν ήταν μια τυχαία διαδικασία. Εγινε δυνατή χάρη στην ύπαρξη των μπολσεβίκων. Οι πολλές χιλιάδες Μαξίμ, όχι απλώς ατσαλωμένοι στο καμίνι της ταξικής πάλης, αλλά πολιτικά συνειδητοποιημένοι και προγραμματικά ώριμοι, ήταν ο καταλύτης που επέτρεψε στη Ρωσική Επανάσταση να φτάσει στο νικηφόρο Οκτώβρη.
