Τι περιμένετε από μια κοινωνικοπολιτική υπόθεση, όταν την πιάνει στα χέρια του το Χόλιγουντ και όταν ακούτε το όνομα Τζένιφερ Λόπεζ στον πρωταγωνιστικό ρόλο; Σίγουρα τίποτα. Εμείς, παρολαυτά, κάναμε υπομονή και είδαμε αυτή την ταινία, περισσότερο για να θίξουμε μια σύγχρονη εφιαλτική πλευρά της εξαθλίωσης του προλεταριάτου παρά για οτιδήποτε άλλο. Πήραν, λοιπόν, αυτοί οι κύριοι την ιδέα του μυθιστορήματος του Γάλλου δημοσιογράφου Πατρίκ Μπαρ «Τα σύνορα», που αναφέρεται στους φόνους γυναικών-εργατριών στη συνοριακή πόλη Χουαρές του Μεξικού, την άλλαξαν αρκούντως, ώστε να μην του πληρώσουν δικαιώματα, και δημιούργησαν ένα έκτρωμα, βασισμένο στα πιο ηλίθια χολιγουντιανά κλισέ που ξέρουμε: Φιλόδοξη δημοσιογράφος αποστέλλεται στο Χουαρές, συναντά ένα τοπικό εκδότη και παλιό έρωτά της και από κοινού, ως σούπερ ήρωες, προσπαθούν να εξιχνιάσουν το μυστήριο που διαθέτει απ’ όλα: σεξουαλικά εγκλήματα, πολιτική ίντριγκα, αχόρταγους πλούσιους κ.λπ.
Η ταινία προσπερνά όλα εκείνα στα οποία πραγματικά θα άξιζε να εστιάσει κανείς. Σχεδόν όλοι γνωρίζουμε, ότι με βάση μια συμφωνία μεταξύ των δύο χωρών, εκατοντάδες επιχειρήσεις αμερικάνικων συμφερόντων έχουν εγκατασταθεί στα σύνορα του Μεξικού με τις ΗΠΑ, όπου προσλαμβάνονται σχεδόν αποκλειστικά γυναίκες σαν πιο υπάκουο εργατικό δυναμικό, με μισθούς πείνας και δουλοκτητικούς όρους, προκειμένου να ελαχιστοποιηθεί το κόστος εργασίας. Παραγκουπόλεις έχουν κτιστεί σε ερημικές εκτάσεις για να στεγάσουν τους εσωτερικούς μετανάστες σε απαράδεκτες συνθήκες, ενώ η αξία της ανθρώπινης ζωής εκπίπτει συνεχώς. Μιλάμε για φόνους οι οποίοι σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να αποκοπούν από τον εργασιακό και κοινωνικό εφιάλτη που δημιούργησε εκεί η δράση των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Οποιος έχει διαβάσει τη «Ζούγκλα» του Απτον Σίνκλερ, που περιγράφει τις συνθήκες εργασίας στα σφαγεία του Σικάγου στις αρχές του αιώνα, ή την «Αβυσσο» του Τζακ Λόντον, όπου περιγράφονται οι συνθήκες διαβίωσης της εργατικής τάξης στο Λονδίνο την ίδια περίοδο, συνειδητοποιεί ότι είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ανάλογες καταστάσεις βιώνει το προλεταριάτο σήμερα, ιδιαίτερα στις τριτοκοσμικές χώρες ή τα πλωτά κάτεργα του κάθε Ζάρα. Θυμηθείτε την εξέγερση των εργατών στο Πακιστάν πέρυσι.
Δεν χρειάζεται να πούμε τι κότσια από κάθε άποψη χρειάζονται για ν’ αναδείξει κανείς τέτοια θέματα.
Επίσης, δεν χρειάζεται να πούμε ότι δεν αξίζει να δείτε μια ταινία που στην κυριολεξία μαγαρίζει το θέμα με το οποίο καταπιάστηκε. Αντ’ αυτού, διαβάστε τα «Σύνορα» του Πατρίκ Μπαρ. Είναι ένα από τα λίγα σύγχρονα προλεταριακά μυθιστορήματα που κυκλοφορούν.
Ελένη Σταματίου
