Σχολιάζοντας χθες το δισέλιδο δημοσίευμα του “Βήματος” (που ήταν και πρωτοσέλιδο της φυλλάδας του Συγκροτήματος Μαρινάκη) ενάντια στο “Χαμόγελο του Παιδιού” γράφαμε:
Προφανώς θα υπάρξει συνέχεια, αλλά δεν ξέρουμε τι χαρακτήρα θα πάρει. Θα επιτεθούν στον Γιαννόπουλο μετωπικά, με σκοπό να του πάρουν το «μαγαζί», όπως έκαναν με τον παπά και την παπαδιά, ή στόχος είναι να τον σύρουν σε κάποιον συμβιβασμό; Και ο Γιαννόπουλος πώς θα αντιδράσει; Σε αντίθεση με τον παπά και την παπαδιά που ήταν… ντιπ λαϊκοί, ο Γιαννόπουλος είναι καπιταλιστής και εδώ και χρόνια εμφανίζεται σαν «δυνατός παίχτης». Είναι όμως «καλυμμένος» ή τον έχουν βρει «ανοιχτό»;
Ο Γιαννόπουλος αντέδρασε αστραπιαία. Την Κυριακή εξέδωσε μακροσκελή ανακοίνωση (δείτε εδώ). Και χθες έδωσε μια τρίωρη συνέντευξη Τύπου, στην οποία έδωσε το προσωπικό του σόου. Σόου που είχε απ’ όλα: συγκίνηση, δάκρυα, επιτηδευμένη οργή και παράθεση στοιχείων προς απάντηση στα όσα του καταλόγιζε το δημοσίευμα του Συγκροτήματος Μαρινάκη.
Είμαστε καθαροί και τακτοποιημένοι, κάντε όσους ελέγχους θέλετε, δε θα βρείτε τίποτα είναι το μήνυμα που προσπάθησε να περάσει ο Γιαννόπουλος, με την τεράστια προπαγανδιστική εμπειρία που διαθέτει μετά από τρεις δεκαετίες συνεχούς συμμετοχής σε τηλεοπτικά πάνελ και δημόσιες εκδηλώσεις. Ομως, παρά την προσπάθεια που κατέβαλε για να δείξει ότι περνά στην αντεπίθεση, ο έμπειρος θεατής διαπιστώνει πως βρίσκεται σε άμυνα.
Επαναλάμβανε συνεχώς ότι θέλουν να του κλείσουν το μαγαζί, αφήνοντας υπαινιγμούς για τη Δόμνα Μιχαηλίδου, χωρίς όμως να την κατονομάσει. Ούτε κάποιους άλλους κατονόμασε απ’ αυτούς που θέλουν να τον κλείσουν. Κάποια στιγμή προς το τέλος του ξέφυγε και ξέσπασε: Αφού θέλετε να μας κλείσετε, αφήστε μας τουλάχιστον τα Χριστούγεννα (που μαζεύουμε λεφτά από τον κόσμο)! Η λογική του έμπορα σε όλη την κυνικότητά της.
Ξέροντας ότι πολύς κόσμος απεχθάνεται την ανάθεση της προνοιακής πολιτικής στις ΜΚΟ, που είναι καθαρά κερδοσκοπικοί οργανισμοί κι ας διατείνονται το αντίθετο, ο Γιαννόπουλος είχε σχεδιάσει απάντηση και σ’ αυτό. “Κάποιος έδωσε εντολή κλειστέ το Χαμόγελο κάποτε. Δεν φοβήθηκα ποτέ. Λειτουργούμε πάντα με τους θεσμούς του κράτους. Τους συμπληρώνουμε. Δεν τους αντικαθιστούμε. Χωρίς τους θεσμούς του κράτους δεν γίνεται τίποτα. Δεν είμαστε δομή. Δεν είμαστε ίδρυμα. Τα παιδιά δεν είναι τρόφιμοι. Οι τρόφιμοι είναι στις φυλακές”.
Οταν αυτές οι ΜΚΟ έχουν φτάσει να είναι πολυπλόκαμοι μηχανισμοί, απλωμένοι σε όλη τη χώρα, στις οποίες οι εισαγγελικές αρχές παραδίδουν παιδιά από προβληματικές (καμιά φορά απλώς από φτωχές) οικογένειες, για ποιο συμπλήρωμα μιλάει ο Γιαννόπουλος; Το κράτος ασκεί μόνο την κατασταλτική πλευρά και τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνουν αυτοί.
Για εμάς, ανεξάρτητα από το τι θα ακολουθήσει, σημασία έχει αυτό που επισημάναμε στην κατακλείδα του χτεσινού μας σημειώματος:
Η κατ’ επάγγελμα φιλανθρωπία δεν είναι παρά μια μεγάλη μπίζνα. Το αστικό κράτος έχει παραδώσει την προνοιακή πολιτική στους επιχειρηματίες της φιλανθρωπίας, με αποτέλεσμα κάποιοι απ’ αυτούς να ξεπερνούν τα εσκαμμένα. Τα σκάνδαλα που αποκαλύπτονται κάπου-κάπου δεν είναι παρά εκδηλώσεις κρίσεων που ωριμάζουν αναπόφευκτα μέσα σ’ ένα σύστημα σάπιο από πάνω μέχρι κάτω.
