Από τους α(χ)ρίστους του Κούλη μόνο δύο υπουργοί χώρεσαν σε εκλόγιμες θέσεις του ψηφοδέλτιου Επικρατείας: ο Σκυλακάκης και ο Στυλιανίδης. Η τοποθέτηση του δεύτερου έχει μια λογική: τον έφερε μεταγραφή από την Κύπρο, δίνοντάς του τιμητική πολιτογράφηση έλληνα πολίτη, δεν έχει μηχανισμό, του έταξε βουλευτική θέση μόλις ολοκληρωθεί η θητεία της κυβέρνησης, αναγκαστικά έπρεπε να του την εξασφαλίσει μέσω του Επικρατείας.
Υπάρχει, βέβαια, και ο (λογικότατος) αντίλογος: αφού ο Στυλιανίδης είναι τόσο επιτυχημένος υπουργός (έτσι δεν τον διαφημίζουν;), που έφτιαξε και εφάρμοσε σχέδια για την αντιμετώπιση δασικών πυρκαγιών, πλημμυρών, λιμών και καταποντισμών, δε θα εκλεγόταν «αέρα» σε οποιαδήποτε εκλογική περιφέρεια; Οι ψηφοφόροι της ΝΔ δε θα αντάμειβαν με σταυρό έναν τόσο επιτυχημένο υπουργό, με διεθνή ακτινοβολία και όλα τα υπόλοιπα με τα οποία τον στολίζει η κυβερνητική προπαγάνδα; Αυτά ανήκουν στην κατηγορία «λέμε και καμιά μακακία για να περνάει η ώρα». Ο Στυλιανίδης μπορεί και να πάτωνε (εκτός της παροιμιώδους ανικανότητάς του, θεωρείται και ξένο σώμα από τους δεξιούς), γι’ αυτό και εισέπραξε ως ανταμοιβή μια εκλόγιμη θέση στο Επικρατείας.
Τον Σκυλακάκη, όμως, γιατί; Χρόνια είναι στο πολιτικό κουρμπέτι, πότε με τη ΝΔ, πότε ως νεοφιλελεύθερος παρέα με τον Μάνο, πότε στο βραχύβιο μόρφωμα που έφτιαξε η Ντόρα όταν τη διέγραψε ο Σαμαράς, ενώ τα τελευταία τέσσερα χρόνια είχε την ευθύνη του Γενικού Λογιστήριου του Κράτους και κυρίως την ευθύνη του περιβόητου Ταμείου Ανάκαμψης, που δεν δόθηκε στον αρμόδιο υπουργό Οικονομικών, Σταϊκούρα, αλλά στον αναπληρωτή υπουργό Σκυλακάκη. Είναι μ’ άλλα λόγια αναγνωρίσιμος και είχε όλη την άνεση να προετοιμάσει την εκλογή του (περισσότερο, ας πούμε, από τον Δένδια που πέρασε τη μισή υπουργική θητεία του σε ταξίδια στο εξωτερικό).
Οπότε προκύπτει και για τον Σκυλακάκη το ίδιο ερώτημα: είναι δυνατόν να μην εκλεγεί ένας τόσο επιτυχημένος υπουργός; Την απάντηση την έδωσε ο Μητσοτάκης: είναι. Και σίγουρα ξέρει περισσότερα από εμάς τους «ξενομερίτες». Εμείς μόνο μπορούμε να σχολιάσουμε ότι ο Σκυλακάκης έναν… ανθρωποδιώκτη τον έχει. Ακόμα και οι δεξιοί ψηφοφόροι δεν μπορούν να ανεχτούν έναν τόσο σκληρό και κυνικό νεοφιλελεύθερο, ο οποίος επέστρεψε το 2017 στη ΝΔ ως… αρχηγός συνεργαζόμενου κόμματος («Δράση»).
Και γιατί ο Μητσοτάκης έπρεπε σώνει και καλά να χαρίσει μια βουλευτική έδρα μόνο στον συγκεκριμένο, όταν οι άλλοι υπουργοί (ή ιστορικά στελέχη της ΝΔ, όπως π.χ. ο Νικήτας Κακλαμάνης) τρέχουν να μαζέψουν σταυρούς; Η απάντηση είναι απλή: ο Σκυλακάκης είναι άνθρωπος της «οικογένειας» από την εποχή του Μητσοτάκη πατέρα. Πάντα σε ρόλο πιστού «κονσιλιέρε». Ακόμη και τότε που πήγε στο Δήμο Αθηναίων παρέα με τη Ντόρα ανέλαβε τα οικονομικά και τα έργα του δήμου που σχετίζονταν με τους ολυμπιακούς αγώνες του 2004. Και με το που έγινε ο Κούλης πρωθυπουργός, ο Σκυλακάκης (που προηγουμένως τα είχε σπάσει με τη Ντόρα) ανέλαβε να μοιράσει τα λεφτά του Ταμείου Ανάκαμψης στους καπιταλιστές. Πάντα εκ μέρους της «οικογένειας».
Για τον Μητσοτάκη ο Σκυλακάκης είναι πιο έμπιστος από τον Χατζηδάκη, επίσης άνθρωπο της «οικογένειας» από τα μικράτα του. Τον Χατζηδάκη ο Κούλης έβαλε να τον παρακολουθεί η ΕΥΠ/ΚΥΠ, όταν διαχειριζόταν μεγάλες εργολαβίες ως υπουργός Ενέργειας, και μετά τον «σούταρε» στο υπουργείο Εργασίας, όπου δεν υπάρχουν μεγάλες εργολαβίες για διαχείριση. Αντίθετα, ο Σκυλακάκης παρέμεινε ακλόνητος στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και του ανέθεσε και τη μεγαλύτερη των εργολαβιών, το μοίρασμα των κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης. Ο νοών νοείτω…
