Eθνικιστικοί κρωγμοί

Αφού στην Ελλάδα δεν υπάρχει σλαβομακεδονική μειονότητα, γιατί ανησυχούν οι «πατριώτες» από τις εθνικιστικές εξάρσεις του Ζάεφ; Γιατί ο Περισσός δείχνει -πανηγυρικά σχεδόν και αναζητώντας την αυτοδικαίωση- «τα σπέρματα του αλυτρωτισμού»; Αν δεν κάνουμε λάθος (και δεν κάνουμε), ο όρος αλυτρωτισμός αποκτά σημασία ως κρατική πολιτική μόνο όταν υπάρχει κάποια μειονότητα σε μια άλλη χώρα. Αν δεν υπάρχει μειονότητα, ποιους θα λυτρώσουν, τους ανήκοντες σε άλλο έθνος, που δεν έχουν κανένα πρόβλημα εθνικής λύτρωσης;
 
Οσο κι αν δεν το θέλουν, οι κάθε είδους «πατριώτες», από τη ΝΔ μέχρι τον Περισσό, παραδέχονται έμμεσα πως στην Ελλάδα υπάρχει και μια άλλη εθνική μειονότητα. Αυτή που το ελληνικό κράτος έχει υποβάλει σ' έναν πολύχρονο διωγμό, με τα πιο βίαια μέσα, την εξανδραπόδισε, την ανάγκασε να μεταναστεύσει ή να βγει στο αντάρτικο, από τις γραμμές του ΔΣΕ. Κι όταν ήρθε η ώρα του επαναπατρισμού των πολιτικών προσφύγων – πρώην ανταρτών, αυτός επιτράπηκε μόνο για τους «Ελληνες το γένος», δηλαδή αποκλείστηκαν οι Σλαβομακεδόνες (γηγενείς στη Μακεδονία, φυσικά).
 
Δεν έχει σημασία πόσοι Σλαβομακεδόνες έχουν απομείνει στη Δυτική Μακεδονία ή διασκορπισμένοι στην υπόλοιπη Ελλάδα. Σημασία έχει ότι αυτοί αποτελούν μια εθνική μειονότητα (μικρή ή μεγάλη) και το ελληνικό κράτος οφείλει να τους αναγνωρίσει όλα τα δικαιώματα που απορρέουν από αυτή τους την ιδιότητα. Αν συνέβαινε αυτό, τότε κανένας Ζάεφ ή Ιβάνοφ ή οποιοσδήποτε άλλος δε θα μπορούσε να παίζει με αλυτρωτισμούς και άλλα τέτοια.
 
Ο Ζάεφ σηκώνει τους εθνικιστικούς τόνους στο κοινοβούλιο της χώρας του, χωρίς να λέει τίποτα καινούργιο. Μιλά για «Μακεδόνες του Αιγαίου» και για μακεδονική γλώσσα που μπορεί να διδάσκεται και στην Ελλάδα. Ειδικά για το τελευταίο, γιατί ενοχλούνται οι «πατριώτες»; Αν δεν υπάρχουν άνθρωποι που έχουν τη μακεδονική ως μητρική τους γλώσσα (όπως ισχυρίζεται ο ελληνικός εθνικισμός), τότε θα πρόκειται για μια γλώσσα που θα διδάσκεται σε κάποια πανεπιστήμια, όπως διδάσκονται τα κινέζικα, τα ρωσικά και τα τουρκικά. Πού το πρόβλημα; Ο Ζάεφ, φυσικά, αναφέρεται στους Σλαβομακεδόνες της Ελλάδας, σε μια προσπάθεια να δείξει περισσότερο «πατριώτης» από τους «άγριους» εθνικιστές του VMRO και να βοηθήσει τους οχτώ «αποστάτες» του VMRO να εξακολουθήσουν να ψηφίζουν υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών.
 
Η κυβέρνηση Τσίπρα θα περνούσε στο ντούκου αυτή την εθνικιστική έξαρση του Ζάεφ, αλλά ξεσηκώθηκε θόρυβος, ο Κατρούγκαλος αναγκάστηκε να κάνει δήλωση («Απαιτούμε πλήρη σεβασμό του πνεύματος και του γράμματος της Συμφωνίας των Πρεσπών»), έπεσαν προφανώς και τα σχετικά τηλεφωνήματα και ο μακεδόνας κυβερνητικός εκπρόσωπος Μποσνιακόφσκι τα μάζεψε με «διευκρινίσεις», σύμφωνα με τις οποίες «η μακεδονική γλώσσα, η οποία -όπως επιβεβαιώνεται από τη συμφωνία- ανήκει στις νοτιοσλαβικές γλώσσες, θα αποτελέσει επίσημη γλώσσα στην ΕΕ ως μέσο επικοινωνίας και αμοιβαίας κατανόησης», ενώ «η συμφωνία επιβεβαιώνει ότι «δεν πρέπει να υπάρχουν παρεμβάσεις στις εσωτερικές υποθέσεις των δύο χωρών».
 
Η ελληνική κυβέρνηση ζήτησε και από τον Νίμιτς μια παρέμβαση κι αυτός διέρρευσε ότι μίλησε με τον Ζάεφ και συνέστησε να τηρούνται στο δημόσιο λόγο όσα προβλέπονται στη συμφωνία (το αυτονόητο δηλαδή). Ακολούθησε και επίσημη ανακοίνωση της μακεδονικής κυβέρνησης με το ίδιο περιεχόμενο. Εκανε κι ο Κατρούγκαλος μια συνάντηση με τον Ντιμιτρόφ στις Βρυξέλλες και -όπως δήλωσε ο Κατρούγκαλος- συμφώνησαν να αποφεύγονται «προβληματικές δηλώσεις που δημιουργούν αμφιβολίες ως προς το πραγματικό νόημα της Συμφωνίας των Πρεσπών».
 
Πού να κρατηθεί, όμως, ο Μητσοτάκης. Κατηγόρησε τον Τσίπρα για αφωνία μπροστά στους πανηγυρισμούς του Ζάεφ και ζήτησε «να μην κυρωθεί από την Ελληνική Βουλή η συμφωνία των Πρεσπών» για «να περιορίσουμε το εύρος της εθνικής ζημιάς». Τα ίδια και ο Κουμουτσάκος: «Δικαιώνεται με τρόπο εκκωφαντικό η κάθετη αντίθεση της ΝΔ στην επιζήμια αυτή συμφωνία, την οποία διαπραγματεύτηκε, συμφώνησε και υπέγραψε η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου. Η ευθύνη είναι όλη δική τους». Η ΝΔ δε θ' άφηνε χαμένη την ευκαιρία να προσπαθήσει ν' αλλάξει την ατζέντα και να την πάει σ' ένα θέμα που -κατά την κρίση της- «πονάει» τους Τσιπροκαμμένους. Σε λίγες μέρες όλα θα έχουν ξεχαστεί και θα ξαναέρθουν στην επικαιρότητα περί τα τέλη Γενάρη, όταν ο Ζάεφ αναμένεται να κλείσει τις διαδικασίες στη μακεδονική Βουλή (στην τελική ψηφοφορία χρειάζεται πάλι 80 στους 120) και το μπαλάκι θα περάσει στο ελληνικό τερέν.