Ξαφνικά, εφτά χρόνια μετά το δημοψήφισμα του 2015, η πραγματοποίησή του έγινε μείζον πολιτικό ζήτημα. Σε βαθμό που να πάει ο Μητσοτάκης στο Στρασβούργο για να μιλήσει στο Ευρωκοινοβούλιο και να ξεκινήσει την ομιλία του με το δημοψήφισμα του 2015, λες και δεν έχουν μεσολαβήσει από τότε δυο εκλογικές αναμετρήσεις (Σεπτέμβρης 2015 και Ιούλης 2019) και μια εφταετία με δύο διαφορετικές κυβερνήσεις. Οταν δε του την έπεσε ο Παπαδημούλης, ο Μητσοτάκης του απάντησε να μη βγάζει στο εξωτερικό την εσωτερική πολιτική αντιπαράθεση (προφανώς αυτό αποτελεί δικό του αυτοκρατορικό δικαίωμα)!
Το ξαναζέσταμα του δημοψηφίσματος από το σύνολο του κυβερνητικού μηχανισμού προπαγάνδας, με ιδιαίτερη σφοδρότητα μάλιστα, δείχνει τον πανικό της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Δεν έχει τίποτα το θετικό να προβάλλει και αναζητά σωσίβιο σε ιστορίες του παρελθόντος, προσπαθώντας μέσω αυτών να πλήξει τον βασικό πολιτικό της αντίπαλο.
Από την άλλη, είναι φανερός ο εκνευρισμός και η αμηχανία των συριζαίων. Δεν μπορούν να υπερασπιστούν το αίσχος του 2015. Κι ο καθένας και η καθεμιά τους αυτοσχεδιάζει, περιμένοντας να περάσει η 5η του Ιούλη, να εξαντληθεί η φόρα της κυβερνητικής προπαγάνδας και να επανέλθει η επικαιρότητα στα φλέγοντα ζητήματα της επικαιρότητας, όπου ο Μητσοτάκης χάνει κατά κράτος.
Ο μηχανισμός της κυβερνητικής προπαγάνδας ανέσυρε από την πολιτική σαλαμούρα και τα «ορφανά» του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι Βαλαβάνηδες και κάτι Στρατούληδες, που πλήρωσαν άσχημα την πολιτική τους στάση εκείνη την περίοδο. Ετσι, η δήθεν από τ’ αριστερά κριτική αυτονών ανακατεύεται στο μόξερ της πολιτικής αγυρτείας με την από τα δεξιά κριτική των δεξιών και των πασόκων, φτιάχνοντας ένα δηλητηριώδες μείγμα που παρουσιάζει την πραγματικότητα με το κεφάλι κάτω.
Δεξιοί και πασόκοι κατηγορούν τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ για τυχοδιωκτισμό. Οτι τάχα έφτασε στο «τσακ» να οδηγήσει τη χώρα εκτός ευρωζώνης (οποία καταστροφή!) και την τελευταία στιγμή έκανε την κωλοτούμπα. Ομως, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε καμιά τυχοδιωκτικού τύπου διαπραγμάτευση με τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές που εκπροσωπούνταν από το διαβόητο δίδυμο Μερκολάντ. Με τον ελληνικό λαό «διαπραγματευόταν», προσπαθώντας να σβήσει το λεγόμενο αντιμνημονιακό ρεύμα, το οποίο τον είχε οδηγήσει στην εξουσία. Και τα κατάφερε τελικά. Το δημοψήφισμα του Ιούλη του 2015 ήταν η τελευταία πράξη αυτής της πρόστυχης «διαπραγμάτευσης» με τον ελληνικό λαό.
Ηταν ένα δημοψήφισμα κάλπικο. Εμείς αυτό δεν το είπαμε εκ των υστέρων. Το είχαμε πει εκ των προτέρων. Ολο εκείνο το εξάμηνο του 2015 καταγγέλαμε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ υπό τον Τσίπρα προχωρά προς το τρίτο Μνημόνιο. Οταν ο Τσίπρας προκήρυξε το δημοψήφισμα, καταγγείλαμε ότι είναι η τελευταία παγίδα που στήνει. Γι’ αυτό και δεν πήγαμε στο Σύνταγμα να χορέψουμε αντάρτικα για τη… μεγάλη νίκη. Ούτε αισθανθήκαμε προδομένοι με την κωλοτούμπα, με τη μετατροπή του «όχι» σε «ναι», όπως διάφοροι της (λέμε τώρα) επαναστατικής Αριστεράς, που έγιναν ουρά του Τσίπρα. Αυτή την εξέλιξη την είχαμε προδιαγράψει.
Μιας και συζητιέται σήμερα το θέμα, για τους λόγους που προαναφέραμε και με πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας, σας παραπέμπουμε σε τρία διαδοχικά φύλλα της «Κόντρας» εκείνη την περίοδο. Διαβάζοντάς τα θα ανακαλύψετε (ή θα θυμηθείτε) την πραγματικότητα (με τους συνδέσμους μπορείτε να διαβάσετε ή και να κατεβάσετε τα φύλλα).
Πριν από το κάλπικο δημοψήφισμα
https://eksegersi.gr/wp-content/uploads/issue-cover-pdf/pdfs/issue_592.pdf
Μετά από το κάλπικο δημοψήφισμα
https://eksegersi.gr/wp-content/uploads/issue-cover-pdf/pdfs/issue_593.pdf
Μετά την υπογραφή του τρίτου Μνημόνιου
https://eksegersi.gr/wp-content/uploads/issue-cover-pdf/pdfs/issue_594.pdf
