Ολες οι δημοσκοπήσεις του τελευταίου διαστήματος δείχνουν το Ποτάμι χαμηλά, χωρίς «αέρα», χωρίς δυναμισμό, χωρίς ιδιαίτερες προοπτικές. Λογικό. Βρισκόμαστε μπροστά σε εθνικές εκλογές με έντονο χαρακτήρα πόλωσης και όχι μπροστά σε ευρωεκλογές που επιτρέπουν και διάφορες χαριτωμενιές, όπως έχει αποδειχτεί διαχρονικά. Το Ποτάμι δεν έχει θέσεις που να πείθουν ότι υπήρξαν αντικείμενο στοιχειώδους επεξεργασίας και δε φτιάχτηκαν στο πόδι, με συρραφές από τις θέσεις των άλλων κομμάτων. Το Ποτάμι δεν έχει στελέχη και κάνει προεκλογική εκστρατεία με «ιβέντς», τα οποία έχουν ένα και μόνο πρωταγωνιστή, ο οποίος συμπεριφέρεται λες και κάνει εκπομπή στην τηλεόραση. Μ’ αυτά τα «καύσιμα» δεν μπορεί ένα πολιτικό μόρφωμα να πάει μακριά και είναι φανερό ότι το «one man show» δεν τραβάει πια, καθώς προσφέρει κουραστική επανάληψη, χωρίς κανένα καινούργιο στοιχείο.
Ο Θεοδωράκης και η παρέα του το έχουν καταλάβει, γι’ αυτό και προσπαθούν να μπολιάσουν τα σόου τους με πολιτικά στοιχεία. Ομως και ο διμέτωπος κατά ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ δε γίνεται με καινούργιες ιδέες, αλλά με τετριμμένα επιχειρήματα που έχουν επαναληφθεί από κόμματα και πολιτικούς παράγοντες στο πρόσφατο παρελθόν. Το μόνο επιτυχημένο αντι-ΣΥΡΙΖΑ επιχείρημα που ακούστηκε από το στόμα του Θεοδωράκη είναι αυτό που είπε στην Κρήτη για τη φιλανθρωπική πολιτική που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ («αυτά είναι πράγματα για τις ΜΚΟ, ένα κόμμα εξουσίας δεν λέει θα πολλαπλασιάσω τα συσσίτια αλλά πρέπει να λέει θα κάνω δουλειές»), αλλά ως επιχείρημα εκτροχιάζει το Ποτάμι σε ένα χώρο αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο καλύπτουν ο Περισσός και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Δεν μπορείς να μαζέψεις κόσμο που έχει ψηφίσει… Τζήμερο και Κουβέλη με τέτοια επιχειρήματα. Δεν μπορείς από τα δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ να βρεθείς ξαφνικά στ’ αριστερά του, αλλάζοντας εκλογικό ακροατήριο. Γι’ αυτό είμαστε σίγουροι πως αυτή η κριτική που έκανε από την Κρήτη στον ΣΥΡΙΖΑ ο Θεοδωράκης ήταν μια παρένθεση, ήταν κουβέντες της στιγμής, που σύντομα θα ξεχαστούν και το Ποτάμι θα εξακολουθήσει να κάνει κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ από τα δεξιά, από θέσεις «υπευθυνότητας» και «ρεαλισμού», προσπαθώντας να καλύψει το χώρο που κάλυπτε ο Κουβέλης.
Και βέβαια, η άτυπη κοινοβουλευτική ομάδα του Ποταμιού (Ψαριανός, Τατσόπουλος, Μάρκου) θα πρέπει να έχει ενιαία στάση στο ζήτημα της εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας και όχι να εμφανίζεται με τρεις στάσεις, όπως έως τώρα. Πρέπει να θεωρούμε σίγουρο πως ανάλογα με το πώς θα διαμορφωθεί το κλίμα, θα καθορίσουν και τη στάση τους στην τρίτη ψηφοφορία, στην οποία θα κριθεί το παιχνίδι.
