Μπορεί η «παλιά εξουσία» και τα «παλιά κόμματα» να ενοχλούν τον Στ. Θεοδωράκη, όμως οι διαρροές για ολόκληρη λίστα «παλιών» πολιτικών στελεχών που θέλουν να ενταχθούν στο Ποτάμι δίνουν και παίρνουν. Και τις κάνει ο Θεοδωράκης, δεν τις γεννούν τα μυαλά των δημοσιογράφων του αστικού Τύπου. Η λίστα περιλαμβάνει τους βουλευτές Ψαριανό, Φούντα και Μάρκου από τη ΔΗΜΑΡ, τον Τατσόπουλο από τον ΣΥΡΙΖΑ, την Ποδηματά και τον Δανέλλη, πρώην ευρωβουλευτές του ΠΑΣΟΚ, τον Οικονόμου, πρώην ΠΑΣΟΚ και πρώην ΔΗΜΑΡ, ακόμη και τον Λυκούδη με τους δικούς του.
Και καλά, αυτά είναι διαρροές οπότε εύκολα διαψεύδονται (μέχρι να επιβεβαιωθούν κάποιες απ’ αυτές), όμως οι δηλώσεις του Θεοδωράκη δεν υπάγονται στην ίδια κατηγορία. Μιλώντας στο «Βήμα FM», αφού είπε τις γνωστές παπαριές για τα «παλιά» κόμματα και το «νέο» που κομίζει ο ίδιος, ως Λούθηρος του ελληνικού αστικού κοινοβουλευτισμού, κατέληξε να αυτοπροταθεί ως κυβερνητικός εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ ή της ΝΔ, ανάλογα με το ποιο από τα δύο κόμματα θα είναι πρώτο! Δεν μπήκε καν στον κόπο οποιασδήποτε ιδεολογικής αναφοράς, αλλά περιορίστηκε στη λογική του μπαλαντέρ: Το Ποτάμι ήρθε για να ενώσει τους Ελληνες σε μια λογική επίλυσης των προβλημάτων. Αν μπει στη λογική "δεν μιλάω με τον ΣΥΡΙΖΑ" ή "δεν μιλάω με τη ΝΔ", δεν έχει μέλλον (…) Με αυτή τη λογική, η συζήτηση πρέπει να είναι διαρκής και δεν είναι μονομερής. Και πρέπει να γίνεται με αυτούς που ο κόσμος επιλέγει να είναι κυρίαρχοι στο πολιτικό σύστημα. Με οποιοδήποτε πρώτο κόμμα έχω την υποχρέωση να συζητήσω».
Οπως γράφτηκε, μάλιστα, ο Θεοδωράκης έχει ζητήσει συνάντηση και από τον Σαμαρά και από τον Τσίπρα, οι απαντήσεις ήταν θετικές και αναμένεται να οριστούν οι ημερομηνίες των συναντήσεων. Με δεδομένο ότι το Ποτάμι αποτελεί δημιούργημα των μεγαλοεκδοτών-μεγαλοεργολάβων, μετά την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ και τη δαφαινόμενη εξαφάνιση της ΔΗΜΑΡ, αυτή η τοποθέτηση του Θεοδωράκη αποκαλύπτει προσανατολισμό σ’ ένα πολιτικό σύστημα των «δυόμισι κομμάτων», όπως συνέβαινε παλιά στη Γερμανία με τους Φιλελεύθερους του Γκένσερ: δυο μεγάλα κόμματα εξουσίας και ένα μικρό, το οποίο συνεργάζεται με τον εκάστοτε νικητή βοηθώντας τον να αποκτήσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Κάποιοι προτιμούν ένα τέτοιο σύστημα από το «μεγάλο συνασπισμό» ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, γιατί ο «μεγάλος συνασπισμός» δεν έχει εναλλακτική λύση, ενώ το σύστημα των «δυόμισι κομμάτων» προσφέρει δυο λύσεις, τη μία εναλλακτική στην άλλη. Ασε που με το Ποτάμι σε ρόλο μπαλαντέρ θα μπορούν να ελέγχουν καλύτερα και τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας.
Ολ’ αυτά, όμως, είναι σχέδια επί χάρτου. Η Ελλάδα δεν είναι Γερμανία. Ιδιαίτερα η Ελλάδα της κρίσης και της αποσύνθεσης του παγιωμένου πολιτικού σκηνικού της μεταπολίτευσης. Είναι δυνατόν το Ποτάμι ν’ αποκτήσει συνοχή πολιτικού κόμματος, τέτοια που είναι απαραίτητη για να έχει μέλλον;
Περισσότερο με σχηματισμό περιορισμένης χρήσης μοιάζει. Ο ίδιος ο επικεφαλής του δεν είναι παρά ένας πολιτικός καραγκιοζάκος, ένα δημιούργημα του δημοσιογραφικού lifestyle, που δεν μπορεί να εμπνεύσει εμπιστοσύνη. Με τις παπαριές που λέει θα κοροϊδέψει μία, θα κοροϊδέψει δύο, την τρίτη θα τον διαολοστείλουν αυτοί που τον ψήφισαν. Δεν έχει καν τις ακροδεξιές ρίζες ενός Καρατζαφέρη ή ενός Καμμένου για να τραβήξει για ένα διάστημα. Ασε που μετά απ’ αυτόν υπάρχει το χάος. Οι ανύπαρκτοι των ανυπάρκτων. Εκτός αν αρχίσει η είσοδος πεπειραμένων στελεχών του «παλιού» συστήματος, οπότε η κατάσταση μπορεί ν’ αλλάξει.
Ετσι όπως έχουν τα πράγματα, η προοπτική του «μεγάλου συνασπισμού» φαίνεται πιο πιθανή από κάθε άλλη φορά. Τουλάχιστον για ένα μεταβατικό χρονικό διάστημα. Ολες οι άλλες λύσεις φαντάζουν εξαιρετικά αδύνατες πολιτικά. Εκτός αν η κάλπη κάνει «παραξενιές» και διασώσει το ΠΑΣΟΚ, που μπορεί να παίξει το ρόλο του μπαλαντέρ σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μαζί με το Ποτάμι. Τότε, η ΝΔ θα αποτελεί, ως αντιπολίτευση, μια στοιχειώδη εναλλακτική λύση εξουσίας, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει ένα επιπλέον άλλοθι για τη διαχειριστική πολιτική που θα ακολουθήσει.
