Η εικόνα του Γιωργάκη να κατεβαίνει σχεδόν κουτρουβαλώντας τα σκαλιά του αμφιθέατρου της Βουλής, τα μεσάνυχτα της Τετάρτης 19 Μάρτη, την ώρα που ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ Χ. Παπουτσής ανακοίνωνε την αποχώρηση του κόμματος από τη συζήτηση, επειδή ο Σιούφας έκοψε ετσιθελικά το λόγο από 40 βουλευτές του που είχαν γραφεί να μιλήσουν, ήταν χαρακτηριστική του κλίματος που επικρατεί στο ΠΑΣΟΚ και της αγωνίας του Γιωργάκη να δείξει ότι είναι ένας δυναμικός αρχηγός. Ετρεξε για να ανακοινώσει κι αυτός το ίδιο που είχε ανακοινώσει ο Παπουτσής! Ηταν δε τόσο απροετοίμαστος που η σύντομη ομιλία του ήταν ένα παραλήρημα χωρίς αρχή και τέλος. Εψαχνε λέξεις και δεν τις εύρισκε.
Αν το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ απετέλεσε ένα πολιτικά αδιάφορο γεγονός, που εξελίχτηκε μόνο σε λιστομαχία των διάφορων βαρονιών, τα όσα ακολούθησαν στην πρώτη σύνοδο του εθνικού συμβούλιου πιστοποίησαν ότι τίποτα δεν άλλαξε. Ο Γιωργάκης πήρε ένα ηχηρό μήνυμα όχι μόνο από τους βενιζελικούς, αλλά και από τους υπόλοιπους βαρόνους. Πρώτο με την άρνηση ορισμένων απ’ αυτούς (Ρέππας, Παπουτσής) να αναλάβουν τη γραμματεία και δεύτερο με την οριακή εκλογή του Ραγκούση με το ισχνό ποσοστό του 58% (αρκεί να θυμηθούμε ότι η Ξενογιαννακοπούλου εκλέχτηκε με 82% και ο Αθανασάκης με 80%).
Το πολιτικό συμβούλιο που επέλεξε ο Γιωργάκης είναι ένα όργανο ασήμαντου πολιτικού βάρους, που ούτε στην κοινωνία μπορεί να έχει διείσδυση ούτε στο ΠΑΣΟΚ να περάσει γραμμή. Γι’ αυτό και ο Γιωργάκης είναι αναγκασμένος να δώσει ρόλο στους βαρόνους, είτε στο πλαίσιο κάποιας «σκιώδους» κυβέρνησης είτε στο πλαίσιο των κοινοβουλευτικών τομέων εργασίας. Αναγκασμένος είναι ακόμη να δώσει ρόλο στον Βενιζέλο (μάλλον θα τον ορίσει κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο). Ο ίδιος θέλει να ελέγξει μόνο τον κομματικό μηχανισμό, στον οποίο επιθυμεί να εφαρμόσει την «ενός ανδρός αρχή». Γι’ αυτό και ξεφορτώθηκε «στεγνά» τον Πολυζωγόπουλο, φορτώνοντάς του την αποτυχία να ρυθμίσει τη σύνθεση του εθνικού συμβούλιου σύμφωνα με το «χαρτάκι» που του είχαν δώσει οι συνεργάτες του. Εχει μεγάλη πλάκα να διαβάζεις δηλώσεις του Πολυζωγόπουλου ότι «οι μηχανισμοί δεν με εμπνέουν, αν και δεν μπόρεσα πάντοτε να ξεφύγω από την αναγκαιότητά τους» και αφοπλιστική ομολογία λιστομαγειρεμάτων σε μια –κατά τα άλλα–… δημοκρατική διαδικασία («η διαχείριση του ποιοι θα στηριχθούν, δεν ήταν μόνο δική μου υπόθεση»). Από τον ίδιο τον αρχιλιστομάγειρο έχουμε και μια αποκαλυπτική περιγραφή του τι συνέβη στο συνέδριο: «Ηταν υπόθεση ενός επιτελείου από ηγετικά στελέχη που, αρκετά από αυτά, περιόρισαν τη συμμετοχή τους μόνο στο σχεδιασμό. Δεν υποστήριξαν τις επιλογές, αρκετοί εργάσθηκαν μόνο για τις προσωπικές τους προτιμήσεις και κάποιοι μόνο για τον εαυτό τους και την παρέα τους. Ετσι, παρά την πολυδιάσπαση, οργανωμένη ή μη, το αριθμητικό αποτέλεσμα μπορεί να θεωρηθεί ικανοποιητικό, ενώ στο ποιοτικό μέρος, χωρίς να αναφέρομαι σε συνεργάτες του προέδρου, υπολείπεται του στόχου. Υπάρχουν στελέχη που θα έπρεπε να είναι στο νέο Εθνικό Συμβούλιο, αλλά δεν εκλέχθηκαν. Αυτό με πίκρανε πολιτικά και ανθρώπινα. Γι’ αυτό και δεν θέλησα να συνεργασθώ στη συνέχεια στενά με όσους οδήγησαν σ’ αυτήν την εξέλιξη. Τους υπενθυμίζω, όμως, ότι οι προσωπικές στρατηγικές έχουν σύντομη ημερομηνία λήξεως».
Είναι πραγματικά απορίας άξιο ποια θα είναι από εδώ και πέρα η πορεία του ΠΑΣΟΚ. Με το Ασφαλιστικό έχασε μια ακόμη ευκαιρία να βγάλει υπεραξία σε βάρος της κυβέρνησης. Στο τέλος, φάνηκε να σέρνεται πίσω από την πρόταση Αλαβάνου για δημοψήφισμα, έχοντας χάσει κάθε πρωτοβουλία. Ο Γιωργάκης έβγαλε μπόλικες φωτογραφίες στην απεργιακή συγκέντρωση, αλλά οι περισσότερες δημοσιεύτηκαν με ειρωνικά σχόλια στον Τύπο. Το συμπέρασμα είναι ότι πρέπει να προσκυνήσει τους «νταβατζήδες», να τους δώσει «γην και ύδωρ», προκειμένου να γυρίσουν το «παιχνίδι» υπέρ του ΠΑΣΟΚ και σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο αυτοί μπορούν ν’ αλλάξουν τα δεδομένα, γιατί σε κοινωνικό επίπεδο επικρατεί παγωνιά για το ΠΑΣΟΚ.
