Βαθιά ανάσα παίρνουν ο Καραμανλής και η πλειοψηφία του αστικού πολιτικού κόσμου, καθώς οι αμερικάνικες πιέσεις για τη ρύθμιση του «Μακεδονικού» έχουν μεταφερθεί στην πλευρά της μακεδονικής πολιτικής ηγεσίας. Τα όσα συμβαίνουν στη γειτονική χώρα τις τελευταίες δυο εβδομάδες είναι αποκαλυπτικά του τρόπου με τον οποίο οι Αμερικάνοι χρησιμοποιούν (και) αυτό το πρόβλημα για να εδραιώσουν τον κυρίαρχο ρόλο τους στα Βαλκάνια και να επεκτείνουν την επιρροή τους στις χώρες της περιοχής.
Ο επικεφαλής του Δημοκρατικού Κόμματος Αλβανών Μεντούχ Θάτσι απέσυρε την υποστήριξή του από την κυβέρνηση Γκρούεφσκι βγαίνοντας από την αμερικάνικη πρεσβεία! Κι ενώ στη Μακεδονία ξεσπούσε πολιτική κρίση, η αμερικανίδα πρεσβευτής στις Βρυξέλλες οργάνωνε μια ακόμη συνάντηση Μπακογιάννη-Γκρούεφσκι και ο Νίμιτς κατέφθανε και πάλι στην περιοχή, δείχνοντας ότι έχει εντολή να συνεχίσει τις διαπραγματεύσεις μέχρι και την παραμονή της συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ.
Επείγονται, άραγε, οι Αμερικανοί να πετύχουν λύση στο όνομα που να ικανοποιεί την ελληνική πλευρά, ώστε αυτή να μην ασκήσει βέτο; Ετσι φαίνεται, αλλά τα πράγματα στη διεθνή πολιτική σχεδόν ποτέ δεν είναι όπως δείχνουν. Οι Αμερικάνοι πιέζουν τη μακεδονική πολιτική ηγεσία, ώστε να σπεύσει να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπέδιου. Οι γιάπηδες των Σκοπίων δε βιάζονται να το κάνουν για δυο λόγους. Πρώτο, επειδή δε θέλουν να τα χαλάσουν με τη σερβική ηγεσία και δεύτερο επειδή θεωρούν ότι απειλείται και η ενότητα του δικού τους κράτους από τις αποσχιστικές τάσεις του αλβανικού εθνικισμού και το όραμα της «Μεγάλης Αλβανίας», που αναθερμένεται, αν και τυπικά απορρίπτεται από όλες τις αλβανικές ηγεσίες (Αλβανίας, Κοσόβας και Μακεδονίας). Γι’ αυτό και οι Αμερικανοί ανέλαβαν να υπενθυμίσουν στον Γκρούεφσκι, τον Τσερβένκοφσκι και τον Μιλόσοσκι, ότι τέτοια παιχνίδια δεν επιτρέπονται.
Η ίδια πίεση ασκείται και επί της ελληνικής πλευράς, αν και περισσότερο διακριτικά. Από τη στιγμή που κατέστη σαφές ότι η τελευταία γραμμή υποχώρησης του ελληνικού εθνικισμού είναι η σύνθετη ονομασία και πέραν αυτής υπάρχει το βέτο, η αμερικανική πίεση μεταφέρθηκε κυρίως στο ζήτημα της αναγνώρισης του Κοσσυφοπέδιου. Μάλιστα, η πίεση προς τη μακεδονική πλευρά για υποχώρηση στο ζήτημα του ονόματος της Μακεδονίας προσφέρεται στην ελληνική πλευρά ως αντάλλαγμα για την αναγνώριση του Κοσσυφοπέδιου. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που εισηγούνται στον Καραμανλή να διαπραγματευθεί την αναγνώριση του Κοσσυφοπέδιου απευθείας με τους Αμερικανούς και να προωθήσει τους διαύλους επικοινωνίας με την Πρίστινα και το Τέτοβο (κέντρο του αλβανομακεδονικού εθνικισμού), ώστε η μακεδονική ηγεσία να βρεθεί στριμωγμένη στη γωνία και να αναγκαστεί να αποδεχτεί ένα από τα σύνθετα ονόματα που ρίχνει συνεχώς στο τραπέζι ο Νίμιτς.
Η υπόθεση έχει δρόμο ακόμη, αλλά όποια κι αν είναι η εξέλιξη οι μόνοι κερδισμένοι θα είναι οι Αμερικανοί. Υποδαυλίζοντας τον εθνικισμό, οι αστικές ηγεσίες όλων των χωρών της περιοχής κατάφεραν να μετατρέψουν και πάλι τα Βαλκάνια σε πυριτιδαποθήκη και να αναγορεύσουν τις ιμπεριαλιστικές χώρες σε ρυθμιστές των διακρατικών σχέσεων στην περιοχή. Γι’ αυτό και γίνεται όλο και πιο επιτακτικό ζητούμενο μια ανεξάρτητη προλεταριακή-διεθνιστική δράση στην περιοχή, η οποία θα βρίσκεται στον αντίποδα και του εθνικισμού και του κοσμοπολιτισμού.
