Oι συριζαίοι που έλεγαν «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», που έδιναν κορυφαίο διλημματικό χαρακτήρα στις εκλογές (ιδιαίτερα πριν από τις ευρωεκλογές), παρέδωσαν μες στην καλή χαρά τα υπουργεία στους διαδόχους τους. Γελούσαν και τα μουστάκια τους. Γιατί άραγε; Απλούστατα, επειδή κατάφεραν να αυξήσουν το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ, κατάφεραν να αναδειχτούν σε δεύτερο πόλο ενός νέου δικομματισμού και ευελπιστούν ότι μετά από μερικά χρόνια (τέσσερα το πολύ) θα παρευρίσκονται σε μια αντίστοιχη τελετή με αντίθετους ρόλους (θα είναι αυτοί που θα παραλαμβάνουν και οι δεξιοί που θα παραδίδουν).
Το σύνθημα το είχε δώσει ο Τσίπρας, παραδίδοντας κανονικά στο «γιο του αποστάτη». Χωρίς δηλώσεις, χωρίς καν ήχο (αυτό δεν το άντεχε με τίποτα), αλλά κανονικά. Οι υπουργοί δεν μπορούσαν να κάνουν το ίδιο, έπρεπε και να μιλήσουν. Οι περισσότεροι είχαν μόνο καλά λόγια να πουν για τους διαδόχους τους (κάποιοι αντάλλαξαν ακόμα και ασπασμούς). Λίγοι πέταξαν μπηχτές, χωρίς όμως να ξεπεράσουν τα όρια και να δημιουργήσουν ένταση.
Οι δεξιοί παρέλαβαν επίσης μες στην καλή χαρά. Αυτό ήταν λογικό, υπουργεία παραλάμβαναν. Εκαναν, όμως, κι ένα βήμα παραπέρα. Δήλωσαν -όλοι τους- ότι δεν ήρθαν για να καταστρέψουν, αλλά για να συνεχίσουν τα θετικά που βρήκαν. Ακόμα και ο γνωστός Μπουμπούκος, ο ορισμός της μνησικακίας και του ρεβανσισμού, δήλωσε ότι μαζί με τους συνεργάτες του έπεσαν με τα μούτρα στη μελέτη των νομοσχεδίων που άφησε η προηγούμενη πολιτική ηγεσία για να δουν ποια απ' αυτά θα προωθήσουν για ψήφιση! Η καταστροφολογία της προηγούμενης περιόδου (μέχρι και την παραμονή των εκλογών) έμοιαζε μια μακρινή ανάμνηση (κι ας είχαν περάσει μόνο τρεις-τέσσερις μέρες). Οι λέξεις «καμένη γη» δε βγήκαν από κανένα δεξιό στόμα.
Γιατί να μην το κάνουν αυτό οι δεξιοί; Νίκησαν καθαρά, έχουν αυτοδυναμία, το καλό κλίμα διευρύνει τα όρια της περιόδου ανοχής και αποδυναμώνει τις αντιπολιτευτικές κορόνες που θα εκτοξευτούν. Από την άλλη, ξέρουν ότι κατά βάση θα συνεχίσουν την ίδια πολιτική. Δεν πρόκειται να κάνουν κάποια τομή, αλλά απλώς θα παραλάβουν τη σκυτάλη στο πλαίσιο της μνημονιακής σκυταλοδρομίας.
Και οι δυο πλευρές, λοιπόν, είχαν λόγους (η καθεμιά τους δικούς της) να συμπεριφερθούν όπως συμπεριφέρθηκαν. Τα περί πολιτικού πολιτισμού είναι μύθος προς κατανάλωση από πολιτικά αφελείς.
Σχετικά Αρθρα
