Τελικά, εκείνο που κατάφερε ο Βενιζέλος ήταν να διχάσει τα ίδια τα στελέχη της επιρροής του στο ΠΑΣΟΚ. Οι μισοί θεωρούν ότι κατάφερε να εκθέσει τον Κουβέλη και οι άλλοι μισοί ότι κατάφερε να τον κάνει μάγκα. Γι’ αυτό και όλοι μαζί αποφάσισαν να βάλουν στη μπάντα το θέμα του προσυνεδριακού διαλόγου με τη ΔΗΜΑΡ, κρίνοντας ότι από τη συντήρηση του σχετικού ντόρου μόνο να χάσει έχει το ΠΑΣΟΚ.
Εμείς πραγματικά απορούμε: τι περίμενε ο Βενιζέλος με το… ερωτικό ραβασάκι που έστειλε στον Κουβέλη; Οτι ο τελευταίος θα έσπευδε ν’ ανταποκριθεί και να τεθεί επικεφαλής αντιπροσωπείας της ΔΗΜΑΡ, η οποία θα συζητούσε, με αντιπροσωπεία του ΠΑΣΟΚ, επικεφαλής της οποίας θα ήταν ο Βενιζέλος, τα της ενότητας της «Κεντροαριστεράς», στο πλαίσιο των προσυνεδριακών διαδικασιών του ΠΑΣΟΚ; Οσο κι αν βρίσκεται σε απελπισία, επειδή τίποτα δεν του βγαίνει, δε νομίζουμε πως έχει απωλέσει εντελώς το πολιτικό αισθητήριό του. Ισως περίμενε πως ο Κουβέλης θα του απαντούσε με μια εξίσου αγαπησιάρικη επιστολή, στην οποία θα απέρριπτε μεν τα του προσυνεδριακού διαλόγου, θα άφηνε όμως ανοιχτό το ζήτημα για το εγγύς μέλλον. Ετσι, ο Βενιζέλος θα πήγαινε στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ μ’ ένα φασούλι στο άδειο του σακούλι.
Πλην, όμως, ο κυρ-Φώτης είναι παλιά πουτάνα στο κουρμπέτι της αστικής πολιτικής και, όπως αποδεικνύεται, κακιά πουτάνα. Τα έβαλε κάτω, τα μέτρησε και –κόντρα ακόμα και σε εισηγήσεις στενών συνεργατών του– αποφάσισε να ρίξει ένα μεγαλοπρεπέστατο φτύσιμο στον Βενιζέλο. Η απαντητική επιστολή του ήταν γεμάτη ειρωνεία, υπαινιγμούς και βολές. Τα σκάγια έπληξαν ευθέως τον Βενιζέλο, στον οποίο προσωπικά απευθυνόταν η απάντηση. Και τι δεν είπε ο Κουβέλης: για ΠΑΣΟΚ που βρίσκεται σε μια διαδικασία «καταστάλαξης των θέσεών του» και σε «αναζήτηση ενός νέου προσδιορισμού της “ταυτότητάς του”», για «επικοινωνιακούς χειρισμούς, πριν ή μετά από ένα κομματικό συνέδριο», για ανάγκη «ουσιαστικού αναστοχασμού» από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ, για αναζήτηση εκ μέρους της ΔΗΜΑΡ συμμαχιών μόνο από τις σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις «που αρνούνται καθεστηκυίες πολιτικές πρακτικές, οι οποίες εφαρμόσθηκαν τα προηγούμενα χρόνια και μας οδήγησαν στην κρίση» κτλ.
«Δεν είναι ώρα για κομματικές περιχαρακώσεις, αλλά για μεγάλες πρωτοβουλίες, με λόγο επί της ουσίας, με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, χωρίς διδακτισμούς. Το ΠΑΣΟΚ θα επιμείνει στο άνοιγμα, τη συσπείρωση, τη συμπόρευση όλων των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς», ήταν η αμήχανη απάντηση Βενιζέλου. Και μάλιστα ανεπίσημη, όχι με δήλωση, αλλά με τη μορφή διαρροής. Δείγμα κι αυτή της απελπισίας στην οποία βρίσκεται ο Βενιζέλος, καθώς σε λίγες μέρες θα πάει σε συνέδριο χωρίς να έχει να πει τίποτα το καινούργιο, εκτός από το τετριμμένο «το ΠΑΣΟΚ είμαι εγώ». Αυτό σε άλλες εποχές μπορεί να ανάγκαζε τους βαρόνους του κόμματος να «μαζευτούν», σήμερα όμως, με ένα μικρό κόμμα με μονοψήφιο ποσοστό στις δημοσκοπήσεις, όποιος βαρόνος γουστάρει και δεν βαριέται μπορεί άνετα να μπαχαλέψει το συνέδριο. Ηδη, έχουν αρχίσει να ηχούν τα όργανα με τις καταγγελίες από διάφορες κατευθύνσεις για στημένο συνέδριο (λες και τα προηγούμενα ήταν ελεύθερα και δημοκρατικά!).
Το μήνυμα Κουβέλη προς Βενιζέλο ήταν σαφές: δε θα σε βοηθήσω να βγεις από τα αδιέξοδά σου. Η ιστορία της «Κεντροαριστεράς» χωράει μόνο έναν αρχηγό κι αυτός θα είμαι εγώ. Αυτό ενόχλησε πολλούς στη ΔΗΜΑΡ. Δεν αναφερόμαστε μόνο στον γυρολόγο Μπίστη, που έτσι κι αλλιώς δεν έχει ερείσματα στη ΔΗΜΑΡ, αλλά στο στενό πυρήνα των συνεργατών του Κουβέλη, όπως ο Λυκούδης, ο Χατζησωκράτης, ο Μαργαρίτης, οι άνθρωποι δηλαδή με τους οποίους οργάνωσε την αποχώρηση από τον ΣΥΝ και τη δημιουργία της ΔΗΜΑΡ, οι οποίοι φρόντισαν να διοχετεύσουν σε δημοσιογράφους τη διαφωνία τους με το σκληρό ύφος της επιστολής Κουβέλη και το κλείσιμο της πόρτας. Θα ήθελαν μια πιο ευέλικτη απάντηση. Ο Κουβέλης, όμως, σε αντίθεση με τον Βενιζέλο, έχει την πολυτέλεια να μην αμφισβητείται εσωκομματικά και να είναι ο μόνος (μετά τον Σαμαρά) που ηγείται ενός καθαρά αρχηγικού κόμματος. Οι προαναφερθέντες στενοί του συνεργάτες θα πάνε μαζί του, ακόμα κι αν διαφωνούν (προς το παρόν τουλάχιστον).
Αλλωστε, η τακτική που επιλέγει δεν είναι να σφαλίζει πόρτες και παράθυρα, αλλά να αρνείται να στηρίξει τον Βενιζέλο στη σημερινή φάση. Θα αφήσει τα πράγματα στο ΠΑΣΟΚ να εξελιχθούν και θα συζητήσει τα ζητήματα της «Κεντροαριστεράς» όταν θα «μυρίζει» εκλογές, έχοντας πάντα ως σκοπό να είναι η ΔΗΜΑΡ στο κέντρο των εξελίξεων και ο ίδιος σε εξέχοντα ρόλο σε σχέση με τους υπόλοιπους «κεντροαριστερούς» (Βενιζέλο, Λοβέρδο και λοιπούς αποσκιρτήσαντες από το ΠΑΣΟΚ). Εχει, βέβαια, ένα ρίσκο αυτή η τακτική. Να προχωρήσουν οι άλλοι, να τα βρουν και να τον αφήσουν απέξω. Ομως ο Κουβέλης είναι τόσο αρχομανής που δεν υπολογίζει κανένα ρίσκο προκειμένου να ικανοποιήσει τη φιλοδοξία του, ενώ είναι τόσο καλά μαθημένος στις κωλοτούμπες που πιστεύει ότι μπορεί με μια ακόμα, έστω και την τελευταία στιγμή, να μείνει στο παιχνίδι.
