Σε παγκόσμιο επίπεδο, το 35% των γυναικών έχει βιώσει σωματική ή και σεξουαλική βία από το σύντροφό τους ή σεξουαλική βία από μη σύντροφο. Μέσα στην πανδημία οι εκκλήσεις των γυναικών για βοήθεια έχουν πενταπλασιαστεί. Καθημερινά 137 γυναίκες δολοφονούνται από μέλη της οικογένειάς τους σε όλο τον κόσμο. Από τις γυναίκες που κακοποιούνται, λιγότερο από το 40% αναζητά βοήθεια με οποιονδήποτε τρόπο. Οι περισσότερες ζητούν βοήθεια από την οικογένεια ή φίλους και μόλις το 10% από αυτές που ζητούν βοήθεια καταγγέλουν το γεγονός στην αστυνομία.
Αυτά τα στοιχεία, που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα του ΟΗΕ, είναι δυστυχώς γνωστά εδώ και χρόνια. Οπως γνωστά είναι και τα στοιχεία για τη σεξουαλική κακοποίηση των κοριτσιών κάτω των 20 ετών. Σύμφωνα με τη Unicef, «τουλάχιστον 120 εκατομμύρια κορίτσια ηλικίας κάτω των 20 – σχεδόν 1 στα 10 – έχουν αναγκαστεί να συμμετάσχουν στο σεξ ή να κάνουν άλλες σεξουαλικές πράξεις, αν και ο πραγματικός αριθμός πιθανώς είναι πολύ μεγαλύτερος».
Ολα αυτά είναι γνωστά όσο και τα στοιχεία για την παγκόσμια φτώχεια, πείνα κτλ. Αποτελούν κι αυτά μαύρη σελίδα της σημερινής κοινωνίας, που αναπαράγεται συνεχώς παρά τις περί του αντιθέτου «προσπάθειες» των κρατών να τη διαγράψουν. Προσπάθειες που πολλές φορές μένουν στα χαρτιά, καθώς συνήθως είναι υποκριτικές, με τη σκληρή πραγματικότητα να τις υποσκάπτει.
Οι αποκαλύψεις για το βιασμό της ιστιοπλόου Σοφίας Μπεκατώρου ήταν φυσικό να σοκάρουν, αν και δυστυχώς υπάρχουν ακόμα χειρότερες. Σόκαραν γιατί μίλησε μία ολυμπιονίκης βγάζοντας στη φόρα τα άπλυτα παραγόντων του αθλητισμού, που χαίρουν μεγάλης εκτίμησης από το σύστημα, όπως ο πρώην αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας και υπεύθυνος Γραφείου Αθλητισμού, έφορος Κεντρικής Ελλάδος, Αριστείδης Αδαμόπουλος, μέλος της ΝΔ και φίλος του Καραμανλή!
Το ντόμινο των αποκαλύψεων συνεχίζεται. Αν και τα ΜΜΕ σπεκουλάρουν ασύστολα, λες και τώρα «ανακαλύπτουν τον τροχό», με τον Μητσοτάκη και την παρέα του να βγαίνουν τώρα υπέρ των θυμάτων, κανείς δεν μπορεί να μειώσει τη σημασία αυτών των αποκαλύψεων. Το πρόβλημα όμως δεν είναι αυτό. Ας μη γελιόμαστε. Κάποια στιγμή κι αυτή η είδηση θα «παλιώσει» και τα ΜΜΕ θα έχουν κάνει το «καθήκον τους» παραδίδοντας στη λήθη ένα πρόβλημα που δεν οφείλεται σε κάποιους ανώμαλους αλλά στο ίδιο το σύστημα που τρέφει αυτή την ανωμαλία, όπως η σαπίλα τα σκουλίκια.
Η καταπίεση της γυναίκας στο καπιταλιστικό σύστημα στηρίζεται σε δύο πυλώνες. Τη θέση της μέσα στο σύστημα αυτό και το φόβο να αντισταθεί καθώς οι κρατικές Αρχές αλλά και το κοινωνικό περιβάλλον συχνά αντιστρέφουν τα πράγματα. Το θύμα ενοχοποιείται γιατί δήθεν «προκάλεσε» την κακοποίησή του. Ποια εμπιστοσύνη μπορούν να έχουν οι γυναίκες στην αστυνομία, όταν η τελευταία λειτουργεί καθαρά κατασταλτικά, αποθεώνοντας το σεξισμό σε βάρος τους;
Θυμηθείτε τη συγκάλυψη της υπόθεσης της Κωνσταντίνας Κούνεβα, της καθαρίστιριας που δέχτηκε επίθεση με βιτριόλι, με τους μπάτσους να ρίχνουν το φταίξιμο σε «γκομενοδουλειά» και να κάνουν τα «στραβά μάτια» και τον Χρυσοχοΐδη -που έλεγε ότι η εξιχνίαση της υπόθεσης ήταν «το μεγάλο στοίχημα του υπουργείου και της αστυνομίας»- να κάνει το θέμα γαργάρα τα επόμενα χρόνια. Φυσικά, εκεί δεν ήταν μόνο θέμα «σεξισμού», αλλά κυρίως προστασίας του καπιταλιστή που κρυβόταν πίσω από το έγκλημα, όμως αναφέρουμε το γεγονός για να δείξουμε πώς ενεργεί η αστυνομία σε περιπτώσεις που τα θύματα είναι απλοί άνθρωποι και όχι πυλώνες του συστήματος.
Από την άλλη, είναι ευρέως γνωστό ότι η σεξουαλική κακοποίηση δε γίνεται συνήθως από τους «δράκους που παραφυλάνε για να βιάσουν τα παιδιά μας» (οι φασίστες αρέσκονται να υποδεικνύουν τους μετανάστες ως τέτοιους «δράκους»), αλλά από άτομα πέραν κάθε υποψίας. «Το 90% των έφηβων κοριτσιών που ανέφεραν ότι εξαναγκάστηκαν να κάνουν σεξ δήλωσαν ότι ο πρώτος δράστης ήταν κάποιος που γνώριζαν, συνήθως ο φίλος τους ή ο άντρας τους» αναφέρει η Unicef. Συχνά η κακοποίηση γίνεται μέσα στην ίδια την οικογένεια. Αυτό το αναφέρουν στατιστικές που έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς. Μια από αυτές, που δημοσιεύτηκε από το υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ προ εικοσαετίας, αναφέρει ότι οι δράστες της σεξουαλικής κακοποίησης μόνο κατά ένα μικρό ποσοστό (της τάξης του 15%) ήταν άγνωστοι. Ενας στους τέσσερις (ποσοστό 26.7%) ήταν μέλη της οικογένειας, ενώ οι περισσότεροι (το 59.6%) ήταν από κάποια γνωριμία.
Στο σύστημα που ζούμε η γυναίκα πρέπει να «θυσιάζεται» είτε ως χαμηλότερα αμοιβόμενη εργαζόμενη, είτε ως «συμπλήρωμα» του άντρα στην οικογένεια. Και η οικογένεια πρέπει με θρησκευτική ευλάβεια να τηρεί τη βιβλική εντολή που έδωσε ο απόστολος Παύλος στην προς Κολοσσαείς επιστολή του: «οι γυναίκες να υποτάσσεστε στους άντρες σας, όπως αρμόζει στον Κύριο» («αι γυναίκες υποτάσσεσθε τοις ανδράσιν, ως ανήκεν εν Κυρίω»).
Στην εποχή του «τέλους των ιδεολογιών» και του υποτιθέμενου «τέλους της Ιστορίας» αυτό αποτελεί θέσφατο, όπως ο νόμος του ανώτατου κέρδους. Πόσο ξεκάθαρα, όμως, έβλεπαν τα πράγματα οι κλασικοί του κομμουνισμού, ενάμιση αιώνα πριν. Ο Ενγκελς και ο Μαρξ δεν ηθικολογούν, αλλά εξηγούν την εξέλιξη της ιστορίας βάσει της υλικής της βάσης. Ταυτόχρονα, δε διστάζουν να στηλιτεύσουν αδυσώπητα την καταπίεση της γυναίκας, που γεννήθηκε ταυτόχρονα με τη γέννηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής:
«Στο παλιό κομμουνιστικό νοικοκυριό, που περιελάμβανε πολλά αντρόγυνα με τα παιδιά τους, η διεύθυνση του νοικοκυριού, που είχε ανατεθεί στις γυναίκες, ήταν εξίσου δημόσιο, κοινωνικά αναγκαίο λειτούργημα όπως και η εξεύρεση μέσων διατροφής από τους άντρες. Με την πατριαρχική οικογένεια και ακόμα περισσότερο με τη μονογαμική ξεχωριστή οικογένεια άλλαξαν τα πράγματα. Η διοίκηση του νοικοκυριού έχασε το δημόσιο χαρακτήρα της. Επαψε να ενδιαφέρει την κοινωνία. Η γυναίκα, παραμερισμένη από τη συμμετοχή στην κοινωνική παραγωγή, έγινε η πρώτη υπηρέτρια. Μονάχα η μεγάλη βιομηχανία της εποχής μας της άνοιξε ξανά το δρόμο προς την κοινωνική παραγωγή – και πάλι μόνο ως προλετάρια. Ωστόσο, όσο είναι υποχρεωμένη να εκπληρώνει τα καθήκοντά της στην ιδιωτική υπηρεσία της οικογένειας, μένει αποκλεισμένη από την κοινωνική παραγωγή και δεν μπορεί να κερδίζει τίποτα… Μέσα στην οικογένεια ο άντρας είναι ο αστός, η γυναίκα εκπροσωπεί το προλεταριάτο».
Τα αναφέρουμε αυτά όχι για να καταλήξουμε στα σχιζοφρενή συμπεράσματα των διάφορων φεμινιστικών οργανώσεων, που εξομοιώνουν τους άντρες γενικά με την αστική τάξη, αλλά για να καταλήξουμε στη μόνη ρεαλιστική λύση, που συνοπτικά περιγράφει ο Φρίντριχ Ενγκελς στο πραγματικά μεγαλειώδες έργο του «Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους»:
«Με το πέρασμα των μέσων παραγωγής σε κοινή ιδιοκτησία, παύει η ατομική οικογένεια να είναι η οικονομική μονάδα της κοινωνίας. Το ατομικό νοικοκυριό μετατρέπεται σε κοινωνικό λειτούργημα. Η περιποίηση και ανατροφή των παιδιών γίνεται δημόσια υπόθεση. Η κοινωνία φροντίζει ίσα για όλα τα παιδιά, είτε είναι παιδιά νόμιμου γάμου είτε νόθα».
Οταν ο ατομισμός δώσει τη θέση του στη συλλογικότητα, όταν η εξουσία που προκύπτει από την οικονομική ισχύ δώσει τη θέση της στην κοινωνική αλληλεγγύη, όταν το ατομικό κέρδος δώσει τη θέση του στη συλλογική πρόοδο της κοινωνίας, χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, τότε όλα όσα περιγράψαμε εν συντομία στην αρχή αυτού του κειμένου δε θα έχουν θέση. Η απελευθέρωση της γυναίκας θα είναι κομμουνιστική ή δε θα υπάρξει.
YΓ. Φωτογραφία κορυφής. Μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.