Αν μας άρεσε η συνωμοσιολογία, θα λέγαμε πως ο Ραγκούσης είναι βαλτός από τον ΣΥΡΙΖΑ στο ΚΙΝΑΛ, για να δημιουργεί προβλήματα στη γραμμή «ίσων αποστάσεων» που προσπαθεί να κρατήσει η Φώφη. Αν ο Βενιζέλος είναι αυτός που προτείνει το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο (με τη ΝΔ), ο Ραγκούσης είναι αυτός που προτείνει το αντι-δεξιό μέτωπο (με τον ΣΥΡΙΖΑ). Βέβαια, ο Ραγκούσης είναι απλά άτομο. Δε φαίνεται να έχει ομάδα, ενώ απέφυγε να ζητήσει θέση στη διορισμένη κεντρική επιτροπή του ΚΙΝΑΛ, προφανώς για να μη δεσμεύεται από τίποτα.
Η συνέντευξη που έδωσε ο Ραγκούσης στη φιλοσυριζαϊκή «Νέα Σελίδα» του Λιβάνη ήταν πραγματικό περιβόλι. Η θέση ότι ένα κόμμα πρέπει να αυτοτοποθετείται «είτε στην προοδευτική είτε στη συντηρητική παράταξη» υπενθυμίζει τις ρίζες του ΠΑΣΟΚ. Οπότε είναι εύκολο για τον Ραγκούση να την πέσει σε Βενιζέλο, Λοβέρδο και σία (χωρίς να τους κατονομάσει), λέγοντας ότι «οι μεταμοντέρνες αποϊδεολογικοποιημένες λογικές, που εξομοιώνουν την συντηρητική με την προοδευτική παράταξη, απλώς υποκρύπτουν ιδιοτελείς προσωπικές στρατηγικές και πολιτικές καριέρες χωρίς αρχές και αξίες».
Ομως η υποστήριξη στον ΣΥΡΙΖΑ έχει και συνέχεια: «Το τέλος του μνημονίου πρέπει να θεωρείται δεδομένο». «Οσοι ισχυριστούν ότι δεν τελειώνει το μνημόνιο θα εκτεθούν πολιτικά». «Αν για τα επόμενα τέσσερα χρόνια υπάρξει εποπτεία διαφορετικού βαθμού από αυτήν που υπάρχει ήδη για την Πορτογαλία, λόγου χάρη, τότε αυτό θα αντανακλά στην αναξιοπιστία συνολικά του πολιτικού συστήματος της Ελλάδας. Θα αντανακλά στην αναξιοπιστία και της ΝΔ, στο βαθμό που, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, προεξοφλείται η νίκη της στις επόμενες εκλογές. Και πως να μην υπάρχει έλλειψη εμπιστοσύνης για τον κ. Μητσοτάκη από τα όργανα της ΕΕ, όταν από την ημέρα που ανέλαβε πρόεδρος της ΝΔ έχει εξαγγείλει παροχές τουλάχιστον 5 δισ. ευρώ; Χωρίς, μάλιστα ποτέ να αναφέρει τις πηγές εσόδων που θα χρηματοδοτήσουν τη μείωση των φορολογικών συντελεστών ή τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών που αφειδώς έχει υποσχεθεί» (ούτε ο Τσακαλώτος δε θα τα έλεγε έτσι).
Η γραμμή αυτή είναι -ως γνωστόν- και γραμμή της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που εκτιμά ότι ο χώρος της στην Ελλάδα δεν μπορεί να ανακάμψει χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ. Μας φαίνεται όμως δύσκολο να πιστέψουμε ότι ο Ραγκούσης είναι «βαλτός» από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Ουδέποτε έδειξε να έχει τέτοιες διεθνείς επαφές. Εχει πάρει το μήνυμα, όμως, και επενδύει την πολιτική του καριέρα ακριβώς σ' αυτό. Ετσι, γίνεται ο αγαπημένος όχι της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας (στην οποία δεν μπορεί να προσφέρει κάτι οργανωτικά), αλλά του ΣΥΡΙΖΑ, μέσω του οποίου μπορεί να επανέλθει κάποια στιγμή στην κεντρική πολιτική σκηνή. Είναι χαρακτηριστική η απάντηση που δίνει στο ερώτημα για την επιμονή του να ζητά από το πολιτικό συμβούλιο του ΚΙΝΑΛ να ξεκαθαρίσει τη στάση του απέναντι στις θέσεις του Βενιζέλου: «Διότι απέναντι στη συγκεκριμένη πρόταση Βενιζέλου, να ξαναγίνουμε συνεργάτες της Δεξιάς και μάλιστα κι εκτός μνημονίων, ή σιωπάς ή έρχεσαι σε ρήξη. Η σιωπή, που συνοδεύεται από την τοποθέτηση ότι πρώτα θα γίνουν εκλογές και μετά θα ανακοινώσουμε τις επιλογές μας, σημαίνει αποδοχή της συγκεκριμένης δεξιάς ατζέντας. Ισοδυναμεί με προαναγγελία ότι το Κίνημα Αλλαγής θα συμπράξει κυβερνητικά με τον κ. Μητσοτάκη. Σε τέτοιες στρατηγικές επιλογές οφείλεται η συνεχής και σημαντικά καθοδική πορεία που καταγράφεται για το Κίνημα Αλλαγής στις έρευνες. Αυτή η πτωτική πορεία δεν είναι μόνο απογοητευτική, είναι κι εξοργιστική, γιατί δεν ήταν μοιραία, δεν ήταν προκαθορισμένη».
