Πρόσβαση ούτε στα βασικά

ΑΜΚΑ, ΑΦΜ και κάρτα ανεργίας. Τρία πράγματα που μόλις τα ακούσει ένας πρόσφυγας γνωρίζει, σαν έτοιμος από καιρό, το Γολγοθά που θα ακολουθήσει. Και τα τρία θα του ανοίξουν «πόρτες». Ενα νοσοκομείο για να γεννήσει η γυναίκα του με ασφάλεια, μια εφορία για να καταφέρει κάποτε να εργαστεί, μια δωρεάν μετακίνηση στην πόλη για να τρέχει από ‘δω και από ‘κει στις διάφορες υπηρεσίες κλπ. Για να τα αποκτήσει όμως θα «φτύσει αίμα».
 
Το σχόλιο γράφεται, με αφορμή όσα είδαμε και μάθαμε κάνοντας ρεπορτάζ στις αρμόδιες υπηρεσίες της Αθήνας και των περιχώρων, όπου διαπιστώσαμε την τρομακτική «δυσκινησία» των αρχών τόσο στην εφαρμογή όσο και στη διευθέτηση ζητημάτων που αφορούν αυτά τα τρία ζωτικής σημασίας πράγματα για τους πρόσφυγες.
 
Μέχρι και το 2016, οι συνθήκες φαίνονταν απλούστερες. Ενας πρόσφυγας μπορούσε, πηγαίνοντας με το κάθε φορά νομιμοποιητικό του έγγραφο, να παραλάβει ΑΜΚΑ ή ΑΦΜ. Από το καλοκαίρι του 2016 και μετά, οι πρόσφυγες που έρχονταν στη χώρα μας αυξήθηκαν και οι αρμόδιες υπηρεσίες, βρίσκοντας διάφορες προφάσεις, σταμάτησαν να δίνουν άμεσα ΑΜΚΑ και ΑΦΜ. Ζητούσαν πλέον να γίνει ταυτοποίηση του δελτίου μέσω της υπηρεσίας ασύλου και μετά από ένα διάστημα προέβαιναν στην έκδοσή τους.
 
Σήμερα, οι περισσότερες υπηρεσίες (ΚΕΠ και εφορίες), προφασιζόμενες ότι δεν υπάρχει σαφές νομικό πλαίσιο, έχουν επιλέξει να μην εξυπηρετούν τους πρόσφυγες σ’ αυτά τα θέματα. Μήπως τα πάντα επαφίονται στον προϊστάμενο που θα πάρει την απόφαση να εκδώσει ή όχι έναν ΑΜΚΑ ή έναν ΑΦΜ; Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα μετράει. Κι αυτό είναι ότι οι πρόσφυγες αναγκάζονται να πηγαίνουν από υπηρεσία σε υπηρεσία, αναζητώντας κάποιον να τους βοηθήσει για να καταφέρουν να εκδώσουν και να παραλάβουν τα απαιτούμενα έγγραφα. Ενα ανελέητο κυνηγητό για το αυτονόητο.
 
Στις δυσκολίες έκδοσης ΑΜΚΑ και ΑΦΜ ήρθε να προστεθεί και η σχεδόν ολική πλέον αδυναμία έκδοσης καρτών ανεργίας. Αυτές όμως είναι που βοηθούν τους πρόσφυγες να έχουν πρόσβαση στη ζωτικής σημασία γι’ αυτούς δωρεάν μετακίνηση, δεδομένου ότι πολύ συχνά -αν όχι καθημερινά- επισκέπτονται είτε την Υπηρεσία Ασύλου είτε άλλες υπηρεσίες (για ιατρικούς λόγους, για φάρμακα κλπ).
 
Ιδού λοιπόν πώς ένα κράτος της ΕΕ δείχνει την πρόνοιά του για τους ανθρώπους που είναι αποτέλεσμα της δικής της πολιτικής. Απομακρύνοντάς τους από τα ελάχιστα που μπορούν να έχουν στη χώρα. Αποκλείοντάς τους όλο και περισσότερο από υγεία, παιδεία και εργασία. Βυθίζοντάς τους, στην πραγματικότητα, όλο και πιο πολύ στην απελπισία. Ακονίζοντας τα μαχαίρια του και στέλνοντας άλλη μια φορά το μήνυμα: «Δεν είστε ευπρόσδεκτοι!».