Καμένος στο χυλό ο κυρ-Αλέκος, φυσάει τώρα και το γιαούρτι. Βγήκε λοιπόν στο αγαπημένο του Mega και είπε: παιδιά, μην ψάχνεστε, εγώ είμαι ο ένας που λένε οι φήμες. Πρόκειται για τη γνωστή υπόθεση με τις μετοχές στην εταιρία μου. Τις δήλωσα στο πόθεν έσχες του 2014, τις πούλησα και θα δηλώσω την αλλαγή στο πόθεν έσχες του 2015. Είναι, βέβαια, γνωστό τι έγινε με τις μετοχές του εργολάβου Φλαμπουράρη. Μέχρι και μαϊμού θεώρηση για το γνήσιο της υπογραφής χρειάστηκε να κατασκευαστεί για να κουκουλωθεί το σκάνδαλο.
Και βέβαια, το ζήτημα του έγκυρου της μεταβίβασης των μετοχών παραμένει (γίνεται με συμβολαιογραφική πράξη και όχι με ιδιωτικό συμφωνητικό). Πάνω απ’ όλα, εξακολουθεί να παραμένει το μεγάλο ζήτημα πολιτικής ηθικής. Ο Φλαμπουράρης τη μια μέρα δήλωνε ότι δεν απαγορεύεται ο υπουργός να έχει μετοχές και την άλλη εμφανιζόταν να έχει πουλήσει τις μετοχές του! Να τις έχει πουλήσει σε ποιον; Στον πρώην συνεταίρο του, έναντι του οποίου το κράτος (στο οποίο ο Φλαμπουράρης είναι γενικός δερβέναγας) θα είναι ουδέτερο!
Το όνομα του έτερου Καππαδόκη δεν το μάθαμε ακόμα (πού θα πάει, όμως, δεν μπορεί να μείνει για καιρό κρυφό). Επί τρία χρόνια, λέει, «ξέχναγε» να δηλώσει μια κατάθεση 1 εκατ. ευρώ και ξαφνικά, λίγο πριν τις εκλογές (τότε που η Βουλή ήταν κλειστή) «θυμήθηκε» να κάνει συμπληρωματική δήλωση για τα τρία αυτά χρόνια, οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά. Αν θυμόμαστε καλά, ο επίσης «ξεχασιάρης» Γιάννος Παπαντωνίου έφαγε τέσσερα χρονάκια φυλακή επειδή «ξέχασε» να δηλώσει 1,3 εκατ. ευρώ της συζύγου του (αυτές τις μέρες δικάζεται σε δεύτερο βαθμό). Το αδίκημα δεν παραγράφεται με τις εκ των υστέρων συμπληρωματικές δηλώσεις. Το πολύ αυτό να οδηγήσει σε μείωση της ποινής (να θεωρηθεί δηλαδή ελαφρυντική περίσταση, όπως λένε οι νομικοί).
Απ’ αφορμή το σκάνδαλο Φλαμπουράρη, πριν λίγο καιρό γράψαμε κάποια πράγματα που επιβεβαιώνονται στο ακέραιο: Αν ρίξει κανείς μια ματιά στα βιογραφικά του στελεχικού δυναμικού της κυβέρνησης, θα διαπιστώσει ότι στην πλειοψηφία του αποτελείται από άτομα αστικής καταγωγής («η αριστερά του χαβιαριού», όπως λένε οι Γάλλοι). Οχι από ανθρώπους αστικής καταγωγής, που εγκατέλειψαν την τάξη τους για να υπηρετήσουν το απελευθερωτικό όραμα, αλλά από ελιτίστες του κερατά, καριερίστες αστικών πανεπιστημίων, μεγαλοδικηγόρους και μεγαλομηχανικούς, στελέχη επιχειρήσεων κτλ. Η ευρωλαγνεία αυτών των τύπων έχει ιστορικές ρίζες. Οταν ακόμη και το ΠΑΣΟΚ εμφανιζόταν ως αντίθετο στην ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ (πρόδρομο της σημερινής ΕΕ), η λεγόμενη «ανανεωτική αριστερά» προσέφερε στον Καραμανλή τον πρεσβύτερο το προοδευτικό άλλοθι που τόσο είχε ανάγκη. Τώρα που υπέγραψαν και θα εφαρμόσουν το εφιαλτικό Μνημόνιο-3, επομένως ξέρουν ότι μετρούν αντίστροφα τις μέρες της παραμονής τους στην εξουσία, αυτοί οι τύποι είναι σίγουρο πως θ’ αφήσουν τις ντροπούλες και «θα κοιτάξουν και τις δουλειές τους». Αυτό είναι νόμος της αστικής πολιτικής. Γι’ αυτό θα τους παρακολουθούμε και σ’ αυτό το επίπεδο.
Περιμένουμε, λοιπόν, να δούμε πώς θα χειριστεί αυτό το θέμα ο Τσίπρας, σημειώνοντας πως το καμάρι τους μέχρι να γίνουν εξουσία, το «ηθικό πλεονέκτημα», έχει ήδη εξανεμιστεί.
ΥΓ. Η πρώην αρμόδια για το πόθεν έσχες αντιπρόεδρος της Βουλής Δέσποινα Χαραλαμπίδου, στέλεχος της ΛΑΕ πλέον, γιατί μίλησε τώρα; Το ότι δεν ανέφερε ονόματα μπορούμε να το καταλάβουμε ως τακτική «αργού ψησίματος» του ΣΥΡΙΖΑ. Το ότι δεν μίλησε από το Γενάρη και μετά όμως; ΣΥΡΙΖΑ ήταν τότε η κυρία και ακολουθούσε το ρητό «κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει».
