Ο Τσίπρας έδιωξε από την ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ τον Παναγούλη, στέλνοντας απλά μια επιστολή στον πρόεδρο της Βουλής. Θεσμικά δεν υπάρχει ζήτημα. Οι πρόεδροι των κοινοβουλευτικών ομάδων έχουν αυτό το δικαίωμα. Ο Κανονισμός της Βουλής δεν εξετάζει τις κομματικές διαδικασίες μέσω των οποίων ένας πρόεδρος κοινοβουλευτικής ομάδας διαγράφει ή εντάσσει βουλευτές στην ομάδα του. Πολιτικά όμως;
Ο ΣΥΡΙΖΑ καμάρωνε ότι δεν είναι αρχηγοκεντρικό κόμμα και ότι έχει διαδικασίες συγκεκριμένες μέσω των οποίων παίρνονται οι αποφάσεις. Οταν άνοιγε συζήτηση διαγραφής βουλευτών στην προηγούμενη Βουλή, όλοι διατυμπάνιζαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αρχηγικό κόμμα και πως διαγραφή βουλευτή από την ΚΟ δεν μπορεί να κάνει όχι ο Τσίπρας αλλά ούτε καν το προεδρείο της ΚΟ, ούτε η πολιτική γραμματεία του κόμματος, αλλά μόνον η κεντρική πολιτική επιτροπή. Οπως όλοι θυμόμαστε, οι λαφαζαναίοι ουδέποτε διαγράφηκαν. Τους πίεσαν πολιτικά και τους ανάγκασαν να φύγουν μόνοι τους, προκηρύσσοντας εκλογές.
Πλέον, ο Τσίπρας διαγράφει μόνος του -ως απόλυτος δικτάτορας- βουλευτές, χωρίς να συγκληθεί κανένα όργανο του κόμματος, κοινοβουλευτικό ή πολιτικό. Και κανένας δεν μιλάει. Κανένας δε δοκιμάζει να εγείρει ζήτημα, να ζητήσει σύγκληση οργάνων, να υπενθυμίσει τις δημοκρατικές αρχές κομματικής λειτουργίας, για τις οποίες κάποτε καμάρωναν. Σημάδι των καιρών είναι κι αυτό. Τώρα που πρέπει να κυβερνήσουν εφαρμόζοντας την πιο σκληρή μνημονιακή πολιτική και όχι παίζοντας το θέατρο της «σκληρής διαπραγμάτευσης» και της «δημιουργικής ασάφειας», ο ηγετικός πυρήνας αναγνωρίζει στον Τσίπρα το δικτατορικό δικαίωμα, αντιλαμβανόμενος ότι η αδίστακτη άσκησή του είναι ο μοναδικός τρόπος για να παρατείνουν την παραμονή τους στην εξουσία. Αλλιώς, αν ο Τσίπρας δε δείξει σκληρότητα αλλά ανοχή στη… διαφορετικότητα, οι φυγόκεντρες τάσεις θα δυναμώσουν και μπορούν να ρίξουν την κυβέρνησή τους στην πρώτη δύσκολη καμπή.
