Είναι γνωστή η μιντιομανία του Νικολά Σαρκοζί. Ο πολιτικός αυτός απέδειξε ότι ξέρει να πουλάει καλά τη δημόσια εικόνα του και έχει φέρει έναν αέρα αμερικανιάς στο παραδοσιακό ευρωπαϊκό πολιτικό κατεστημένο. Πηγαίνοντας για τη σύνοδο του G20 ο Σαρκοζί αποφάσισε να δώσει ένα ακόμη σόου για τα μίντια, για να κλέψει λίγη από τη δόξα του Ομπάμα, του οποίου άλλωστε η εικόνα έχει θολώσει. Αρχισε, λοιπόν, να δηλώνει δεξιά κι αριστερά ότι θα προσέλθει με πρόταση-σχέδιο για τον περιορισμό των μπόνους των golden boys και μάλιστα οι συνεργάτες του εξηγούσαν στους δημοσιογράφους, ότι ο Σαρκοζί δεν θα διστάσει να αποχωρήσει από τη σύνοδο του Πίτσμπουργκ, αν δεν γίνει δεκτή η πρότασή του.
Η σύνοδος του Πίτσμπουργκ ολοκληρώθηκε και βέβαια ο Σαρκοζί δεν αποχώρησε, μολονότι ουδείς έδωσε σημασία στην πρότασή του, την οποία αμφιβάλλουμε αν και ο ίδιος παρουσίασε. Το Σαρκο-σόου, όμως, περιλάμβανε και ένα δεύτερο μέρος. Υποτίθεται πως η πρόταση για τα μπόνους των golden boys ήταν βραχυπρόθεσμη, ενώ ο γάλλος πρόεδρος είχε και μια μακροπρόθεσμου χαρακτήρα πρόταση. Συγκεκριμένα, θα πρότεινε την υιοθέτηση ενός «νέου ορισμού της ανάπτυξης». Οπως δήλωσε με το γνωστό του στόμφο, σκόπευε να χρησιμοποιήσει τη σύνοδο του Πίτσμπουργκ για να ξεκινήσει έναν αγώνα «ενάντια στη λατρεία των αριθμών»!
Ο Σαρκοζί εισηγείται μια… «πολιτική του πολιτισμού», στο πλαίσιο της οποίας ο ορισμός της ανάπτυξης θα πρέπει να επεκταθεί ώστε πέρα από το ΑΕΠ να περιλαμβάνει στοιχεία για την «ευημερία», όπως η προστασία του περιβάλλοντος, η ποιότητα των δημόσιων υπηρεσιών και ο χρόνος που οι πολίτες ξοδεύουν για να ανταποκρίνονται στις ανάγκες της οικογένειας. Κάποια παπαγαλάκια (το «σύστημα Σαρκοζί» προβλέπει πολλά τέτοια και καλοταϊσμένα μάλιστα) υποστηρίζουν ήδη ότι ο Σαρκοζί εισηγείται την… επανίδρυση του καπιταλισμού, ώστε να περιλαμβάνει και «ηθικές παραμέτρους».
Ολ’ αυτά, βέβαια, είναι μπούρδες. Δεν έχουν καν την υπόσταση που είχαν κάποιες παλιές διακηρύξεις της σοσιαλδημοκρατίας, πριν από κάμποσες δεκαετίες, βάσει των οποίων οικοδομήθηκε το περιβόητο ευρωπαϊκό «κράτος πρόνοιας». Τότε έκαναν και κάποιες μεταρρυθμίσεις, για να εγκλωβίσουν τους εργάτες. Τώρα ο καπιταλισμός δεν έχει τέτοια περιθώρια και θα πρέπει να ζοριστεί πάρα πολύ για να κάνει μερικές υποχωρήσεις. Πώς, όμως, βρέθηκε ο υπερσυντηρητικός και νεοφιλελεύθερος Σαρκοζί να εμφανίζεται ως σοσιαλδημοκράτης; Τα λόγια δεν κοστίζουν και ο Σαρκοζί αποδεικνύει πως είναι αδίστακτος δημαγωγός. Γι’ αυτό και δημιούργησε μια επιτροπή συμβούλων, όπως ο Στίγκλιτς, ο Αμάρτια Σεν και ο Ζαν-Πολ Φιτουσί, που του επεξεργάστηκαν αυτές τις μπούρδες. Είναι οι ίδιοι ακριβώς που χρησιμοποιεί και ο Γιωργάκης ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς! Αυτά τα λαμπερά ονόματα είναι το άλλοθι για τη διαμόρφωση των νέων ιδεολογημάτων του καπιταλισμού.
