Το μικρό και ευέλικτο κυβερνητικό σχήμα του Κούλη ξεκινά με… 51 άτομα. Ζωή να 'χουν, μπορεί να αυξηθούν με την πάροδο του χρόνου, όπως συμβαίνει με όλες τις αστικές κυβερνήσεις. Το ότι υπάρχουν μόνο δύο αναπληρωτές υπουργοί και πληθώρα (τριάντα) υφυπουργών δε σημαίνει τίποτα. Ο τελικός αριθμός μετράει και τα 51 άτομα φτιάχνουν μια από τις πολυπληθέστερες κυβερνήσεις στην ιστορία του ελληνικού αστικού κοινοβουλευτισμού. Μες στην πρωτοτυπία, δηλαδή…
Γιατί τόσοι πολλοί; Γιατί έπρεπε να βολευτούν τα στελέχη του κόμματος, να βολευτεί ο ίδιος ο Μητσοτάκης, να βολευτούν καπιταλιστικοί όμιλοι. Υπήρξαν, βέβαια, οι γνωστές καραμπόλες της τελευταίας στιγμής (κάπως έτσι βρέθηκε υπουργός ο Θεοχάρης και ο Βορίδης σ' ένα υπουργείο για τα θέματα του οποίου είναι εντελώς άσχετος), όμως ο Μητσοτάκης -με την ισχύ που του δίνει η άνετη νίκη και η αυτοδυναμία της ΝΔ για πρώτη φορά μετά το 2007- ήταν σε θέση να φτιάξει μια «δική του» κυβέρνηση.
Γιατί ο φόβος του είναι μην τυχόν και αρχίσουν οι «αυτονομήσεις» υπουργών και στελεχών, όσο η δική του θέση θ' αδυνατίζει. Γιατί το ξέρει ότι θ' αδυνατίζει, αφού δεν έχει περιθώρια να εφαρμόσει τίποτ' άλλο εκτός από τη μνημονιακή πολιτική. Τα όσα περί του αντιθέτου γράφονται από τα παπαγαλάκια της μητσοτακικής προπαγάνδας, για τον Κυριάκο που είναι στο χέρι του να ηγεμονεύσει για πολλά χρόνια κτλ., είναι οι γνωστές παπάρες που γράφουν οι σφουγγοκωλάριοί του για κάθε νεόκοπο πρωθυπουργό.
Επειδή, λοιπόν, ο Κούλης φοβάται, φρόντισε με το πρώτο κιόλας προεδρικό διάταγμα της κυβέρνησής του (81/8.2.2019, άρθρο 5), να μεταφέρει στην αρμοδιότητα του πρωθυπουργού την ΕΥΠ/ΚΥΠ και τη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και Επικοινωνίας, δηλαδή την ΕΡΤ και το ΑΠΕ. Μ' άλλα λόγια, ο Μητσοτάκης θέλει να ελέγχει προσωπικά (μέσω του στενού προσωπικού του επιτελείου) από τη μια το χαφιεδολόι και τις προβοκάτσιες και από την άλλη τους μηχανισμούς της κυβερνητικής προπαγάνδας. Δεν έχει καμιά εμπιστοσύνη στους υπουργούς του και έκανε κάτι που κανένας προηγούμενος πρωθυπουργός δεν έχει κάνει (μάλλον διδαχθείς από την εμπειρία των προκατόχων του).
Τον ίδιο φόβο έδειξε ο Κούλης και απέναντι σε πολιτικά ισχυρά στελέχη της ΝΔ, που θα μπορούσαν να τον αμφισβητήσουν στο μέλλον. Την αδερφή του την είχε ήδη αποκλείσει από τότε που έγινε αρχηγός της ΝΔ, τάχα γιατί είναι ενάντια στην οικογενειοκρατία (άποψη που, πάντως, δεν τον εμπόδισε να καταστήσει πανίσχυρο συνεργάτη του, γκαουλάιτερ στο Μαξίμου, τον ανιψιό του, γιο της άλλης αδερφής του). Τον Χατζηδάκη τον έστειλε στο ΥΠΕΝ, με εντολή να ιδιωτικοποιήσει τη ΔΕΗ, κίνηση που θα τον φθείρει πολιτικά, ενώ αντίθετα έδωσε το υπουργείο Ανάπτυξης και Επενδύσεων (το πρώην υπουργείο Οικονομίας και Ανάπτυξης) στον Μπουμπούκο, τον οποίο δεν τον φοβάται πολιτικά. Εστειλε τον Βορίδη «εξορία» στην πλατεία Βάθη, σ' ένα υπουργείο για το οποίο έχει μαύρα μεσάνυχτα (Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων) και επιπλέον διαθέτει για τον εκάστοτε υπουργό… ηλεκτρική καρέκλα. Με την ίδια λογική, παραμέρισε και δευτεροκλασάτα στελέχη. Αφησε τον Β. Οικονόμου (τομεάρχη Υγείας) εκτός κυβέρνησης, όπως και τον Χαρακόπουλο (πρώτο βουλευτή Λάρισας και αναπληρωτή υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης για ένα φεγγάρι στο παρελθόν).
Τη μεγαλύτερη ξεφτίλα την επιφύλαξε στον πιστό και φιλότιμο Κουμουτσάκο. Δεν τον έβαλε στο Εξωτερικών (κι ας ήταν τομεάρχης όλα τα προηγούμενα χρόνια), αλλά δεν τον αξίωσε καν με τίτλο υπουργού. Πήρε το Μεταναστευτικής Πολιτικής, το κόλλησε στο Μπάτσων και Καταστολής και έκανε τον Κουμουτσάκο αναπληρωτή υπουργό (κάτι είναι κι αυτό, τουλάχιστον δε θα αναφέρεται στον Χρυσοχοΐδη, αλλά απευθείας στον πρωθυπουργό).
Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για την προεδρία της Βουλής, η οποία δόθηκε στον σαμαρικό Τασούλα (το πάλαι ιδιαίτερο γραμματέα του Αβέρωφ) και όχι στον Νικήτα Κακλαμάνη, πρώτον τη τάξει νεοδημοκράτη στο προεδρείο της προηγούμενης Βουλής. Και ο Κακλαμάνης υπήρξε αβερωφικός, και σαμαρικός για ένα φεγγάρι («την έκανε» έγκαιρα από την ΠΟΛΑ, επιστρέφοντας στη ΝΔ), όμως θεωρείται λίγο «τζόρας» και «απείθαρχος» κι αυτό φαίνεται του στοίχισε ένα θεσμικό αξίωμα που τόσο επιθυμούσε.
Το δίδυμο Χρυσοχοΐδη-Οικονόμου αναλαμβάνει την καταστολή, σ' ένα υπουργείο στο οποίο μεταφέρθηκε και η Γενική Γραμματεία Αντεγκληματικής Πολιτικής και οι υπαγόμενες σ' αυτή οργανικές μονάδες (φυλακές, αναμορφωτήρια, ιατροδικαστική υπηρεσία κτλ.), που εδώ και δεκαετίες ήταν στην αρμοδιότητα του υπουργείου Δικαιοσύνης. Αυτή η κίνηση προαναγγέλλει σκλήρυνση της καταστολής στις φυλακές, αλλά και στενότερη «σύμφυση» εισαγγελικών αρχών και αστυνομίας, δεδομένου ότι στη διαχείριση των φυλακών εμπλέκονται οι εισαγγελίες. Μένει να δούμε τι νομοθετικές αλλαγές θα επιχειρήσουν και σε τι πρακτικές ενέργειες θα προχωρήσουν.
Προς το παρόν, αμέσως μετά την ορκωμοσία τους, Χρυσοχοΐδης και Οικονόμου «καθάρισαν σαν αυγά» τον αρχηγό, τον υπαρχηγό και τους αντιστράτηγους της ΕΛΑΣ, συγκαλώντας σύσκεψη με τη συμμετοχή στελεχών από το βαθμό του υποστράτηγου και κάτω. Κι όταν ο αρχηγός αρνήθηκε να παραιτηθεί, τον «περίλαβαν» τα ΜΜΕ και «πού σε πονά και πού σε σφάζει»: συριζαίο τον ανεβοκατέβαζαν, με αποτέλεσμα εντός μερικών ωρών να έχει παραδώσει την παραίτησή του.
Περιττεύει να πούμε ότι το εν λόγω δίδυμο τυγχάνει της απόλυτης έγκρισης του FBI (ας θυμηθούμε το 2002-2003). Θα μπορούσαν να βρεθούν και δεξιοί να κάνουν αυτή τη δουλειά (άσχημα θα του έπεφτε του Κικίλια;), όμως για τον Κούλη αυτή ήταν και μια κίνηση «ντουμπλουφάς»: και τους Αμερικανούς ικανοποίησε και τη διείσδυση προς το ΠΑΣΟΚ σηματοδότησε, προτού ο Τσίπρας προλάβει να κάνει οποιαδήποτε δική του κίνηση. Χρυσοχοΐδης, Μενδώνη και Πιερρακάκης, τρεις παροπλισμένοι πασόκοι, βρέθηκαν «από το πουθενά» με υπουργεία και η Φώφη άρχισε να «βαράει υστερίες», κατηγορώντας τον Μητσοτάκη πως κάνει ό,τι και ο Τσίπρας. [Ας της πει κάποιος πως έτσι ζημιά στο κόμμα της κάνει και όχι στον Κούλη, ενώ αν το περνούσε «κουλ» («δεν είχαν σχέση με το ΚΙΝΑΛ εδώ και καιρό» κτλ.), θα ήταν λίγο καλύτερα].
Προκειμένου να ελέγχει όσο περισσότερο μπορεί την κυβέρνησή του, ο Κούλης έβαλε 21 εξωκοινοβουλευτικούς (ποσοστό 40%)! Καταρχάς, βόλεψε το επιτελείο του σε θέσεις υπουργών και υφυπουργών (Θεοδωρικάκος, Γεραπετρίτης, Πέτσας, Λιβάνιος, Παπαθανάσης, Ζαχαράκη, Μιχαηλίδου). Πήρε μανατζαραίους κατευθείαν από τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Εκτός από τον γενικό διευθυντή του ΣΕΒ Σκέρτσο, που τον έβαλε ντερβέναγα στο Μαξίμου για να ελέγχει (υποτίθεται) όλους τους υπουργούς και υφυπουργούς, έβαλε στην κυβέρνηση τον Ζαριφόπουλο της Google, τον Φραγκογιάννη της Chipita, τον Τσακίρη (S&B, Vectis Capital, Ευρωπαϊκό Ταμείο Επενδύσεων) και τον Διαματάρη του «Εθνικού Κήρυκα» της Νέας Υόρκης. Σ' αυτούς πρόσθεσε μανατζαραίους της νομενκλατούρας των Βρυξελλών (Ζαββός, Θωμάς) και τεχνοκράτες-κομματικά στελέχη, όπως ο Κοντοζαμάνης και ο Δ. Οικονόμου. Κερασάκι στην τούρτα ο σκληρός νεοφιλελεύθερος Σκυλακάκης, πρόεδρος της «Δράσης» που είχε ιδρύσει ο Στ. Μάνος, ο οποίος τοποθετήθηκε υφυπουργός Οικονομικών αρμόδιος για τη δημοσιονομική πολιτική, για να ξέρουμε όλοι ότι η κυβέρνηση δεν πρόκειται να παρεκκλίνει από την εφιαλτική λιτότητα, την απαραίτητη για να πιάνονται τα ματωμένα «πρωτογενή πλεονάσματα».
Α, να μην το ξεχάσουμε. Ο Μητσοτάκης, που… ανατρίχια-σε όταν ο Τσίπρας έκανε τη Θάνου «άμισθη προϊσταμένη του Νομικού Γραφείου του πρωθυπουργού», λίγο καιρό μετά την αποχώρησή της από την προεδρία του Αρείου Πάγου, έκανε υφυπουργό τον αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου Δημήτρη Κράνη, μια βδομάδα μετά τη συνταξιοδότησή του (αποχώρησε στις 30 του Ιούνη)! Και τα ΜΜΕ, που στηλίτευαν τη… θεσμική εκτροπή του Τσίπρα με τη Θάνου, μούγκα και παραλλαγή. Ηταν απαραίτητος ο Κράνης, γιατί ο υπουργός Τσιάρας, γιατρός μικροβιολόγος το επάγγελμα, αμφιβάλλουμε αν γνωρίζει τη διαφορά ποινικού και αστικού δικαίου. Από καραμπόλα πρέπει να βρέθηκε κι αυτός στο συγκεκριμένο υπουργείο.
Παιδική χαρά
Καιρός να εξηγήσουμε τον τίτλο αυτής της σύντομης ανάλυσης. Το «με τα κουτάλια ανά χείρας» δε νομίζουμε ότι χρειάζεται εξήγηση. Αυτό κάνει κάθε κυβέρνηση που αναλαμβάνει να διαχειριστεί τις κρατικές υποθέσεις του ελληνικού (και όχι μόνο) καπιταλισμού.
Παιδική χαρά, όμως, γιατί; Για τον απλούστατο λόγο ότι ο Κούλης και οι δικοί του νομίζουν ότι μια κυβέρνηση μπορεί να λειτουργήσει με το μοντέλο λειτουργίας μιας καπιταλιστικής επιχείρησης. Γι' αυτό έβαλε ντερβέναγα στο Μαξίμου τον Σκέρτσο του ΣΕΒ. Ο οποίος ετοίμασε ένα φάκελο για κάθε υπουργό, με τα καθήκοντα που πρέπει να φέρει σε πέρας. Κι έχουν φτιάξει, λέει, ένα πρόγραμμα, στο οποίο θα είναι συνδεδεμένος on line και ο ίδιος ο Κούλης, για να μπορεί να παρακολουθεί πώς πηγαίνει η υλοποίηση του… φακέλου από τους υπουργούς και να τους… βαθμολογεί.
Οσοι έχουν ξαναδιοικήσει υπουργεία, παίρνοντας το φάκελο θα πρέπει να έσκασαν στα γέλια (από μέσα τους, για να μην τους δει ο Κούλης και τον ξαναπιάσει η υστερία: «γιατί γελάτε, κύριοι;»). Ακόμα και στις μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, τα στελέχη με δικαίωμα υπογραφής, αυτά που διαχειρίζονται τμήμα του γενικού προϋπολογισμού της επιχείρησης, έχουν σημαντικό βαθμό αυτονομίας και κοιτάζουν και την πάρτη τους, κλείνοντας συμφωνίες «κάτω από το τραπέζι». Ενα υπουργείο είναι οργανισμός πολύ πιο σύνθετος από μια καπιταλιστική επιχείρηση και -πέραν των άλλων- πρέπει να διαχειριστεί και ζητήματα πολιτικής, που έχουν να κάνουν με καπιταλιστές, με πληττόμενα κοινωνικά κομμάτια και με την πολιτική καριέρα του υπουργού και το βόλεμα του προσωπικού του κύκλου.
Ολ' αυτά δε χωρούν ούτε κατά διάνοια στους φακέλους του Σκέρτσου και στο on line σύστημα του Κούλη. Ετσι λοιπόν και δοκιμάσουν να εφαρμόσουν αυτά που λένε οι προπαγανδιστές τους (για την κυβέρνηση που θα λειτουργεί σαν… ελβετικό ρολόι, χάρη στους φακέλους του Σκέρτσου και το πρόγραμμα παρακολούθησης), θα ζήσουμε σκηνές απείρου κάλλους. Γιατί αυτά δε μένουν μυστικά. 'Η μήπως ο Κούλης θ' αλλάζει υπουργούς κάθε εξάμηνο, επειδή δεν έφεραν καλό σκορ στο… playstation του Σκέρτσου;
Ολ' αυτά θυμίζουν έντονα το «μπλοκάκι» του Σημίτη, την «ανοιχτή διακυβέρνηση» του Γιωργάκη (πρωτοπόρος στη μοντερνιά) και τον συντονισμό των υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ, που υποτίθεται ότι έκανε ο κυρ-Αλέκος ο Φλαμπουράρης. Η διακυβέρνηση θα ασκηθεί και επί Κούλη όπως και επί των προηγούμενων. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Και βέβαια, ακόμα πιο σίγουρο είναι ότι αυτή η διακυβέρνηση θα γίνεται στο έδαφος της σκληρής μνημονιακής πολιτικής. Κι αν στη διάρκεια αυτής της διακυβέρνησης ξυπνήσει ο «κοιμισμένος γίγαντας» κι αρχίσει να διεκδικεί και πάλι όσα του άρπαξαν, η απάντηση θα είναι η πιο σκληρή καταστολή.
ΥΓ. Ο Σκουρλέτης εξέφρασε τον… προβληματισμό του μήπως οι άνθρωποι που ο Μητσοτάκης έβαλε στην κυβέρνησή του παίρνοντάς τους κατευθείαν από την «αγορά» είναι «νεροκουβαλητές συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων». Πέτα μου τη σκούφια σου… Ο Μελισσανίδης, ο Σαββίδης, ο Καλογρίτσας, ο Μαρινάκης την περίοδο των «προσωρινών υπερθεματιστών», οι κύπριοι των offshore, οι πελάτες του Πετσίτη, η μαντάμ με τη θαλαμηγό και τόσοι άλλοι καπιταλιστές ποιους είχαν «νεροκουβαλητές» στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ;
Σχετικά Αρθρα
