Αν ο Μ. Γλέζος ήταν ιδιώτης και γουστάριζε να κάνει καθημερινά παρέα με τον Κ. Στεφανόπουλο, δε θα μας έπεφτε λόγος. Οταν όμως ο εν λόγω κύριος «πουλάει» πολιτικά το αντιστασιακό του παρελθόν και το βάζει ως ασπίδα για να εξαγνίσει έναν ακροδεξιό αστό πολιτικό, όπως ο Κ. Στεφανόπουλος, τότε κακοποιεί την Ιστορία και λειτουργεί ως ένας κοινός παραχαράκτης που προσπαθεί να διαφθείρει τις συνειδήσεις των νέων που δεν γνωρίζουν την πολιτική ιστορία των προηγούμενων δεκαετιών.
«Αυτός είναι πιο δεξιός από εμένα», έλεγε καγχάζοντας για τον Κ. Στεφανόπουλο ο Ε. Αβέρωφ, όταν ο τελευταίος το έπαιζε ανανεωτής της Δεξιάς. Πράγματι, ο Στεφανόπουλος ανήκε στον πιο σκληρό ακροδεξιό πυρήνα της καραμανλικής ΕΡΕ και μετά ΝΔ. Γι’ αυτό και ο Καραμανλής του εμπιστεύτηκε το κρίσιμο υπουργείο Προεδρίας, που είχε τότε την πολιτική εποπτεία της ΚΥΠ. Υπήρξε πάντοτε, ως ενεργός πολιτικός, σκληρός πολέμιος των λαϊκών διεκδικήσεων και βαμμένος αντικομμουνιστής. Μπορεί ο Γλέζος να ευχαριστεί το Θεό που τον αξίωσε να κάνει την αγιογραφία του Στεφανόπουλου, όμως εμείς δεν ξεχνάμε και αποδίδουμε στον καθένα αυτό που του αναλογεί. Οταν τον έβγαλαν από τη ναφθαλίνη και τον έκαναν πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο Στεφανόπουλος προσπάθησε να αναβαπτιστεί, δουλεύοντας για την υστεροφημία του μόνο. Ομως, ένα ακροδεξιό πολιτικό παρελθόν δεν διαγράφεται έτσι.
