«Το ΚΚΕ πήρε 8,2% και έχουν γίνει όλοι τους άνω κάτω! Σκεφθείτε τι θα γινόταν αν του δίνατε (του ΚΚΕ) 10% ή 12% ή και βάλε…
Ο,τι και να σκεφθούν το ΚΚΕ λογαριάζουν πρώτα! Αυτή είναι η υπ’ αριθμόν 1 αποτελεσματικότητα της πάλης!…».
Αποσπάσματα από την καθημερινή στήλη «Τηλε …πάθη», που κρατάει ο ίδιος ο διευθυντής του «Ριζοσπάστη» (φύλλο της 10.10.07). Καθαρά πράγματα: η αποτελεσματικότητα της εργατικής και λαϊκής πάλης μετριέται πρωτίστως με τα ποσοστά που παίρνει ο Περισσός στις εκλογές. Αν είχε πάρει παραπάνω, μας λέει το μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Περισσού, τα πράγματα θα ήταν τελείως διαφορετικά.
Υπέροχη προπαγάνδα, αλλά πολύ φτηνιάρικη (εκτός αν ο «Ριζοσπάστης» διαβάζεται πλέον μόνο από άλογους ανθρώπους, οι οποίοι καταναλώνουν αμάσητο ό,τι τους σερβίρει η κομματική ιντελιγκέντσια. Τι λένε τα γεγονότα; Οτι η κυβέρνηση, ακόμη και με ισχνή αυτοδυναμία δύο εδρών, ουδόλως προβληματίστηκε ως προς την πολιτική που θα εφαρμόσει. Ανοιξε το ασφαλιστικό, έφτιαξε έναν προϋπολογισμό πιο αντιλαϊκό από τον περσινό, ετοιμάζει ιδιωτικοποιήσεις και… έχει ο θεός. Κι όλ’ αυτά τον πρώτο κιόλας μήνα της θητείας της. Για να αντιμετωπίσει μάλιστα η όποια μελλοντική κυβέρνηση το ενδεχόμενο σχετικής αύξησης των ψήφων του Περισσού και του ΣΥΝ, ανήγγειλε αλλαγή του εκλογικού νόμου, ώστε το πρώτο κόμμα να έχει σε κάθε περίπτωση άνετη πλειοψηφία. Αυτά λένε, εν συντομία, τα γεγονότα. Ομως, στον Περισσό ακολουθούν το παλιό δόγμα: «όταν τα γεγονότα δεν συμφωνούν με τις απόψεις μας, τόσο το χειρότερο για τα γεγονότα».
Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιο ιδεολογικό ζήτημα, αλλά με ένα ζήτημα πρακτικής σημασίας, που επηρεάζει τους αγώνες που ωριμάζουν. Η προσέγγιση του Περισσού λέει πως η αποτελεσματικότητα ενός αγώνα δεν κρίνεται από τις επιτυχίες που έχει στις διεκδικήσεις που θέτει, αλλά από το αν ενισχύει πολιτικά (δηλαδή εκλογικά) το κόμμα. Μ’ αυτό το ιδεολόγημα έχουν ξεπουληθεί αγώνες (θυμίζουμε για παράδειγμα τα μπλόκα των φτωχών αγροτών παλαιότερα, την απεργία των ναυτεργατών πέρυσι). Μ’ αυτό το ιδεολόγημα γίνονται διασπαστικές κινήσεις. Μαζικές οργανώσεις και κινήματα καταβάλλεται προσπάθεια να μετατραπούν σε εξάρτημα του κομματικού μηχανισμού, με αποτέλεσμα να εξωθούνται στο περιθώριο άνθρωποι που έχουν διάθεση να αγωνιστούν. Ας ρωτήσουμε τους φοιτητές να μας πουν τι τράβηξαν στη διάρκεια των δυο γύρων των καταλήψεων των ΑΕΙ και ΤΕΙ από την καπελωτική-πραξικοπηματική δράση της νεολαίας του Περισσού.
Τα ίδια κάνουν και τώρα στο Ασφαλιστικό, όπου βάζουν μπροστά κινητοποιήσεις με το καπέλο του ΠΑΜΕ, δηλαδή μιας κομματικής συνδικαλιστικής παράταξης, αντί να επιδιώξουν μια ενότητα στη βάση, που θα προέλθει μέσα από πλατιές συνελευσιακές διαδικασίες. Από τη μια η πλειοψηφία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας με τα ξεπουλήματα και από την άλλη αυτή με το κομματικό καπέλο και τις «τουφεκιές για την τιμή των όπλων», με εκδηλώσεις αυστηρά ελεγχόμενες, στις οποίες απαγορεύεται διά ροπάλου ακόμα και η έκφραση διαφορετικής γνώμης, δημιουργούν ένα ανάχωμα, που σκοπό έχει να διατηρήσει την κοινωνική γαλήνη και να εξασφαλίσει το σεβασμό στην αστική νομιμότητα. Στόχος είναι αυτοί να βγάλουν πολιτική υπεραξία και το σύστημα να κάνει τη δουλειά του.
